Finale bir ya da iki bölüm... Yorumlarınızı bırakın bebeklerim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Kariyerlerine ne kadar zarar geldi farkında mısınız?"
"Farkındayız beyfendi ama ne yapalım şimdi olanı değiştiremeyiz ya."
"Değiştirebilirsiniz beyfendi kızım için endişeleniyorum."
"Bizde oğlumuz için endişeleniyoruz ama sizin gibi ortalığı karıştırmıyoruz."
"Ben ortalığı karıştırıyorum yani öyle mi?"
Arin daha fazla dayanamadı.
"Yeter! Cidden yeter artık. Geldiğinizden beri tek yaptığınız şey tartışmak. Bize yardımınız olmadığı gibi rahatsızlık veriyorsunuz. Ben ve Yoongi süreci idare edebilecek akla sahibiz sizden ricam bizi bir süre yalnız bırakın. Normalde bu saygısızlığı yapmazdım ama baktım ki sizin bize saygınız yok. Lütfen bir an önce evi terk edin."
"Bu da ne demek burası benim oğlumun evi" dedi Bayan Min.
Babaların tartışması boyunca susan Bayan Min şimdi konuşma gereği duymuştu.
Arin göz devirdi.
"Anne, Arin'i duydunuz lütfen işler daha da kötüleşmeden evlerinize gidin. Kafam artık kaldırmıyor iyi hissetmiyorum ve siz hiç destek olmuyorsunuz."
Yoongi hala elini ve vücudunun belirli kısımlarını rahatlıkla kullanamıyordu. Baş ağrıları azalsa da ara ara kendini hatırlatmaya devam ediyordu en son isteyeceği şey Arin'in babası ile kendi ebeveynlerinin kavgasını dinlemekti.
"İyiyim" dedi Arin ama Yoongi bu söylediğine hiç inanmadı.
"Arin birbirimize karşı dürüst olalım lütfen. Yeniden kötü zamanlar yaşamak istemiyorum."
Arin derin bir nefes alıp verdi. Dili ile kurumuş dudağını ıslattı. Boğazı ağrıyordu üşütmüş olmalıydı. Genç kız hasta olmaktan nefret ederdi. İlaç almayı aklına not etti.
"Arin!" diye seslenip onu ana döndüren Yoongi oldu.
"Bilmiyorum Yoongi, her şey o kadar karışık ki. Bazen çekip gitek istiyorum. Kimsenin bana yaklaşmasını ve ulaşmasını istemiyorum."
"Bu kimseye ben dahil miyim?"
Arin gülümsedi. "Olmadığını biliyorsun."
Yoongi oturduğu koltuktan kalktı ve Arin'in oturduğu koltuğa geçti. Ellerini tuttu ve gözlerinin içine bakarak konuşmaya başladı.
"Biliyorum sıkıntılı zamanlar yaşadık daha doğrusu bunu sana yaşatan ben oldum. Benden adam akıllı bir özür alamadan kendini yine yanı başımda buldun. Ruhunu rahatlatacak hiç bir şey yapamadım ve sen bu süreçte ruhen yaralıyken bana iyi gelmeye çalıştın."
