Defne akıl sağlığını kaybettikten sonra ben: 💅🏻💫⭐️🫶🏻
***
Ambulans sirenlerini duyunca irkildim.
"Defne." Bu emirin sesiydi. Ona boş gözlerim ile bakınca teni solmuştu.
"İyi misin? Güzelim. Sakın ol. Tamam sen öldürmedin," sesi biraz bile olsa beni rahatlatmıştı.
Kapı tekrar açıldığında iki kadın iki tane de erkek ambulans görevlisi geldiğini gördüm.
Polatın bedenin bakınca ister istemez ona karşı bir duygu hissettim.
Üzüntü ve acı...
Kardeşinin Pelinin sözleri bir an kulağımda yankılandı.
"Çok iyi bir çiftsiniz umarım hiç ayrılmazsınız."
Gözümden bir yaş aktığın hissettim.
"Bebeğim ağlama tamam geçti." Emri her seferinde beni rahatlatmaya çalışsada ben bir daha asla kendimi affetmeyeceğim.
Ölsem bile...
Kolumda bir ağrı hissetim. Kafamı çevirdiğimde hemşire kadın elindeki iğneyi koluma batırmıştı.
(İki gün sonra)
Gözlerimi açtığımda bir hastene odasındaydım. Babam ve annem koltukta oturuyordu.
"Uyandı!" Bu Işılın sesiydi. Babam ve annem hemen aynıma geldi.
Annem bana sıkıca sarılıyordu. Ama yüzümde minicik bir duygu olmadığına emindim. Annem bana sarılarak ağlıyordu.
"Annem... çok korktum çok korktuk." Annem bana sarılmayı bıraktı.
"Defne..." duygusuz yüzümü görünce yeşilleri tekrar sulandı.
"Ben..." zar zor konuşuyordum. Kapı açıldığında kafamı çevirdim. Pelin. Olmaz olmaz burda olmaması gerekiyor.
"Pelin." Sesimin titremesini engelleyerek zorda olsa konuştum.
Pelin, "sen..." sözlerinde çok şey ifade ediyordu.
"Sen hayatımda gördüğüm en iğrenç insansın..." sözleri bir iğne gibi battı kalbime. Açımasızca bana doğru yürdü ve devam etti:
"Biliyor musun? Abimin sevgisini hakketmeyecek kadar iğrenç bir insansın sen!" Her adımı beni daha da geriyordu.
"Senin yüzünden annem şu an yoğun bakımda can çekişiyor! Hepsi senin yüzünden!" Diye bağırdı.
Korumalardan biri onu tut.
"Senin yüzünden ben kimsesiz kaldım!"
"Hepsi senin yüzünden, Defne Şahin."
"Umarım, Sende benim yaşadıklarımın bir mislini yaşarsın! PİSLİK KATİL" ne diyeceğimi bilmiyordum...
Haklıydı ben pislik bir katildim.
Benim yüzümden Perihan teyze yoğun bakımdaydı.
"Tüm hayatın boyunca kahrolursun inşallah Defne! Benim sevdiklerimin acısını sende çekersin, B..Belki o zaman anlarsın katil olmanın ne kadar kötü olduğunu."
"Pelin. Onu ben öldürmedim."
Sen öldürdün!
Ben öldürmedim!
"Eminim senden başka kimse ona bu acıyı yaşatmazdı. Keşke abim sana değer vermeseydi keşke o gün hayatımıza hiç girmeseydin!" En son dayanamadım ve ayağa kalktım.
"Pelin," dedim sarsak adımlar ile ona yaklaşarak. Gözümden bir yaş aktı.
"Ağlama ağlam sen ağlayınca abim geri dönmeyecek! O her sabah doğan güneş senin için bir daha asla doğmayacak defne! Belki abim huzur buldu senden kurtuldu! İnan ki abimi başkası öldürse bu kadar ağlamazdım!"
Ettiği bedduâlar hepsini hakediyordum.
"Seni asla affetmeyeceğim Defne Şahin! Asla!" Sözleri bir tokatan bile daha ağırdı.
Bana ve herkese son kez baktı ve çıktı.
"Defne?"
Sanki yer çekimi bir an kopmuştu. Dizlerimin üstüne düştüm.
"Kızım yeter kendini üzme bu kadar!" Anneme baktığımda karını tam belirginleşmişti.
"Ben.. artık senin kızın değilim senin bir kızın yok! Ben bir hiçim ben sevdiği insana zarar veren bir pisliğin tekiyim!" Sözlerim annemin gözünde bir yaş düşmesine neden olmuştu.
"Defne hanım!" Doktorun sesi geldiğinde ona ters ters baktım.
"Kızımın durumu nasıl?!"
"Fazla stres ve üzüntüden, yaşadığı olaydan da kaynaklı kendisi biraz uzun süre toparlamayacak." Doktor elindeki belgeleri babama verdi ve çıktı.
"Ah!" Annemin inlemesi ile ona döndüm.
"Güneş?" Annemin bacaklarının arasında kırmızı bir sıvı aktı. Kan!
"Ah! Olmaz!"
"Alperen doktoru çağır!"dedi babam.
Annem düşük yapıyordu benim yüzümden!
"Anne! Anne."
Hemşireler odaya girdi ve annemi sedyeye yatırdılar.
(Saatler sonra)
Hemşire odadan çıkınca ona döndüm.
"Annemin ve kardeşimin durumu nasıl?!" Dedim.
"Maalesef..."
***
Kötü son mu? Yoksa iyi bir son mu?
Ajhwjshwkwj
Neyse sizi seviyorum bayyyyyyy
lunamiaw 💫
