Şimdi ben BKM dem kitap aldım ama 3 haftadır kitaplarım gelmedi.
Anlamadım ki bende mi? Sorun var yoksa onlarda mı?
Neyse keyifli okumalar.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Şevval Yıldırım
***
"Gerçekten mi?"
"Gerçekten." Gülerek kafamı salladım.
"Hala?!" Annemin merdivenlerden gelen sesi ile irkildim. Arkamı döndüğümde annem ruh gibi dikilmiş bize bakıyordu.
"Güneş? Bu ne halin?" Kadın haklı valla. Annemi sanki Cin çarpmış. Sarı saçlarını savurarak yanımıza geldi.
"Ne varmış halimde." Öhöm öhöm! Yani şimdi doğruyu söylesem cin annemi değil beni çarpar ama bana çarpan annemin terliği olur.
"Çoook güzelsin anne." Allahım inşallah inanır.
Amin.
"Her zaman." Dedi ve oturdu.
Annem ve Egosu işte. Anneme döndüm ve "Anne?"
"Hee?"
"Açım..."
"Zıkkım ye defne!" Şevval hala kahkaha atınca kaşlarımı çatım ve yerimden kalktım.
"Ben odadayım."
Onları dinlemeden üst kata çıktım. Odama girdiğimde yatakta bir kutu vardı. Kutuya doğru yürüdüm ve kapağını korkarak açtım.
Üstünde bir not vardı.
"Yakın da görüşeceğiz. Defne Şahin."
Bu kimdi şimdi? Sıkıntı ile nefesimi verdim.
Aklıma birden Zeynep gelmişti. Telefonumu aldım ve Zeynepi aradım. İlk çalıntıda açmıştı.
"Alo?"
"Zeynep, napıyorsun? O uyuz yanında değil dimi."
Birden boranın sesi gelince güldüm.
"Yanındayım. Defne." Anladık be!
"Zeyno ben sıkılıyorum. Gelsene bize." Yani bir zahmet gel."Şey bilemem ki." Yani Zeynep konuşmasan dilini yutun zannedecem.
"Off tamam kapat." Sizden hayır gelemez.
Telefonu kapatın ve tam telefonu bırakacak iken emir mesaj attı.
"Güzelim uyanıksın biliyorum." (20:30)
Ayy şapşik nişanlım ya!
"Evet uyumadım." (20:31)
"Sıkılıyor musun?" (20:31)
