MANOLYA

2.Bölüm: Yan Komşu

Yeni bölüm ile karşınızdayım. Okunmalar arttığı gibi yeni bölüm gelecektir.
Keyifli okumalar. 💖

Bölüm Şarkısı:
-Ben Sana Gelemem
-Düşünürüm

                         ......

'Annenin sana verdiği sandviçi kediye vermeyip yeseydin, derste miden guruldamazdı. Ama olsun, böyle tanışmamız gerekiyormuş. Ben Agit Kaya, tanıştığıma memnun oldum. Afiyet olsun, Beria Soykır.'

Okuduklarımın şaşkınlığı ile karşımda elimden aldığı kağıdı okuyan Alaraya gözlerim takıldı. O da fazlasıyla şaşırmıştı.

Bu da neydi şimdi? Bu sapık herif beni takip mi etmişti? Nereden biliyordu sandviçi annemin verdiğini ve onu kediye yedirdiğimi?

Kafamı kurcalayan soru işaretlerini bir kenara bırakarak Alara'nın arkamdan seslenmesini umursamadan elimde ki tost tepsisiyle onun ve arkadaşlarının oturdukları masaya doğru ilerledim.

Yüzümde ki sinirli ifade geçmezken masalarına vardığımda varlığımı fark ettikleri an susmuşlardı. Yeşil gözlerim kahverengi gözlerini bulduğunda sanki gözlerimiz tamamlanıp bir ormanı oluşturmuştu.

Ne diyordum ben ya?

Elim de ki tepsiyi masaya sertçe bırakıp bakışlarımı tekrar Agit'e çevirdim. Çıkardığım ses yüzünden kantinde oturanların bakışlarının bize dönmesine sebep olmuştum.

Anlamaz gözlerle bana bakan adama bakarak konuştum. ''Gönderdiğin ve yazdığın şey ne ben senden tost mu istedim?'' diye sordum sinirli bir şekilde.

Sırtını plastik sandalyeye yaslayıp masanın üzerinde duran çayı alıp gözlerime bakarak, bir yudum aldı. ''İçimden geldi.'' dedi sesinde ki huzur içimi okşarken.

''İçinden falan gelmesin. Hem sen sapık mısın abicim? Sen o yazdıklarını nerden biliyorsun?'' diye sordum vücudumu kaplayan korku ve merak ile.

Soruma cevap vermesini beklerken yanında ki sandalyeden oturan arkadaşına yaptığı baş işaretli ile sandalye boşalmıştı. Gözleri tekrar bana değdiğinde oturmam için işaret vermişti.

Oldu paşam, sen de ben de dediğini yapayım?

''Oturmayacağım. Soruma cevap ver?''

Bakışları etrafta gezinip tekrar bana değdi. ''Çok dikkat çekiyoruz, o yüzden otur dedim.'' dedi. Sözlerinin ardından etrafa göz gezdirdiğimde gerçekten de çok dikkat çektiğimizi fark ettim.

İstemesem de kantinde ki gözler üzerimizden kalkması için daha yeni boşalan sandalyeye oturdum. Bu sırada masada ki diğer kişilerde masadan ayrılmıştı. Masada baş başa kalmıştık.

Vücudunu bana çevirerek bir adım sandalyesiyle beraber yaklaştı ve bu hareketiyle sandalyemle bir adım gerilememe sebep oldu. Dudakları hareketim ile iki yana kıvrılsa da kısa bir an sonra yok oldu.

Elleri sandalyenin iki yanına vardığında beni oturduğum sandalyemle beraber yanına doğru çekti. Dizlerim dizlerine değerken ister istemez teması ile irkilmiştim. Gözlerim yüzüne çıktığında beni izlediğini fark ettim.

Dudaklarımı aralayıp konuştum. ''Ne yapmaya çalışıyorsun?''

''Öncelikle cümlende ki hatanı düzeltmek isterim.'' Anlamaz gözlerle ona baktığımda devam etti. ''Sapık mısın abicim?, cümlesinde iki yanlış var. Birincisi sapık değilim. Sadece hep yanındayım fakat sen beni hiç fark etmiyorsun.''

Kaşlarım çatılırken ne demek istediğini anlamaya çalışıyordum. ''İkincisi ise..'' dedi ve durdu.

''İkincisi?'' diye merakla cümlesinin devamını getirmesini bekledim.