Szaro, buro i ponuro - zbiór wierszy

(już nie) Moi Ludzie

Znowu czuję pustkę w sobie,
Taką wielką czarną dziurę,
Czy sam na to zasłużyłem?
Nie zrobiłem nic w ogóle?

Poszargałem swoją przyszłość,
Przeszłość też jest dość niechlujna,
Nie wiem co mam robić dalej,
Stoję w miejscu od kilku lat,

Było wokół mnie dość ludzi,
Których sercem tak kochałem,
Że gdy przyszło ich zostawić,
Po podłodze się tarzałem,

Wylewałem swoje złości uderzając pięścią w ścianę,
Bo przez myśl mi to nie przeszło,
Że ja kiedyś sam zostanę.

Wciąż pamiętam ich uśmiechy,
Powód często im dawałem,
Czułem wtedy, że na zawsze przy nich być mi będzie dane.

Niestety los jest przewrotny i wystawił mnie na próbę,
Odcinając mnie od innych,
Zostawiając wprost na zgubę,

Silny żołnierz ze mnie nie był,
Bo poległem od ostrzału,
Teraz z samotnością stoję w szeregu kampanii żalu.