GERÇEK AİLEM [ Erkek Versiyon ]

8. Bölüm

Merhaba

Bu bölümü kitabı başından beri okuyan ve destekleyen kişilere armağan ediyorum.

Yazım yanlışları varsa özür dilerim

Direk bölüme geçelim.

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

   Kağan daha fazla dayanamamış olacakki "oturmak için mi geldik buraya" dedi.

   Tüm cesaretimi toplayarak konuşmaya başladım. "Bak Kağan bana neden böyle davrandığını anlayabiliyorum, ön yargılısın beni Miraç gibiyim sanıyorsun ama ben onun gibi değilim. İnan bana bende zorluklar yaşadım ama kimseye ön yargılı davranmadım. Ben iyi geçinelim istiyorum, aramızı düzeltelim istiyorum ama sen bana fırsat vermiyorsun" dedim.

   Kağan bana alayla baktı "sen kendini ne sanıyorsun, sende Miraç gibi bir piçsin gelmiş ne anlatıyorsun bana, neymiş zorluk çekmiş, bence zorluğu sen değil ailen çekmiş baksana o gün nasıl da seni hiçe saydılar. Geçen sefer köpekten kaçıp düştüğün gün sana öyle davrandım diye ne sanıyorsun sen kendini sen acınası birisin tamam mı. Geçen sefer bebek gibi ağlayıp zırladın sakinleş diye sarıldım. Evde bir daha benimle konuşmaya çalışma zaten seni görmeye dayanamıyorum birde benimle konuşmaya çalışma!!"

    Bu gerçekten çok ağırdı. Söyledikleri çok kırıcı şeylerdi. Oysaki ben buraya barışacağımız hayaliyle gelmiştim ama hepsini yıktı o. Gerçekten çok yanlış düşünmüşüm onun hakkında, o gerçekten çok kötü bir insandı. Gözümden akan yaşlar durmuyordu. Gerçekten böyle mi düşünüyordu gerçekten zavallımıyım. Bundan sonra onunla ne konuşurum nede muhattap olurum artık benim için bir hiçti o.

   "S-sen gerçekten çok k-kötü bir insansın ve bir okadarda salak, hemde her insanı aynı sanacak kadar salak bir insansın. Ben hiç mi kötü şeyler yaşamadım ben hiç mi üzülmedim. Bana neler yaşattılar o evde senin haberin var mı. Beni ne kadar dövdüklerinden yada beni sokağa attıklarından yada kaza geçirdiğimde yanımda  olmadıklarından yada okulda zorbalığa uğradığımda hak etmişsindir dediklerinden haberin var mı YOK! Sen abilerin, annen ve baban yanında varken sadece birkaç sorun yaşarken benim orada tek başıma küçük yaşta nelerle uğraştığımdan haberin var mı YOK! Senin ailen vardı en azından yanında ama benim abimden başka kimse yoktu, senin saçını okşayan birçok kişi varken benim abimden başka kimsem yoktu. Gerçekten sen abimin tırnağı bile etmezsin şuan kendimden utanıyorum senin gibi pislik birisiyle abi kardeş olmak isteyipte seninle konuşmaya çalıştığım için. A-ama teşekkürler bana gerçek yüzünü gösterdiğin için. Merak etme seninle ölüm döşeğinde olsam bile muhattap olmam bundan s-sonra" dedim ve ağlayarak çıktım kafeden. Herkesin bana bakması umrumda bile değildi.

   Bir taksi durdurup bindim ve abimin ofisinin adresini verip  sürmesini istedim.

   Abimin ofisinin önüne gelince parayı verip indim ve ofise girip abimin odasına girdim direk. Abim çatık kaşlarıyla kapıya dönerken. Ağlayan beni görünce endişeyle yanıma geldi ve sarıldı "Abicim noldu neden ağlıyorsun gel oturalım" dedi ve beni koltukların olduğu tarafa ilerletip oturdu ve benide kendi kucağına oturttu. Bende hemen kafamı boynuna gömüp daha sesli ve hıçkırarak ağlamaya başladım.

   Abimle konuşmadan oturduk öylece. Ben ağladım o sırtımı okşayıp saçlarımı öptü. Gerçekten bana tek değer veren kişi abimdi bunu bugün çok güzel bir şekilde öğrendim.

   "Abi ben zavallı birisi miyim?"

   "O nereden çıktı abim kim söyledi, anlat hadi bana"

   "Abi ben yapamıyorum galiba, ben ne yaparsam yapayım kimsen neden beni sevmiyor? Ben çok özür dilerim abi senden başka birisiyle abi kardeş olabileceğimi sandığım için. Bugün Kağanla konuştum aramız düzelsin diye ama bu büyük bir hataydı. Gerçi iyiki konuşmuşum yoksa gerçek yüzünü göremiyecektim benim hakkımda neler düşündüğünü bilemiyecektim, biliyor musun bana sen bir zavallısın dedi seni ailen istemedi o gün kesin kötü birisindir dedi, abi ben kötü müyüm, neden hiçkimse beni istemiyor?"