Liczysz się tylko ty-Lena i Szulc

12

Mijały miesiące od śmierci ojca Leny. Żałoba, choć wciąż obecna, zaczęła powoli ustępować miejsca wspomnieniom pełnym miłości i wdzięczności za wspólnie spędzone chwile. Lena, Szulc i Amelia starali się wrócić do normalności, ale każdy z nich odczuwał brak ukochanego członka rodziny.

Pewnego wiosennego poranka, Lena obudziła się z niespodziewanym uczuciem nadziei. Słońce wpadało przez okno, a delikatny śpiew ptaków przypominał jej o nowym początku. Wiedziała, że mimo bólu i trudności, życie toczy się dalej, a jej rodzina zasługuje na szczęście.

- Musimy znaleźć coś, co pomoże nam przejść przez ten trudny czas – powiedziała do Szulca, gdy jedli śniadanie. - Może jakiś wspólny projekt, coś, co zbliży nas jeszcze bardziej.

Szulc zastanowił się chwilę, a potem uśmiechnął się szeroko.

- Zawsze marzyliśmy o małym ogrodzie – zaproponował. - Może to dobry czas, aby zacząć go tworzyć? Moglibyśmy zasadzić kwiaty, warzywa, a może nawet małe drzewka. To będzie coś, co zrobimy razem, coś, co przyniesie nam radość i spokój.

Lena poczuła, jak ciepło wypełnia jej serce na myśl o tym pomyśle. Amelia, która siedziała przy stole, słysząc rozmowę rodziców, podskoczyła z radością.

- Chcę mieć własny ogródek! – krzyknęła z entuzjazmem. - Mogę sadzić marchewki i kwiaty!

I tak, wspólnie podjęli decyzję o stworzeniu ogrodu. Pierwsze kroki były pełne planowania i przygotowań. Szulc przywiózł potrzebne narzędzia, a Lena i Amelia zaczęły przeglądać katalogi z nasionami, wybierając te, które chciały posadzić.

Prace w ogrodzie przyniosły rodzinie nie tylko zajęcie, ale także możliwość wspólnego spędzania czasu i odbudowy więzi. Każdy dzień wypełniony był radością z małych osiągnięć – pierwszych kiełków, rozwijających się pąków kwiatów, czy rosnących warzyw.

- To jest nasz mały raj – powiedziała Lena pewnego wieczoru, gdy siedzieli z Szulcem na tarasie, obserwując ogród. - Tata byłby dumny z tego, co stworzyliśmy.

- Na pewno jest – odpowiedział Szulc, obejmując ją ramieniem. - Jego duch jest z nami w każdym kwiatku, w każdej roślinie. To miejsce będzie przypomnieniem o jego miłości i mądrości.

Amelia, która biegała po ogrodzie, zatrzymała się przy kwitnącej grządce i zawołała rodziców.

- Spójrzcie, ten kwiat wygląda jak uśmiech dziadka! – krzyknęła z entuzjazmem. Lena i Szulc podeszli do niej, uśmiechając się do siebie.

- Masz rację, kochanie – powiedziała Lena, kucając obok córki. - To uśmiech dziadka, który zawsze będzie z nami.

Wspólne chwile spędzone w ogrodzie przyniosły rodzinie ukojenie i radość. Praca na świeżym powietrzu, wspólne sadzenie roślin i obserwowanie ich wzrostu były dla nich terapią, która pomogła im przezwyciężyć trudności.

Jednak życie miało dla nich jeszcze jedno niespodziewane wyzwanie. Pewnego dnia, gdy Lena wróciła z pracy, poczuła się niezwykle zmęczona i osłabiona. Szulc, zaniepokojony jej stanem, nalegał, aby poszła do lekarza.

- Musisz zadbać o siebie, kochanie – powiedział z troską. - Nie możemy pozwolić, żebyś się przepracowywała.

Lena zgodziła się i umówiła na wizytę. Wyniki badań były zaskakujące i nieoczekiwane – Lena była w ciąży. Ta wiadomość, choć na początku szokująca, przyniosła rodzinie wielką radość i nadzieję.

- To cud – powiedziała Lena, trzymając w ręku zdjęcie USG. - Nowe życie, które przyniesie nam tyle radości.

Szulc objął ją mocno, czując, że ich rodzina znów się powiększy.

- To nasz promień nadziei – powiedział z uśmiechem. - Nasze nowe marzenie.

Amelia, dowiedziawszy się, że będzie miała rodzeństwo, skakała z radości.

- Będę najlepszą siostrą na świecie! – krzyknęła. - Nauczę go wszystkiego, co wiem!

Lena i Szulc, patrząc na swoją córkę, poczuli, że mimo wszystkich wyzwań i trudności, jakie przyniosło im życie, miłość i nadzieja zawsze znajdą drogę do ich serc. Ogród, który stworzyli, stał się symbolem ich siły i jedności, a nowe życie, które miało się narodzić, było obietnicą lepszej przyszłości.

Rodzina, trzymając się razem, była gotowa na wszystko, co przyniesie im los.

___

Ciąża Leny przebiegała dobrze, ale życie czasami potrafiło zaskakiwać nawet najbardziej przygotowane rodziny. Pewnego dnia, gdy Lena wróciła z pracy, poczuła nagły ból w brzuchu. Szulc, widząc jej cierpienie, natychmiast wezwał karetkę pogotowia.

W szpitalu okazało się, że Lena miała poważne powikłania ciąży. Lekarze musieli podjąć szybką decyzję, aby uratować zarówno życie matki, jak i dziecka. Po długiej i trudnej operacji, Lena wróciła do przytomności, ale stan dziecka był nadal niepewny.

Szulc, stojąc przy łóżku Leny, czuł się bezradny i przerażony. Amelia, która została pod opieką sąsiadów, również odczuwała niepokój, widząc smutek w oczach rodziców.

- Musimy wierzyć, że wszystko będzie dobrze – powiedział Szulc, trzymając dłoń Leny. - Nasza mała wojowniczka jest silna i walczy o życie.

Lena, choć wyczerpana po operacji, wierzyła w siłę swojego dziecka. Z każdym dniem, gdy leżała w szpitalnym łóżku, modliła się o zdrowie i życie swojej nienarodzonej córeczki.

Dni mijały powoli, a każda chwila spędzona w szpitalu była pełna niepewności i tęsknoty za normalnością życia rodzinnego. Szulc starał się być obok Leny tak często, jak tylko mogłaby mu na to pozwolić, podczas gdy Amelia tęskniła za swoimi rodzicami.

Po kilku tygodniach, które wydawały się wiecznością, nadeszła ostateczna decyzja lekarzy. Dziecko musiało zostać przyjęte na oddział intensywnej opieki neonatologicznej, gdzie mogłoby otrzymać specjalistyczną pomoc i wsparcie.

Lena i Szulc, mimo serca rozdartego bólem, zgodzili się na tę decyzję, wierząc, że to najlepsze dla ich dziecka. Pożegnali się z nią na chwilę, obiecując, że będą czekać na jej powrót.

Dni, które nastąpiły, były jednymi z najtrudniejszych w życiu Leny i Szulca. Codziennie odwiedzali oddział intensywnej opieki neonatologicznej, tęskniąc za swoją córeczką, która walczyła o życie. Amelia, mimo swojego młodego wieku, również odczuwała smutek i niepokój, widząc ból rodziców.

Wszystkie ich modlitwy i nadzieje skupiały się na zdrowiu i życiu ich nienarodzonej córeczki. Niewiele mogli zrobić poza czekaniem i wierzeniem, że los przyniesie im dobre wieści.

Nagle, pewnego poranka, lekarz przyszedł do nich z uśmiechem na twarzy. Dziecko przeszło przez najtrudniejszy okres i jego stan był stabilny. Lena i Szulc, słysząc te słowa, poczuli, jak kamień spada im z serca.

- Nasza mała wojowniczka jest silna, tak samo jak jej mama – powiedział lekarz, kładąc dłoń na ramieniu Leny.

Rodzice poczuli łzy szczęścia i ulgi płynące po ich policzkach. Wiedzieli, że przed nimi wciąż były wyzwania, ale mieli nadzieję, że teraz będą mogli spędzić czas razem z ich córeczką, która przetrwała tak trudny start w życie.

Następne dni były pełne radości, ale też troski o zdrowie i rozwój dziecka. Lena, Szulc i Amelia spędzali każdą wolną chwilę przy boku swojej małej wojowniczki, dając jej całą swoją miłość i wsparcie.

Każdy dzień był kolejnym krokiem w drodze do zdrowia i szczęścia dla całej rodziny. Pomimo trudności, które przyszło im przeżyć, Lena i Szulc wierzyli, że ich miłość i jedność sprawią, że przetrwają każdy kryzys i pokonają każde wyzwanie, jakie przyniesie im życie.