Liczysz się tylko ty-Lena i Szulc

61

Po śmierci Amelii życie rodziny Szulców stało się trudne do zniesienia. Każdy kąt domu przypominał im o niej – o jej uśmiechu, śmiechu, cichym tupocie małych stóp po drewnianej podłodze. Lena nie mogła patrzeć na ulubione zabawki Amelii bez łez. Często budziła się w środku nocy, czując przytłaczającą pustkę, która nie pozwalała jej oddychać.

Najmłodsza córka Leny, Wiktoria, miała zaledwie trzy lata. Nie do końca rozumiała, co się stało, ale czuła smutek wokół niej. Często pytała: „Gdzie jest Amelka?" i „Kiedy wróci do domu?" Za każdym razem te pytania były jak sztylet w sercu Leny, ale musiała znaleźć sposób, by odpowiedzieć jej spokojnie, choć bolało ją to niewyobrażalnie.

„Amelka jest teraz aniołkiem, kochanie" – mówiła Lena, głaszcząc Wiktorię po główce. „Zawsze będzie z nami, nawet jeśli jej nie widzimy." Wiktoria patrzyła na Lenę swoimi dużymi, niewinnymi oczami i uśmiechała się smutno. „Aniołek?" – pytała z zaciekawieniem. „Czy możemy ją zobaczyć?"

Lena przytuliła Wiktorię mocno, starając się, by dziewczynka czuła się bezpieczna i kochana, mimo że świat wokół nich zdawał się walić. Szulc również poświęcał dużo czasu Wiktorii, próbując wytłumaczyć jej w prostych słowach, co się stało, jednocześnie dbając o to, by dziewczynka miała jak najwięcej normalności w swoim życiu.

Wiktoria była za mała, by w pełni zrozumieć żałobę, ale jej obecność dawała Lenie i Szulcowi powód, by wstać każdego dnia i walczyć dalej. Jej niewinność przypominała im, że życie musi toczyć się dalej, nawet w obliczu największej tragedii.

Szulc próbował być silny, ale i on czuł, że grunt osuwa mu się spod nóg. Żałoba każdego dnia zaciskała się wokół niego coraz mocniej, pozbawiając go energii i sił. Jego praca w fundacji, która wcześniej dawała mu poczucie celu, teraz wydawała się pozbawiona sensu. Wszystko straciło kolor, smak i znaczenie.

Najgorzej jednak cierpiała Ania. Chociaż sama przeszła przez piekło choroby i zdołała ją pokonać, to strata młodszej siostry była ciosem, który przerósł jej możliwości. Czuła się winna, że to ona przetrwała, podczas gdy Amelia, pełna życia i radości, musiała odejść. Nocami płakała, tłumiąc szlochy w poduszce, aby nie obudzić rodziców, ale Lena wiedziała. Każdego ranka widziała smutek w oczach swojej córki, który tak bardzo przypominał jej własny.

Mimo tej przepaści żalu, rodzina wiedziała, że muszą znaleźć sposób, by iść naprzód. Wiedzieli, że Amelia nigdy nie chciałaby, by ich życie stanęło w miejscu, choć to wydawało się niewyobrażalnie trudne.

Pewnego wieczoru, podczas cichej kolacji, Lena spojrzała na Szulca i Anię. „Musimy znaleźć sposób, by żyć dalej" – powiedziała, choć jej głos drżał. „Nie wiem jak, ale musimy. Amelia... ona chciałaby, żebyśmy byli szczęśliwi."

Szulc spojrzał na nią z bólem w oczach, ale skinął głową. „Masz rację, Lena. Ale to takie trudne. Każdego dnia czuję, jakbyśmy stracili część siebie, której nic nie może zastąpić."

„Ja też" – wyszeptała Ania, wpatrując się w talerz, jakby szukała w nim odpowiedzi. „Ale może... może możemy zrobić coś, co sprawi, że Amelia będzie z nami, w inny sposób. Coś, co pomoże nam uczcić jej pamięć."

Te słowa zapoczątkowały nową myśl, nową nadzieję. Ania zaproponowała, aby w ramach fundacji stworzyć specjalny program wsparcia dla rodzin, które straciły dziecko. Chciała, aby inne rodziny, które przeżyły podobną tragedię, miały miejsce, gdzie mogłyby znaleźć wsparcie, zrozumienie i nadzieję na przyszłość.

Lena i Szulc zgodzili się z tą inicjatywą, choć serce nadal bolało. Wiedzieli, że muszą zrobić coś, co pomoże im poradzić sobie z własnym bólem, a jednocześnie da szansę na pomoc innym. Była to ich forma pożegnania, ale też sposób, by Amelia żyła dalej w ich sercach i czynach.

Prace nad nowym programem były trudne, pełne łez i wspomnień, ale także dawały im poczucie celu. Każda decyzja, każdy krok naprzód był bolesny, ale także budujący. Powoli zaczęli odzyskiwać siły, wiedząc, że to, co robią, ma sens i przynosi ulgę innym.

Program, nazwany „Światełko Amelii", szybko zyskał popularność i uznanie. Był to projekt, który nie tylko upamiętniał Amelię, ale też dawał innym rodzinom szansę na znalezienie spokoju i nadziei. W jego ramach organizowano spotkania terapeutyczne, warsztaty oraz wspólne wyjazdy, które miały pomóc rodzinom zbudować nową rzeczywistość po stracie.

W trakcie jednego z takich spotkań, Lena podeszła do grupy rodziców, którzy właśnie opowiadali o swojej stracie. Słuchając ich historii, czuła, jak ból w jej sercu powoli ustępuje miejsca ciepłu. „Dziękuję wam, że podzieliliście się swoją historią" – powiedziała, a jej głos był pełen emocji. „Wiem, jak trudno jest mówić o bólu, ale wierzę, że dzięki temu możemy znaleźć siłę, by iść naprzód."

Jedna z matek, która straciła synka w podobnym wieku co Amelia, podeszła do Leny i przytuliła ją. „To my dziękujemy. Dzięki wam mamy nadzieję, że kiedyś znowu poczujemy szczęście."

Lena wiedziała, że ból po stracie Amelii nigdy całkowicie nie zniknie. Zawsze będzie częścią jej życia, jej serca. Ale dzięki „Światełku Amelii" znalazła nowy sens, nowy cel. Wiedziała, że jej córka żyje dalej, nie tylko w jej wspomnieniach, ale także w sercach wszystkich, którym udało się pomóc.

Czasami, gdy Lena siedziała na werandzie, patrząc na zachodzące słońce, Wiktoria wspinała się na jej kolana, obejmując ją swoimi małymi rączkami. „Mamo, czy Amelka widzi nas teraz?" – pytała cichym głosikiem.

„Tak, kochanie" – odpowiadała Lena, czując, jak w jej sercu rośnie ciepło. „Ona zawsze będzie nas pilnować, a my będziemy żyć tak, by była z nas dumna."

Wiktoria uśmiechała się na te słowa i wtulała się w mamę, przynosząc jej ukojenie, które było tak potrzebne w tych trudnych chwilach. Wiedziała, że życie musi toczyć się dalej, nawet po najciemniejszej godzinie.