Asuran 💉

...පස්වෙනි පරිච්ඡේදය...

"ඔයාට කවුරුත් නෑ.. දැන් කවුරුත් නෑ.. අම්මා පවා මැරුනේ උඹ නිසා. අප්පා- අප්පා මැරුණා.. උඹට කවුරුත්ම නෑ. අපි එක්ක යන්. යමන් අපි එක්ක."

"අනේ මට බෑ.. මට- මට ඉන්න දීපල්ලා"

:

:

:

:

:

පුලුවන් එකම දේ අඬන එක වෙද්දි මම කෑගැහුවා එකපාට්ට ආය හැමදේම සාමාන්‍ය වෙද්දිම කාමරේ දොර ඇරෙන සද්දෙ ඇහුනා. මම බැලුවෙ නෑ. දෙයියනේ මට බයයිනෙ. මම දණිස් දෙක අස්සෙ ඔලුව ගහන් වකුටු වෙලා හිටියා. අප්පා මට බයයි.

"රුහා...න්"

"රුහාන් මොකද්ද ඒ.. තමුසෙ කෑගැහුවද?"

මට ඇහෙනව ඒ එයාතමයි. මම දැන් ටිකකට කලින් කෑගහල එලෝපු මනුස්සයා. මම තව ටිකක ඇඳ පාමුළට ගුලි උනා. මං එක අතකින් කටත් වහගත්තා. මගෙ උරහිස වේදනා දෙනවා. දකුණමයි, මට හයියෙන් ඉකියක් පිටවෙද්දි එයා මං දිහාට එන අඩි සද්ද මට ඇහුනා. මං තවත් ගුලි උනේ මගෙ අත තව තද කරන්.

"රුහාන්..ඇයි මේ? කෝ නැගිටින්න"

එයා මාව පරිස්සමට ඇල්ලුවා වෙද්දි මං එයාගෙ අත අහකට කරලා තව ටිකක් ගුලි උනා. මගෙ අත හොඳටම රිඳෙනවා. මගෙ අතේ බැන්ඩේජ් එක පවා ලේ විලක් වෙලා තියෙද්දි ඊගාවට එයා මාව ආය අල්ලන්න ආවත් මම එහාපැත්තෙ බිම තිබ්බ වීදුරු කෑල්ල අතට ගත්තා.. අතට අරන් අමාරුවෙන් නැගිටිද්දි එයත් නැගිටලා අඩියක් ළඟට තිබ්බා

"කිට්ටෛ වරාද.."

මං කෑගැහුවෙ එයාගෙ පැත්තට වීදුරු කෑල්ල දමල ගහනගමන් වෙද්දි එයා ඒකට එයාගෙ අත ඇල්ලුවා.ඒ අතෙත් ගැඹුරු කැපීමක් ඇතිවෙද්දි එයා ඒක දිහා බැලුවා. එච්චරයි. අඩියට දෙකට මං ගාවට ආව එයා මාව බිත්තියට හේත්තු කරගත්තා.

"සන්සුන් වෙනවා රුහාන්...කන්ට්‍රෝල් යුවර්සෙල්ෆ්"

එයා මුළු කාමරේම දෙදරලා යන්න කෑගහද්දි මම එයාට නොදෙවෙනි වෙන සද්දෙකින් කෑගහලා ඇඬුවා..මට තේරෙන්නෑ.. මට කලුවරෙ ඉන්න ඕනා. මට...මට මැරෙන්න ඕනා..ඔව් මං හිතන්නෙ මට මැරෙන්න ඕනා..