Asuran 💉

...තිස් අටවෙනි පරිච්ඡේදය...

"දැන් කොහොමද... හොඳක් දැනෙනවද?.."

අපි හැමෝම බලන් හිටියෙ ඇඳ උඩ ඉඳන් ඉන්න රුද් දිහා..මූණත් දෙක කරන් ඇඳ උඩ ඉඳපු එයා ඔළුව වැනුවා.. දැන් ඉතින් කොල්ලට නැගිටල ඇවිදින එහෙම පොඩ්ඩක් පුළුවන්...

එයාට ඉක්මනට හොඳ උන එක හොඳයි.. එදා ඒ ගෙදරට එයාව ගෙනාපු විදියට මට මැරෙන්න හිතුන. මතක් කරන්නවත් අකමැති මතක වලට ඒවා එකතු වෙයි..

"හරි එහෙනම්.. වැඩිය මහන්සි වෙන්න එපා.. තේරුනාද.. බෙහෙත් නම් ඕන වෙන එකක් නෑ තුවාල සමහර ඒව වේලෙන්න මේක විතරක් දෙන්නම්.. "

ඩොක්ට බෙහෙතුත් දීලා යන්න යද්දි පැත්තක ඉඳපු මාත් එක්කත් හිනා උනා.. දැන් ඉතින් පණ්ඩිත මහත්තය ගේ පුරාම ඇවිදී... තව මාස තුනක් වගේ තියෙන්නෙ.. මගෙ බණ්ඩියෙ නහරත් පේනව කොළ පාටට.. ඩොක්ට යනකල් ඉඳල රුද් නැගිටල හිටගත්තා. එතකොට පහුගිය කාලෙ ගැන කියනව නම්... ගෙදර ගාර්ඩ් එක සැලකිය යුතු මට්ටමකින් වැඩි උනා.. ආයෙමත් කවුරුත් ගේ ඉස්සරහවත් හිටන් උන්නෙ නෑ.. හිටන් උන්නෙ නෑ කියනවටත් වඩා මම නම් දැක්කෙ නෑ.. මොකද මම එළියට යන එක අඩු කළා. හැබැයි රෑට හැමවෙලේම ඇහෙන සද්ද හින්ද සමහර දවස් වලට මට නින්දක් නැති උනා. ම්-

"මොනවද කරන්නෙ රුද්?"

පිට්පස්සෙන් මාව බදාගන්නව දැනෙද්දි මගෙ කල්පනාව නැවතුන වගේම මාව පරිස්සමට පිටිපස්සෙන් බදාගත්ත රුද් සිනිදුවට මගෙ බඩ දිගේ අතැඟිලි ගෙනිච්චා.

"කිචිනෙ රුද්"

"ම්ම්.."

"අනේ නවත්තන්නකො අප්පා"

මගෙ මතකෙ කෙලින්ම මීට මාස හත අටකට කලින් දවසෙ රෑකට ඇදිල ගියා..

එදා එයා මාවත් පෙරළන් ඇඟ උඩට ආව විතරයි... වෙන්න යන කිසිම් දෙයක් අපි දැනන් උන්නෙ නෑ වගේම එදා තමා අපි අම්මා...මිත්‍රන් එක්ක සතුටෙන් ඉඳපු අන්තිම දවස...

"රුද්..."

"ම්න්"

"කෝ දැන් එහාට වෙන්න.."

"ම්හ්"

මෙහෙ සීතලයි.. රුද්ගෙ උණුසුම් වෙච්ච හුස්ම මගෙ ඇඟේ වදිනකොට මට ඒක සනීපයි කියල හිතුන.