The Game of Blood

Κεφάλαιο 5| I see my reflection in her eyes

Alexa's POV

Τρεις μήνες τώρα και δεν έχω νέα του. Δεν ξέρω αν είναι καλά και φοβάμαι πως αν το ψάξω δεν μπορέσω να τηρήσω την υπόσχεσή μου. Κάθε μέρα νιώθω περισσότερο την απουσία του. Ενώ δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που κοιμήθηκα πάνω από δύο ώρες. Όλοι πέσανε πάνω μου, όλοι ξαφνικά καίγονται για το αν είμαι καλά, ειρωνεία!

Τώρα κάθομαι μόνη μου σε ένα ωραίο σημείο στο δάσος και και μια λιμνούλα με πάπιες, έχει πιάσει βροχή συννεφιά αλλά δεν με νοιάζει, δεν θέλω να φύγω. Πηγαίνω να ανάψω ένα τσιγάρο αλλά παρά τις προσπάθειές μου το νερό μου σβήνει τον αναπτήρα.

"Άσε με να σε βοηθήσω." Ακούω μια οικεία φωνή και για λίγο παγώνω, γυρίζω να τον κοιτάξω και είναι εκείνος. Μου χαμογελάει ενώ το βλέμμα του φαίνεται παράξενο. "Συγγνώμη δε ξέρω από κάπου;" Με ρωτάει και όλο μου το είναι ουρλιάζει να του πω.

"Όχι, δεν νομίζω." Του απαντάω.

"Θες βοήθεια τελικά;" Απλώνει το χέρι του και εγώ απλώς μηχανικά του δίνω το τσιγάρο.

'Φύγε, υποσχέθηκες!' Φροντίζει να μου θυμίσει η φωνή στο κεφάλι μου αλλά αρνούμαι να την ακούσω, η βουή είναι δυνατότερη, τόσο που καλύπτει την λογική μου, την κάνει να μοιάζει ασήμαντη. Μέχρι που για πρώτη φορά η λογική μου ηττημένη πλέον σιωπά ή απλώς εγώ σταμάτησα να την ακούω.... ό,τι και αν είναι δεν με νοιάζει θέλω μόνο να χαθώ στα μάτια του έστω και έτσι... Αστείο γιατί πάντα τον μάλωνα που δεν κρατούσε τον λόγο του αλλά τώρα για πρώτη φορά γίνομαι εγώ εκείνη που το να κρατήσει τον λόγο της μοιάζει ακατόρθωτο.

"Ορίστε." Μου επιστρέφει το τσιγάρο.

"Ευχαριστώ." Εξαναγκάζω ένα χαμόγελο.

"Είναι αργά." Παρατηρεί.

"Το ξέρω." Του απαντώ μονότονα αποφεύγοντας να τον κοιτάξω στα μάτια, γυρίζω το βλέμμα μου ξανά στην λίμνη που τα νερά της έχει ταράξει λίγο η βροχή. Εκείνος δεν λέει κάτι απλώς κάθεται δίπλα μου στο παγκάκι.

"Με λένε Theo." Συστήνεται. "Έτσι νομίζω τουλάχιστον." Σχολιάζει, ξέρω πως είχε βάλει ένα χαρτάκι με το όνομά του στο παντελόνι του πριν φύγει, μόνο το μικρό του. "Είσαι παντρεμένη;" Παρατηρεί τις βέρες μας που φοράω σαν κολιέ στο λαιμό μου.

"Καλή ερώτηση. Είμαι;" Τις πιάνω με το χέρι μου. "Μάλλον δεν ήταν γραφτό μας, ίσως και να μας μάτιασαν." Του απαντάω μονότονα.

"Πεπρωμένο και μάτι... Αλήθεια πιστεύεις σε αυτά;" Με ρωτάει γελώντας ειρωνικά. "Σε λίγο θα μου πεις πως πιστεύεις και στον παράδεισο και την κόλαση."