The Game of Blood

Κεφάλαιο 15| You are not the only crazy here

Alexa's POV

2 μήνες αργότερα...

Ο καιρός περνάει και ακόμα δεν έχω βρει τρόπο να φέρω τον Theo πίσω ή τα παιδιά μου. Δεν θα σταματήσω όμως, δεν θα σταματήσω μέχρι να τα καταφέρω. Κάνω μια βόλτα στους δρόμους της Νέας Ορλεάνης, είναι τόσο ήσυχα, τόσο όμορφα σήμερα. Μέχρι πότε τον βλέπω, τον βλέπω με μια γυναίκα καστανά μαλλιά, όμορφη... όμορφη και μάγισσα. Γελάει, την φιλάει και της κρατάει το χέρι στέκομαι για λίγο και τους κοιτάζω, δεν με έχει δει ακόμα. Όσο πλησιάζω το παγκάκι που κάθονται προσπαθώ να κρατήσω την έκφρασή μου ψυχρή να μην δείξω πως με ενόχλησε.

"Alexa." Ακούω την φωνή του Klaus να φωνάζει το όνομά μου για να σταματήσω, τον βλέπω να τρέχει λίγο για να με προλάβει. "Σε είδα και είπα να πω ένα γειά." Μου χαμογελάει καθώς πλησιάζει, τους χαμογελάω πίσω. Γυρίζω το βλέμμα μου μπροστά ο Theo με πρόσεξε, με κοιτάζει μπερδεμένος για λίγο, άκουσε σίγουρα το όνομα. Την προσοχή τους τράβηξε ξανά εκείνη η γυναίκα, της χαμογελάει αλλά πια εξαναγκαστικά. "Άσχημο θέαμα ε;" Με ρωτάει ο Klaus συμπονετικά.

"Δεν με νοιάζει." Προσπαθώ να δείξω ψυχρή, εκείνος γελάει λίγο.

"Ξέρω πως σε νοιάζει." Μου χαμογελάει. "Και το καταλαβαίνω πίστεψέ με." Συνεχίζει πιο σοβαρά. "Πάμε να συνεχίσουμε την βόλτα μας μαζί;" Με ρωτάει με ελπίδα.

"Και δεν πάμε;" Του απαντάω με ερώτηση ενώ αρχίζουμε να περπατάμε. "Πως τα καταφέρουμε να μείνουμε και οι δύο μόνοι μου λες;" Τον ρωτάω και γελάμε και οι δύο.

"Τουλάχιστον εσένα δεν σε άφησε από επιλογή." Μου λέει πίκρα.

"Τουλάχιστον εσύ ξέρεις πως είχε τελειώσει." Του απαντάω στον ίδιο τόνο και γελάμε ξανά.

"Ξέρεις θέλει προσπάθεια να μείνουμε και οι δύο ελεύθεροι την ίδια χρονική περίοδο." Μου λέει μεταξύ σοβαρού και αστείου. "Αν όμως ποτέ νιώσεις μόνη ή οτιδήποτε να ξέρεις πως το σπίτι μου είναι ανοιχτό έτσι και αλλιώς και εγώ μόνος μου θα είμαι."

"Ευχαριστώ αλλά καλύτερα μόνη μου." Επιμένω.

"Όπως θες." Δεν επιμένει. "Πάντως αν θες βοήθεια στο εξαφανίσεις τις μάγισσες ειδικά κάποιες συγκεκριμένες αρκεί ένα τηλέφωνο." Μου λέει με νόημα και γελάω λίγο.

"Θα το έχω κατά νου." Του λέω και μου χαμογελάει.

"Πρέπει να φύγω αλλά θέλω να μιλάμε περισσότερο οι δύο μας, κάποτε ήμασταν κοντά."