Alexa's POV
Ίδια μέρα το απόγευμα...
"Δεν το πιστεύω." Μονολογεί ο Isaac κλείνοντας την πόρτα πίσω του. "Το έχεις χάσει;" Με ρωτάει. "Ρε πας καλά; Πήγες τον βρήκες του συστήθηκες ως μια άλλη και τώρα αυτός κόλλησε;"
"Στα εξήγησα πριν αλλά εσύ συνεχίζεις να με ρωτάς τα ίδια πράγματα." Του λέω με απάθεια.
"Έχεις βάλλει σκοπό της ζωής σου να πεθάνετε και οι δύο κοπέλα μου;" Απορεί έξαλλος.
"Και τι στον διάολο θες να κάνω ε; Δεν έχεις ιδέα πως είναι να γυρνάς σε ένα άδειο σπίτι ολομόναχος δε-"
"Αλήθεια;" Με διακόπτει απογοητευμένος. "Αλήθεια; Γιατί σε ένα άδειο σπίτι γυρίζω χρόνια τώρα."
"Συγγνώμη." Κοιτάζω το πάτωμα ενοχικά ξέρω πως έχει δίκιο.
"Alexa δεν με νοιάζει πόσο πολύ προσπαθείς να με διώξεις μακριά σου όπως και όλους τους υπόλοιπους, δεν θα το πετύχεις, γιατί πολύ απλά εσύ δεν με άφησες στην μοίρα μου, οπότε καλά θα κάνεις να αποδεχτείς πως έχεις κολλήσει μαζί μου." Μου λέει σοβαρά. "Θες να παλέψεις για εκείνον; Να εκδικηθείς τις μάγισσες; Να προσπαθήσεις με τον οποιοδήποτε τρόπο; Δεν θα σε σταματήσω στο ορκίζομαι αυτό. Έλα όμως να βρούμε μαζί να έναν πιο ασφαλή πιο σίγουρο τρόπο έναν που να μην καταλήγει με εσάς νεκρούς." Μου λέει ελπιδοφόρα.
"Όχι." Ψιθυρίζω. "Όχι δεν θέλω, δεν γίνεται αυτό, δεν υπάρχει ασφαλής τρόπος." Κουνάω το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά, ειδικά τον Isaac τον θέλω έξω από αυτό, είναι άδικο να πληρώσει τα δικά μου σπασμένα, καλύτερα μόνη μου παρά να πάθει κάτι.
"Αφού τον αγαπάς βρε κορίτσι μου γιατί;" Με ρωτάει αγανακτισμένος.
"Isaac δεν υπάρχει τρόπος, ήταν δική του συμφωνία, πρέπει να το σεβαστώ. Θα φροντίσω να τον κάνω να μείνει μακριά." Λέω αποφασιστικά. Αυτό το τελευταίο πρέπει όντως να το κάνω.
"Μα-"
"Τελείωσε." Δεν τον αφήνω να ολοκληρώσει. "Τελείωσε." Επαναλαμβάνω. "Δεν με θυμάται και εγώ αδυνατώ να τον βοηθήσω, αδυνατώ να σώσω αυτό που είχαμε μέχρι και τις βέρες μας έχασα... αν δεν είναι αυτό σημάδι τότε τι είναι;" Τον ρωτάω. "Ας προσπαθήσω να φέρω τα παιδιά μου πίσω τουλάχιστον." Μονολογώ, ξέρω όμως πως πριν φύγουν τους υποσχέθηκα πως όταν γυρίσουν θα βρουν και εμένα και τον πατέρα τους, τους το χρωστάω.
"Όπως νομίζεις, εγώ είμαι εδώ ό,τι και αν αποφασίσεις." Μου λέει ήρεμα.
"Το ξέρω." Του χαμογελάω και γυρίζει να φύγει. "Isaac," Γυρίζει να με κοιτάξει. "έχω δει πως κοίτα την Tara, μπορείς να το αρνείσαι όσο θες απλά να ξέρεις πως ξέρω." Τον ενημερώνω και γελάει.
YOU ARE READING
The Game of Blood
FanfictionΝέα Ορλεάνη. Η πόλη η οποία κατοικούν τα υπερφυσικά όντα αιώνες τώρα και σκορπίζουν τον φόβο και τον τρόμο. Ψυχοπαθή τέρατα, χωρίς έλεος και ίχνος μεταλλείας περιφέρονται στην πόλη... οι πιο γνωστοί? Οι Mikaelsons. Η οικογένεια η οποία έσπερνε τον π...
