The Game of Blood

Κεφάλαιο 10| Don't let me down

Alexa's POV

Επόμενη μέρα το βράδυ...

Όλοι έχουν γυρίσει σπίτια τους ώρες τώρα, όλοι εκτός από εμένα. Από την ώρα που συνειδητοποίησα πως οι βέρες μου λείπουν έχω ψάξει κάθε σπιθαμή αυτού του δάσους φοράω ακόμα το φόρεμα και τα τακούνια μου, νιώθω εξουθενωμένη αλλά δεν μπορώ να σταματήσω.

Σκόνταψα σκόνταψε σε μια μεγάλη ρίζα δέντρου μέσα στο σκοτάδι της νύχτας, δεν έπεσα απλά σκόνταψα. Πρέπει να είναι κάπου εδώ γύρω.

Γύρισα αργά, ελπίζοντας για μια αμυδρή λάμψη ασημιού ή χρυσού που θα την με οδηγούσε στα δαχτυλίδια μας. Τίποτα. Είμαι στα πρόθυρα των δακρύων. Αυτό το δαχτυλίδι ήταν το μόνο που μου είχε απομείνει από τον Theo. Το πιο πολύτιμο απόκτημά μου. Το πιο σημαντικό απόκτημά μου.

Τα χέρια μου έσφιξαν σε γροθιές καθώς η αναπνοή της επιταχύνθηκε. Γονάτισα και σάρωσε με τα χέρια μου τα πεσμένα φύλλα, πιάνοντας απεγνωσμένα το δάπεδο του δάσους γύρω μου. Δάγκωσα τα χείλη μου για να συγκρατήσω τα δάκρυά μου.

Ψάχνω τόση ώρα που έχω αρχίσει να χάνω την ελπίδα μου. Τα μάτια μου έψαξαν ξανά το περιβάλλον γύρω μου, προσπαθώντας απεγνωσμένα να εντοπίσουν την λάμψη που τόσο πολύ θέλω να δω.

Καθώς συνέχισα να ψάχνω την περιοχή, ένιωσα ένα αίσθημα απελπισίας να κατακάθεται στο στήθος μου. Η νύχτα έμοιαζε να απλώνεται επ' άπειρον, και οι σκοτεινές σκιές των δέντρων έριχναν μεγάλες σκιές που έκαναν ακόμη πιο δύσκολη τη θέαση. Θα ορκιζόμουν πως μου έπεσαν κάπου κοντά- αλλά δεν υπήρχε κανένα ίχνος τους.

"Έλα, έλα", ψιθύρισα στον εαυτό μου, με τη φωνή μου να τρέμει ελαφρώς. "Πού στο διάολο είναι; Πρέπει να είναι κάπου εδώ...".

Έκλεισα τα μάτια μου για μια στιγμή, παίρνοντας μια βαθιά ανάσα και προσπαθώντας να συνέλθω. Οι βέρες ήταν το μόνο που μου είχε απομείνει από εκείνον, το μόνο που πράγμα που με έκανε έστω και στο ελάχιστο να τον νοιώθω κοντά μου. Οι αναμνήσεις του χορεύουνν στο μυαλό μου σαν φαντάσματα στις σκιές.

Καθώς συνεχίζω το ψάξιμο, δεν μπορώ παρά να θυμηθώ τις πιο ευτυχισμένες μας στιγμές. Την ημέρα που τον γνώρισα, την ημέρα του γάμου μας, τις αμέτρητες στιγμές που μοιραστήκαμε μαζί..... Όλα αυτά χάθηκαν, μου τα πήραν οι μάγισσες. Το μόνο που μου είχε απομείνει ήταν οι βέρες μας... και τώρα έχουν χαθεί κι αυτές.

"Σε παρακαλώ", ψιθύρισα, με τη φωνή μου να τρέμει από τα δάκρυα που δεν έχω αφήσει να τρέξουν. "Σε παρακαλώ, κάνε να τις βρω. Δεν μπορώ να τις χάσω κι αυτές. Όχι έτσι." Ψάχνω λίγο ακόμα. "Όχι, όχι, όχι", μουρμούρισα κάτω από τα δόντια μου, ενώ τα χέρια μου σκάβουν μέσα στα φύλλα και το χώμα με αυξανόμενη απελπισία. "Πρέπει να είναι εδώ. Πρέπει να είναι εδώ."