Whispers of Solace (Whispers Series #1)

23

Nagdali dali kog adto sa hospital kay nakalihok na daw ang kamot ni Mama ug good sign daw nga hapit na siya mumata.

Happy kaayo ko nga niadto sa hospital, wala man nako nakita ang paglihok sa iyahang kamot pero sure ko nga mao najud ni siya. It's a sign nga hapit na namo siya makauban sa balay.

Pag-abot nako sa hospital tulog gihapon siya, ako ang gabantay sa iyaha bisag naa koy practice sa graduation. Sunod nako mupractice uy kanang hapit na kay igo raman gihapon mupaso sa stage ug pila ka seconds.

“Ma, dili biya ako ang valedictorian.” tug-an nakos iyaha, bisan tulog siya ug dili ko niya madunggan ginaestoryahan gihapon nako siya.

“Pero okay lang, di man gihapon worth it ug ako kay di man ka kita nako nga musaka ko sa stage.”

“Ma mata na kay imoha pa biya kong tauran ug medal sa stage, diba taga naa koy medal ikaw ang mutaud? Ma, mata na.” sulti nako niya ug nitulo ang akoang luha.

Dali dali kog trapo kay di ko gusto muhilak, gikapoy nako. “Ma bisag graduation gift lang nimo nako nga mumata naka.” dugang nako.

Bisag dili ko madunggan ni Mama pero nafeel nako iyahang presence sa akoang tapad. Na feel nako nga naa siya andam maminaw sa akoang ipangsulti sa iyahang atubangan.

“Ma, wala ka mingawa sa amoa? Mata na please.” sulti nako.

I spend my day with her ug perme rako sa iyahang tapad. I'm just starting at her, gahulat ug kanus-a siya mulihok ug mumata. I know nga desperada na kaayo ko nga makamata siya pero it's true, gusto najud nako siya makauban sa balay.

Gimingaw nakos iyahang mga niluto nga lami kaayo, gimingaw nako mutabang niya manglaba, gimingaw nakos iyahang mga katawa, ug ang iyahang tungog. Gimingaw na pag-ayo si Aiah niya, gahilak na si Aiah kay wala na daw niya nakita si Mama. Sad to say pero dili siya pwede.

“Finally we're done, mugraduate najud ta.” sulti ni Honey.

“Murag bag-o paman ta ga grade 7, tas karon mupaso nata sa stage.” dugang ni Mai.

“Makapahulay najud ka Shang, humana.”

Napasmile rako sa iyaha. After a stressed week nahuman rajud ang finals. Nagmental breakdown ko ug pila ka adlaw tungod sa akoang nga disappointments sa akoang pag-eskwela.

Gihilakan nakog maayo ang akoang grades, akong nasayang nga achievements, ug sa akoang kaugalingon nga nawala sa saktong dalan. Feel nako kadtong nag-ulan ug problema kay perte nakong pasingulan, naligo pa gali guro kos baha.

Perme ga attempt si Harvey nga estoryahon ko pero ginalikayan nako siya. Perme siya gapadala nako ug pagkaon ug flowers pero ginalabay ra nakos basurahan. Di pa ko ready nga estoryahon siya, fresh pa kaayo sa akoang hunahuna ang mga nahitabo. Ang iyahang mga gipangbuhat nga kasakit sa akoa.

Hapon na ug panaug nako sa amoang building, ulan pajud ug wala ko nagdala ug payong. Nakita nako siya nga gatindog ubos sa amoang building. Gadala siyag bulak ug ambot unsa ng naas cellophane, pagkaon guro.

Nidool siya sa akoa ug ihatag na unta niya sa akoa ang bulak pero giagian ra nako siya. Niginhawa nalang kog dako ug nagpadayon sa akoang pagbaklay. Bahalag ulan basta kay mawala lang siya sa akoang panan-aw.

“Langga, pwede nata mag-estorya?” pangutana niya sa akoa.

Gisundan diay ko niya. Pareho nami nga nabasa sa ulan ug pati ang bouquet nga iyahang gidala perte ng basaa. He is so messy, dagkog na kaayo ang iyahang eye bags nga murag isa ka bulan nga walay tulog, hubag pajud kaayo nga murag taga adlaw gahilak. Gubot kaayo ang iyahang buhok ug klaro kaayo nga wala na niya naatiman.