Whispers of Solace (Whispers Series #1)

Epilogue 02

“Kinsa mana imohang ginatan-aw sa TV?” napatan-aw ko ni First Officer Yuki tungod sa iyahang pangutana.

I just started at him for a seconds then nibalik ang akoang panan-aw sa TV nga naa sa akoang atubangan.

“Why?” pangutana nako sa iyaha.

“Di man hilig uy tan-aw ug balita pero karon akoang gakabantayan nga perme naka galantaw,” sulti niya sa akoa.

“It's none of your business.” I replied ug nagfucos na ug tan-aw sa TV kay nagsugod na ang balita.

“Kaisog ba ni Captain, maong di bitaw ka kauyab.” nadunggan nako nga sulti niya ug gibaliwala ra nako siya.

I crossed my arms and smirked when a field reporter flash on the screen. She's delivering a news about sa sunog sa usa ka lugar.

Napatutok rakos reporter and a memories of our past kept flashing on my mind. Still, gwapa gihapon siya ug her skin was tanned. Siya gihapon tong babae nga gihigugma nako sauna.

She's still the Krishna Addison that I loved before.

Napasmile ko when I realized that nakuha najud niya ang iyahang pangandoy. Naremember nako tong mga adlaw nga parehas mi nangadoy sa amoang mga gusto sa kinabuhi. She wants to be a journalist and I want to be a pilot.

Yes, nakab-ot namo ang amoang mga dreams pero dili mi kauban. Parehas namo nga gikuha pero wala ang amoang usag-usa sa amoang kiliran. I wanted to forget her pero dili jud nako siya makalimtan. Siya gihapon ang sulod sa akoang kasing-kasing.

“Gwapa kaayo nga reporter,” Yuki commented while nakatutok siya sa TV nga naas amoang atubangan.

I glared at him and just give him a dark eyes. Nitaas ang iyahang kilay pagkakita niyas akoang mata.

“I didn't do anything, Cap. Gicomplement raman nako siya,” sulti niya.

I just give him a blank looked ug nibalik ang akoang panan-aw sa TV pero wala na siya sa screen. I sighed ug naglingo-lingo sa akoang ulo. Nganong gahunahuna pa man ko niya nga gipasakitan man ko niya sauna?

I still remembered giunsa ko niya pagtuklod palayo sa iyaha. Gipamukha pa naman siya sa akoang atubangan ang iyahang bag-o nga uyab. Wala gihapon to nako nakalimtan nga mga kasakit.

“Hi, Cap.” Chanel said, one of our flight attendant.

“Hello,” tipid nako nga tubag while busy kog basa sa mga papel before mi mulupad padulong Japan.

She pinch my cheek and napatan-aw kos iyahang gibuhat and just give her a disgusted look.

“What's the problem?” she asked ug mas gidool pa niya ang iyahang lawas sa akoang abaga. Nafeel na nako ang iyahang dula ka totoy.

“You want me to forget that problem?” she whispered through my ear.

Napapiyong kos akoang mata ug girelax nako ang akoang kaugalingon. When I opened my eyes nakita nako si Chanel nga dako kaayog ngisi nga naas akoang atubangan.

Gituklod nako siya para makadistansya siya nako gamay. Gitutokan ra nako siya ug gitaasan nako ug kilay.

“Makuha raka nako, Cap.” diin niya nga pagkasulti ug nilakaw siya nga gabundak-bundak ang tiil.

Nakita nako nga dako kaayog ngisi si Yuki nga nisulod sa cockpit. My brows were furrowed at him ug wala gihapon nawala ang iyahang ngisi.