Strange Destiny

Chapter 07

Chapter 07

"Anong ginagawa mo?"

Nandidilim ang paningin ko kay Phriam ngayon. Nanatili namang nakatingin ang anak ko sa amin, nagtataka. Agad akong tumayo at hinila siya palabas. Sumenyas naman ako sa anak ko at sinabing sandali lang.

"What the hell?" bumitaw siya sa pagkakahawak ko. Nanatili naman akong nakatingin sa kaniya, galit na galit.

"What?" tanong niya.

"Anong what? You think you're funny huh?" natawa ako. Akala niya siguro okay sa‘kin ‘tong ginagawa niya?

"I think I'm just doing what's right?"

"Right?" napataas ang kilay ko "Hindi ka nakakatuwa."

He licked his lower lip and close the distance between us. Napatingala naman ako dahil mas matangkad siya.

"Look, I'm not here to please you, I'm here for my son." mariin niya akong tinitigan sa mata. Hindi naman ako nagpatinag.

"Ang lakas din ng loob mong tawagin siyang anak sa loob ng ilang taong pagtanggi mo sa kaniya?" I laughed sarcastically and looked away, I can't stand looking at him right in the eyes at this close.

"Nakikiusap ako ng maayos. Let me see my son." napapikit siya, nagpupumilit "Let me talk to him."

"At saan ka kumukuha ng lakas ng loob para sabihin yan huh?" I asked him. Dumilat naman siya at binalik ang mariin na tingin sa mga mata ko.

"Because I have every right to do so." he said with confident. I licked the inside of my cheeks out of annoyance.

"No, Phriam, simula nang araw na hindi mo ako pinaniwalaan, wala ka nang karapatan sa kaniya." mariin kong sabi sa kanya at umiiling-iling.

"Look, Gene, I am more than willing to give everything. Just give me a chance." there's hope in his eyes.

"A chance? Hindi ‘yon deserve ng mga katulad mo." dimuro ko siya at sinubukang itulak pero nahagip niya ang kamay ko.

"Babawi ako sa sa lahat ng mga pagkukulang ko." may pagmamakaawa sa boses niya. Binawi ko naman ang kamay ko at dinuro siya.

"Walang dapat bawiin, Phriam. Unang una, wala akong sinisingil o hinihingi sa‘yo. At pangalawa, hindi namin kailangan ang presensya mo."

"Gene, please... " he held both of my hand again but I   didn't let him touch me. Bumaba naman ang balikat niya at hindi na nagsalita pa. I started taking steps backward.

"Isa lang ang hinihingi ko sa‘yo. Layuan mo kami." I said and turned my back "Layuan mo ang anak ko."

Hindi pa din ako humahakbang, naghihintay kung may sasabihin pa siya. Ramdam ko naman ang nakikiusap niyang mga titig sa likod ko. Nagsalita siya sa huling pagkakataon.

"Well, I can't do that." ang maangas niyang sabi. Lumingon ako sa kaniya.

"Try to do this next time. I won't hesitate to kick what's between your thighs." matapang kong saad. Hindi ko alam kung anong naisip ko at ‘yon ang sinabi ko.

"Let's see about that." he smirked before leaving.

Nang makaalis siya ay para akong nabunutan ng tinik. Napahawak ako sa dibdib dahil sa kaba. Binalikan ko naman si Reycon sa loob at napagdesisyunan na naming umuwi. Nakakainis talaga ang lalaking ‘yon.

"Is there a problem?" si Phriam habang kumakain kami. He take me on another date.

"Wala naman... " nagbaba ako ng tingin sa pagkain at sinubukang kumilos ng normal.