Ölümle Yalan Arasında

2.~Kötü rüyalar

Biliyorum şarkı biraz alakasız oldu ama benim çok sevdiğim bir şarkı mutlaka dinlemeniz gerektiğini düşünüyorum. Sizi seviyorum hep burda kalın.😊😊 🫶🏻 🫶🏻🫶🏻🫶🏻

Hep birlikte Nehir'in yolculuğunda yeni bir seviye atladık. Bakalım Nehir de hayatında bizim gibi seviyeler atlayabilecek mi? Gelin o zaman birlikte öğrenelim.

Çantama iki kazak bir pantolon bir de şemsiye koyup kapattım ve sırtıma astım. Gitmek istemiyorum ama gerçekten aileme zarar veriyorsam gitmeliyim. Hala ağlıyordum. Bir yandan da ne yapmış olabileceğimi düşünüyordum.

Annemin içeriden gelen sesiyle irkildim.

"Kızım hadi gidiyoruz."
"Anne ben size hiçbir şey yapmadım lütfen beni bırakmayın."Annem gayet mutlu gibiydi. Ama ben hıçkıra hıçkıra ağlıyordum.

"Kızım hadi hızlıca hazırlan geç kalıyoruz." Annem içeriden bağırıyordu. Ben ise içimden denebilecek kadar kısık bir sesle hıçkırıklarımda boğuluyordum.

Annem en sonunda yanıma geldiğinde ağladığımı fark etti. Yatağımın yanındaki koltuğa oturup benimle konuşmaya başladı.

"Nehir'im iyi misin neden ağlıyorsun?"

"Bir de soruyor musun? Ben sizi çok seviyordum sizin de beni sevdiğinizi sanıyor_" Sinirlerime hakim olamıyor ve kendimi bağırmaktan geri koyamıyordum.

"Kızım biz zaten seni çok seviyoruz nerden çıktı şimdi bu?" Annemin sesi çok sakin ve yumuşaktı.

"Seviyorsunuz ha seviyorsunuz yani öylemi seviyor musunuz?! Ya anne ya sen benimle dalga mı geçiyorsun? Cidden seni anlamıyorum. Madem seviyorsunuz neden benim size zarar verdiğimi düşünüyorsunuz? Madem seviyorsunuz madem seviyordunuz neden beni hiç tanımadığınız kişilerin ellerine teslim edip gideceksiniz? Ya madem öyle bana bunları da açıkla hadi açıkla!!!" Sinirden kafayı yemek üzereydim. Annem koltuğumda usulca oturmuş söylediklerime karşı sakin cevaplar veriyor olması beni daha da çileden çıkarıyordu.

"Kızım parmağın?" Ayağa kalkıp benimle birlikte bir sağa bir sola giden parmağımı tutmaya çalıştı. Hemen parmağımı geri çektim.

"Ne parmağı anne ya konumuz gerçekten bu mu!?" Yine de gözlerim istemsizce parmağıma kaydı. Parmağımın her yerinden kanlar akıyordu. Of bunca şeye bir de seni mi kestim? Kendi kendime söyleniyordum.

İçeriden annemin sesi geldi ama bir sorun vardı annem burdaydı içeriden sesi gelemezdi bu yine vücudumun bana bir oyunu muydu? Her şey kararmaya başlamıştı. Bir şey hariç, annem ve annemin sesi gitmiyordu.

Ne olduğunu anlamam çok uzun sürmedi. Gözlerimi hafifçe araladığımda bunca şeyin bilinç altıma işlenmiş kötü duygu ve düşünceler olduğunu anladım.

Kendi kendime sakinleşmek için tekrar ediyordum; "Bu bir rüyaydı." "Böyle bir şey hiç yaşanmadı."

Odanın kapısının çalmasıyla tamamen gerçekliğe döndüm.
"Efendim!"
"Kızım girebilir miyim?" Babam kapının önündeydi.

Ama elimde bir ıslaklık hissediyordum. Örtünün altından elimi çıkarıp baktığımda gördüğüm rüyayı hatırladım. Gördüklerim tamamen gerçek değildi ama tamamen sahte de değildi. Bu nasıl bir tesadüftü böyle? Hızlıca yerimden kalkıp masamın üzerinde duran peçeteden birkaç parça kopardım ve kanayan parmağıma sardım.