Ölümle Yalan Arasında

3.~Üniversite~Yeni bir başlangıç

Yeni bölümle yine merhaba ✋🏻✋🏻 Hikayemi sevebileceğinizi düşünüyorum. Bölümleri takip ederseniz çok sevinirim♥️♥️

Gelin şimdi Nehir'in hikayesine kaldığımız yerden devam edelim.🫶🏻✨🫶🏻✨

Bir de pek şarkı dinlemem sevdiğiniz bir şarkı varsa sonraki bölümde onu ekleyebilirim. Sevdiğiniz şarkıyı yoruma yazın lütfen.💜❤️💖🩵💛💚🧡🤎🤍🩶💙

Arabadan indim ve o koskocaman korkutucu binanın önünde durdum. Burası terk edilmiş bir ev değildi. Burası sadece bir üniversiteydi ama benim için en az o korku filmlerindeki ev kadar korkunçtu.

Hiç düşündünüz mü insanlar neden karanlıktan korkar diye? Yada bazı hayvanlardan veya aslında hiç var olmayan varlıklardan neden korkuyoruz?

Aslında ben bunu çok düşündüm. Bence insanın korktuğu şeyler tamamen kendi içindedir. Karanlıktan değil aslında içinden çıkacaklardan korkarız. Hayvanlardan değil aslında bize onları anlatım şekillerinden korkarız. Varlıkları zihnimizde yaratır zihnimizden korkarız.

Ben de üniversiteden korkuyordum, aslında o binadan değil sadece içindeki insanlardan korkuyorum.

Tüm korkularıma rağmen arkamdaki arabanın içinde beni izleyen anne ve babama el sallayıp derin bir nefes verdim. Her şeyi başlatan o ilk adımı attım.

Herkes bahçede sohbet ediyordu. Bense tüm öğrencilerin arasından geçiyor ve kendi kampüsüme doğru yürüyordum. Taki İrem Hoca önümü kesene kadar.

"Nehirciğim seni gördüğüme sevindim. Geçmiş olsun canım annenle konuştum. Merak etme çok bir şey kaçırmadın. Sadece yeni ders programımız var."

Bu sırada elime bir ders programı tutuşturuyordu.

"Teşekkür ederim hocam."

"Rica ederim Nehirciğim kendine iyi bak devamsızlık seviyeni en az tutmaya çalış olur mu?"

Onaylarmışçasına başımı salladım. Sanki gelmemeyi ben çok isterim. Her neyse şu an somurtamamalıydım. İnsanlarda kötü izlenimler bırakmamalıyım. Başımı kaldırım ve yoluma devam ettim. İrem Hocanın verdiği ders programına bir göz gezdirdim ve sınıfıma çıktım.

Ben asosyal değildim sadece öyle olmaktan korkuyordum. Ortalarda bir sıra seçtim ve oturdum.

Mimarlık okumak benim küçüklük hayalimdi. Küçüklüğümden beri çiçek türlerini ezbere bilirdim hatta ortaokuldayken evimizin mutfağını ben tasarlamıştım. Hayallerime kavuşmak çok güzel bir duyguydu.

Sınıf neredeyse boştu çantamdan telefonumu çıkarıp saate baktım. Biraz erken gelmiştim.

Tam sınıfı incelemeye başladığımda kapı açıldı ve içeriye bir kız girdi uzun kahverengi saçları kahverengi gözleri vardı. Giydiği tüylü pofuduk elbiseyle oldukça tatlı gözüküyordu. Gelip yanıma oturdu.

"Merhaba." dedi güler yüzüyle.
"Merhaba."

"Ben Açelya tanıştığımıza şimdiden memnun oldum." Alışık olmadığım kadar çok gülüyordu.

"Ben de Nehir." Dedim gülümseyerek.

İnsanları tam tanımadan samimi olmak istemem. Sonuç olarak ona güvenip güvenemeyeceğimi bilmiyorum.

Ama tatlı bir kıza benziyor şans verilebilir diye düşünüyorum. Evet insanları gördüğümde yargılayan biriyim ve gördüğüm her insana yaptığım bir şey bu.

Ortamda garip bir sessizlik oluşmuştu ki bu sessizliği kapının açılıp kapanma sesi bozdu.

İçeriye uzun siyah saçlı oldukça havalı gibi görünen bir kız girdi. Açelya heyecanla ayağa kalktı ve kızın yanına doğru koşmaya başladı.