Ölümle Yalan Arasında

4.~Hastalık baskını

Bu bölümün şarkısını dinlemeyi unutmayın.❤️❤️

Yeni bölümde iyi okumalar.🫶🏻🫶🏻🫶🏻

Çok uykum gelmişti. Ama gözlerim açık kalmakta ısrar ediyordu. Dışarıda sicim gibi yağmur yağıyordu. Bir haftadır okula gidiyordum ve alışmıştım. Arkadaşlarıma ve profesörlerime de alıştım. Yani kaygılandığım her durumun üstesinden gelmiştim.

"İyi geceler anne, baba."

"İyi geceler tatlım." Annem ve babam aynı anda söylemişti. Bu aralar çok uyumluydular.

Odamın yolunu tuttum.

"Üstünü örtmeyi unutma tatlım." Annem arkamdan sesleniyordu.

Küçüklüğümden beri yanımdan hiç ayırmadığım ayıcığımı kucağıma alıp yatağıma atladım. Rahatça ve keyif içinde yatağıma uzandım ve uykuya daldım.

"Ben size zarar vermiyorum. Lütfen beni bırakmayın."

"Bakın ben iyiyim lütfen lütfen bırakmayın beni lütfen."Hıçkırıklar içinde ağlıyordum.

"Beni bırakmayın." Göz yaşlarımın içinde boğulmak üzereydim.

Karanlık bir odada sadece annemin sesini duyuyordum.

Bu rüyayı neredeyse her gün aralıksız görüyordu. Artık rüya da diyemezdim bu artık bir kabustu. Her gün bu kabusu görüyor olmamın bir sebebi olmak zorundaydı. Bilinç altım neden bu kadar karmaşıktı?

Gece gördüğüm kabustan kan ter içinde kalktım. Gerçekten aileme zarar veriyor olabilir miydim? Ben tesadüflere inanan biri değilim. Bu yüzden bu kabusu bir şekilde çözmem gerekiyor. Ancak bu kabusun tek açıklaması var. Ve bu beni çok üzüyor.

Belki de kabusumda gördüğüm gibi toparlanıp gitmeliydim. Neyin iyi neyin kötü olacağına dair tüm bilincim kapalıydı. Doğru düşünüyor muydum asla bilemiyordum. Bu benim en büyük hatam olabilir miydi? Asla bilemeyecektim.

Daha fazla düşünmedim. En büyük hatam olsa bile gidecektim. Sırt çantamı alıp içine uzun bir süre yetecek kadar para koydum. İki kazak bir pantolon bir şişe su birkaç toka da ekledim ve çantayı kapattım. Kalın bir kazak ve rahat bir pantolon giydim. Altıma rahat bir de ayakkabı geçirdim. Bir de şemsiye aldım. Odanın penceresinden dışarıya baktığımda yağmur yeni durmuştu.

Vicdanım sayesinde elime geçirdiğim küçük bir kağıt parçasına yazmaya başladım

Sevgili Anne ve Babama
Canım ailem her gece aynı kabusu görüyorum. Bildiğiniz gibi
ben tesadüflere veya şansa inanmıyorum. Bu yüzden de
gördüğüm kabusun bana bir şeyler anlatmak istediğini düşünüyorum.
Anlatmak istediği şey beni ne kadar üzüyor olsa da ne çare ki gerçeği
değiştirelim. Size zarar veremeyecek kadar uzaklara gidiyorum.
Sizi sonsuz bir sevgiyle seviyorum. Beni unutmayın.

Not: Beni aramaya çalışmayın. Size zarar vermek istemiyorum.
Böyle daha mutlu olacaksınız bana güvenin.❤️‍🩹❤️

Yazdım ve masamın üstünde herkesin görebileceği bir yere bıraktım. Telefonumu arka cebime koydum şarj aletimi de çantanın içine attım. Dolabımdan bir de power bank bulup onuda cebime koydum.

Sessizce odamdan çıktım. Kapıyı açıp çıktım ve sessizce tüm hayatımın üstüne kapıyı kapattım.

Nereye mi gidecektim? Bilmiyordum. Yolum yolun götürdüğü yerdi. Sokağa çıkıp ıslak yolda yavaş adımlarla yürümeye başladım. Bildiğim tek şey şu anda hiç bir şey bilmememdi. Sokak bomboştu. Yolun ortasında sakin adımlarla yürüyordum.