Cehennem Çemberi

Giriş

Merhabalarrr. Bu yazdığım ilk kurgu bu yüzden bazı yerlerde hatalarım olabilirr.

Kapağı tasarlayan arkadaşıma ve diğer arkadaşlarıma çok teşekkür ediyorummm.

Yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayınn. İyi okumalarrr...
------------------

Hayat nedir sizce? Sadece yaşamak mıdır?Yoksa hayat sevilmek midir, biriyle konuşabilmek midir, arkadaşlarının olması mıdır,hedeflerini gerçekleştirebilmek midir?
Eğer hayat bu ise, desenize benim bir hayatım yokmuş.

Hep hayata alışmaya çalıştım. Belki bir şekilde oldurabilirim diye ama dünya bu halde iken tek başına bunu yapmak çok zor oluyor. İnsanlar diyorum hep, insanlar çok acımasız. Sahi,herkes böyle midir yoksa insanlar sadece bana mı böyle?

İnsanın cehennemi yaşaması için ölmesi gerekmiyor. Şuan dünyamız da bile cehennemi yaşayan insanlar var. Belki sende onlardan birisin. İnsanların düşünmeden yaptığı şeyler o kişinin tüm hayatını cehenneme çevirir. Daha bu yaşımda hayatın en kötü şeylerini yaşamama gerek var mıydı? İnsanlar yüzünden hayatımı değiştirmek için bütün gücümü buna vermeye gerek var mıydı?

Ben Duru Özkaya. Bütün insanlar tarafından sürekli ötekileştirilip dışlanan kişiyim. İnsanların hep ön yargı ile yaklaştığı,arkadaşı olmayan sevilmeyen ve insanlar tarafından hayatı cehenneme dönen bir kızım.

Eminim şuan benim gibi olan çok kişi vardır. Hep onların yanında olmak, onlara destek olmak istemişimdir. Kendim yapamıyorum belki ama onlara yardımcı olabilirim diye. Şimdi diyorsunuzdur içinizden acaba bu kız ne yaşadı diye. Sahi, ben neler yaşadım böyle...

Hayatın acımasızlığı daha çok küçük yaşta yüzüme vurdu. Daha 1. Sınıf iken kekeme olduğum için sınıftakilerin bana gülmesi,benimle konuşmaya bile tenezzül etmemeleleri, sınıfta tek kaldığımda sürekli kekelememek için kendime kızıp sürekli kendimi düzeltmeye çalışmam kendime yaptığım en büyük haksızlıktan biriydi.

Onlar seninle konuşmayacaksa konuşmasınlar sen o küçük yaşta kendine neden bunu yaşattın ki, insanlara neden kendini kanıtlamaya çalıştın sen daha çok küçüktün.

Ortaokulum hep sessiz geçti kimseyle konuşmadım, benimle konuşmak isteyenler ile de konuşmadım. Kendimi sadece ders çalışıp kitap okurken mutlu hissediyordum çünkü insanlar ile konuşursam dediğim en ufak şeyi yargılarlar diye düşünürdüm hep. Ama ben insanlar uzaklaştım diye zorbalıklar yoktu sanmayın. Erkeklerin de kızlarında saçma ve iğrenç şakalarına beni âlet etmeleri tabikii de bitmedi. Şaka dediğime bakmayın hepsi tamamen zorbalıktı. Bu sefer dilsiz olduğumu, dersleri sevdiğim için bir inek öğrenci olduğumu söylemeye başladılar. Beni derslerimden ve kitaplarımdan soğutmaya çalıştılar!

8. Sınıf en rahat geçen yılımdı. Çünkü herkes sınava çalışıyordu kimse benimle uğraşmıyordu. Hatta bir arkadaşım bile vardı. Bazen yanıma gelip bana konu anlatmamı istiyordu. Ona konu anlatırken gözlerimin içine bakıyordu, kendimi çok mutlu hissediyordum hayatımda sanki bir şey başarmışım gibi oluyordu. Ama bu da çok sürmedi. Yılın 2.yarısında babasının işi yüzünden başka yere taşındılar. Bende sadece derslerimle ve kitaplarımla kalmaya devam ettim.
Hukuk okumak istiyordum.

Adaletsizliğe karşı gelebilmek için. Belki o zaman çocukluk yaralarım kapanırdı ve kendime yaptığım adaletsizliklere karşılık bir özür olmuş olurdu.