The Broken Oath

07

𝗪𝗔𝗥𝗡𝗜𝗡𝗚: This chapter is 𝗡𝗢𝗧 suitable for very young audience. This chapter 𝗖𝗢𝗜𝗡𝗧𝗔𝗜𝗡 𝗦𝗧𝗥𝗢𝗡𝗚 𝗟𝗔𝗡𝗚𝗨𝗔𝗚𝗘, 𝗦𝗨𝗜𝗖𝗜𝗗𝗘, 𝗦𝗘𝗟𝗙 𝗛𝗔𝗥𝗠.

REMINDER ⚠️
DON'T BASED YOUR ACTION IN STORY THIS IS JUST A FICTIONAL STORY.
I'm not professional regarding sa pinapainom na gamot sa mga pasyente sa ganitong sitwasyon, THIS SITUATION IS BASED IN MY KNOWLEDGE. It's better to call a professional psychiatrist or a doctor before taking an action on this kind of situation.

༺♡༻

his is my coping mechanism I cut my ties with the people around me, cause I believed that the more they stay with me at my darkest days baka pati sila madamay lang, baka pati sila buhatin yung burden na meron ako, and I don't want that to happen. Mas gusto kong ako lang mag isa sa mga araw na kinakain na ako ng dilim, mas gusto kong ako lang ang mag resolve ng problem. Kahit minsan I know nahihirapan ako lagi kong pinipilit na kayanin mag isa. Hindi ko pwede ipasa tong bigat na nararamdaman ko sa iba.

When I feel alright, bumabalik ako sa mga taong minsan ko ng pinutol ang connection ko na para bang walang nangyari. For me that's my toxic trait.

I just cried ang bigat ng dinadala ko, palpak nanaman ako sa pag aaral ko ano nalang iisipin sakin ng mga tao. Iisipin nila tama sila na wala akong patutunguhan, na mas magaling talaga ang mga pinsan ko kesa sakin. Iisipin nila hindi ko talaga kaya pantayan ang mga pinsan ko.

𝑩𝒂𝒌𝒊𝒕 𝒌𝒂𝒔𝒊 𝒉𝒊𝒏𝒅𝒊 𝒎𝒐 𝒏𝒂𝒍𝒂𝒏𝒈 𝒕𝒂𝒏𝒈𝒈𝒂𝒑𝒊𝒏 𝒏𝒂 𝒘𝒂𝒍𝒂 𝒌𝒂𝒏𝒈 𝒌𝒘𝒆𝒏𝒕𝒂? 𝑱𝒖𝒔𝒕 𝒂𝒄𝒄𝒆𝒑𝒕 𝒕𝒉𝒆 𝒇𝒂𝒄𝒕 𝒏𝒂 𝒉𝒊𝒏𝒅𝒊 𝒎𝒐 𝒌𝒂𝒚𝒂𝒏𝒈 𝒂𝒏𝒈𝒂𝒕𝒂𝒏 𝒂𝒏𝒈 𝒎𝒈𝒂 𝒕𝒂𝒐 𝒔𝒂 𝒑𝒂𝒍𝒊𝒈𝒊𝒅 𝒎𝒐.

"No, no i'm not useless. Please stop, stop." Pagtanggi ko sa taong nagsasalita sa isipan ko

Tinakpan ko ng sariling kamay ko ang tenga ko habang hinahabol ang paghinga ko, that's the monster that my relatives raised in my mind.

Nahimasmasan ako pero may hawak na ako ng kutsilyo, I just want to end everything I'm tired ayoko ng mabuhay sa punong puno ng kumpara, ayaw ako palayain ng mga problema, ng kumpara, ng expectations na kahit minsan tangina hindi ko maabot. Gusto ko na makalaya sa kulungan na ginawa ng pamilya ko.

My wrist was already showered in my own blood, wala akong naramdaman nung sinaktan ko ang sarili ko. Hindi ko namalayan na ang madami na din sugat ang meron sa pulso ko.

"Tangina Marie!"

Tumakbo siya sakin at kinuha ang kutsilyo sa kamay ko ramdam ko ang taranta at gulat niya ng makita ang pulso ko, may kinuha siyang bimpo sa likod niya atsaka tinapal sa pulso ko na puno ng dugo. He looked at me for a second and he hug me so tight. I just cry when he hug me, his hug give me a comfort.

"I'm sorry." I don't know what I'm sorry about, ayon lang ang salita na lumabas sa labi ko.

"Shhhh tahan na." Malambing na salita ni gab

Halos ilang minuto din ako nag iiyak kay gab, hanggang sa tawagan na siya ng mama niya.

"ETHAN GABRIEL!" sigaw ng ni tita sa kabilang telepono

"Ano wala ka ng balak umuwi? Sabi ko yayain mo lang si marie pumunta dito sa bahay para makakain, saan lupalop kana ng pilipinas nakarating bata ka?" Galit na giit ni tita leylie

"Ma mamaya mo na po ako sermonan, andito po ako sa bahay nila marie pwede po bang pumunta kayo dito tapos mag dala na din po ng first aid kit." Salita ni gab habang hinihimas ang likod ko, pinapatahan niya pa din ako

Hindi naman na sumagot si tita, siguro dahil nalang din sa seryosong boses ni gab. Nagulat pa si tita ng makita niya na nakayakap sakin si gab pero mas lalo siyang nagulantang ng sinabi ni gab ang nangyari at nakita ang mga sugat ko.

"Ano bang ginagawa mong bata ka? May problema kaba ha? May nambully ba sayo sa school? Inaway kaba nitong si gab? Okay ka naman kahapon nung kumain ka ah nag chismisan pa tayo." Bakas sa muka ni tita leylie ang pag-alala habang ginagamot ang sugat ko
"May number kaba ng magulang mo? Tawagan na natin sila ng maka uwi agad at maasikaso ka."

"Me-meron p-po." nahihirapan kong salita

"Tawagan mo ang magulang nito ethan ikaw na din ang kumausap." salita ni tita

Pinindot ko lang ang passcode ko sa cellphone at pinagkatiwala ko na kay gab ang cellphone ko.

Hindi rin naman nagtagal at dumating ang magulang ko kasama pa si tita penelope isang nurse kapatid siya ni mama, pumunta lang sa isang gilid ang mag ina sinundan ko lang sila ng tingin. I looked at gab he's still wearing school uniform kaya ang puting polo niya ay may mga dugo na, I looked at his hand hawak niya ang puting bimpo na puno na ng dugo dahil nilagay niya sa pulso ko. Nang tignan ko si gab sa mata ay ramdam ko ang lambot ng pagtingin niya sakin, he's eyes are shining na para bang may nagbabadyang luha.

He looked away when our eyes meet nakita kong nagpakawala siya ng luha.

Kinausap lang ako saglit ni tita penelope pero ng ibalik ko ang tingin sa pwesto nila gab kanina ay wala na sila. I feel so scared ng wala na sa paningin ko ang mag ina.

"Tama na chismis mga chismosa, tapos na ang teleserye." Rinig kong sigaw ni tita leylie

Pinainom ako ng gamot ng tita ko, isang pampakalma para tumigil na ako sa pag iyak at isang pampatulog para makapag pahinga na ako. Wala pang 30 minutes ay tulog agad ako

In my dream lagi akong masaya, lagi akong tumatawa, I always feel loved, secured na para bang walang makakasakit sakin. This is the feeling I want to feel in my dreams para akong nasa mundong punong puno ng pagmamahal, mundong walang pagkukumpara, mundong walang nanakit. I don't to woke up anymore I want to stay here, this is my greatest escape.

𝗗𝗜𝗦𝗖𝗟𝗔𝗜𝗠𝗘𝗥: Any type of medicine mentioned in story should 𝗡𝗢𝗧 𝗧𝗔𝗞𝗘𝗡 𝗪𝗜𝗧𝗛𝗢𝗨𝗧 𝗧𝗛𝗘 𝗣𝗘𝗥𝗠𝗜𝗦𝗦𝗜𝗢𝗡 𝗢𝗙 𝗗𝗢𝗖𝗧𝗢𝗥, it's better to 𝗖𝗢𝗡𝗦𝗨𝗟𝗧 𝗔 𝗗𝗢𝗖𝗧𝗢𝗥.

✿︎✿︎✿︎