İyi Okumalar❤️
...
Başımızdaki ufak fısıldaşmalar uykumu açarken yavaş yavaş uykum ayılıyordu.
" Ferda kız bunlar ne yapıyor böyle burda? Düşündüğümüz gibi mi acaba?... Anlamadım ben hiç bir şey... Uyandırsak mı? Barış kızar ama..."
Gözlerimi zorlukla aralarken başımda dikilen annemlerle ne olduğunu anlamaya çalıştım. Allahım öldüm de mezarıma mı geldiler?
" Kızım?" başımı yumuşak yerden kaldırırken kamelya bu kadar yumuşak olamazdı. Yavaşça arkamı döndüğümde sere serpe yatan barışla gözlerim kocaman açıldı.
" İkinizde ayılıp salona geçin. Hemen."
Biz dün gece burda mı uyumuştuk?
Şimdi Ne açıklama yapacaktık acaba...
Flashback,
Esen rüzgarla hırkama daha da sarınırken gözlerimi sokak lambasının aydınlattığı ırmaktan ayıramıyordum. Uykumda yoktu zaten.
Kendimi çimlerin arasına bırakıp bacaklarma sardım kollarımı ve basımı da koluma yasladım.
Yorulmustum, çok yorulmuştum ve beni dinlendirecek tek kişi, tek ortam ,tek olay; Barıştı. Barışın yanıydı, sorunları halletmemizdi.
Ama Onu affedemiyordum.
Haberi bile olmadığı şeyler için affedemiyordum. Yalnız bir suçlu yoktu bende suçluydum. Fevriydim en az onun kadar. Eskiden olsa bi şekil halledebiliyorduk, ama evlilikte beklediğim gibi olmamıştı hiç bir şey.
Gözlerim doldu bir anda. Ne yapacağımı şaşırmıştım iyice. Korkularım tetikleniyordu git gide. Emine teyzenin tavırları, Arif amcanın hayal kırıklığı, Belki Yeliz'in güvensizliğiyle karşı karşıya kalacaktık ikimizde.
Bu işe girerken bunları hiç düşünmemiştim iste.
Omuzlarıma yüklenen ağırlıkla basımı kaldırdım. Barış kalın bir battaniyeyi üstüme bırakmıştı.
" Karım, Üşüteceksin napıyorsun burda?"
" Özlemişim burayı," yanıma otururken aramızda hiç mesafe bırakmamıştı.
" Bende özlemişim. Her yerinde ayrı bir iz var benim için. Dünümden, bugümden, geleceğimden." gülümsedim. Nikahtan sonra buraya gelmiştik beraber. Burda kalmıştık bir kaç gün.
" Benimde öyle. Seviyorum burda olmayı."
Başını salladı ve benim gibi ırmağı izlemeye başladı. Ela gözlerine vuran ışık parlatıyordu göz bebeklerini. Yüzünü izledim bir süre. Yorgun gözüküyordu o da benim gibi.
Derin bir nefes aldı.
" Yoruldun sende dimi?" başımı salladım.
" Çok."
" Kızma ama sen yapıyorsun bu yorgunluğu karım."
Bir şey söylemeden sözüne devam etmesi için gözlerine baktım.
" Gitmek istedin izin verdim sana. Kafanı dinle belki sıkılmışsındır benden dedim, ne bileyim bunalmıssındır nefes alman gerekiyordur. Bir anda taktım parmağına yüzüğü İstanbul'a götürdüm seni peşimden. Sırf işim için sürükledim bilmediğin bir şehire. Ne bileyim işte hakkın dinlenmek dedim ama sen benden gitmeye kalktın Leyla. Sende biliyorsun ki seni bırakmam. Daha ne kadar sürecek onu da bilmiyorum. Ya ben ot gibi gelip gidiyorum yatakta buz gibi zaten." Sonlara doğru kendimi tutamayıp güldüğümde o ciddiydi.
" Gülme Karım valla yatakta ısınana kadar canım çıkıyor. Okulunuda dondurdun ayrıca içim hiç rahat etmiyor böyle benim. "
Başımı salladım.
" Halledicem okul işini."
" Yatak?" sırıtarak yüzüme bakarken güldüm ve önüme döndüm yeniden. Sohbet etmeyi seviyordum onunla. İstanbul'daki evimizde harika bir balkonumuz vardı. Küçüktü ama bize yetiyordu ve harika akşamlarımız oluyordu. Maçtan ne kadar yorgun gelirse gelsin yanıma uzanıp yeri geldiğinde sabaha kadar konuştuğunu bilirdim.
Yani konuşma iste çokta detaya gerek yok.
Evimizde cok güzeldi. O yükseldikçe beni daha iyi yaşatabilmek için her şeyini ortaya koymuştu.
sanırım 22/23 sezonunun ortalarındaydık. O kadar cok tartışıyorduk ki bizim aramız bozuldukça kavga ettikçe sahada daha da güçlü hale gelmişti. Odağını bozmuyordu neyseki bizim problerimiz. O zamanlarda şubatın sonuydu galiba en son büyük kavgamızı etmiştik ve Rize'ye gelmiştim ben apar topar.
Herkes ani gelişime tabi ki çok şaşırmıştı. Bir şekilde inandırmıştım onları psikolojik olarak kötü olduğuma. Zaten sonrasında bebeği aldırmıştım ve gerçekten sağlık açısında çok zor bi dönem benim için başlamıştı.
Aklıma gelen zamanlarla Barışa kaydı gözlerim ve kendimi tutamadım.
" Özür dilerim Barış."
Senden habersiz hem kendime hem de bebeğimize zarar verdiğim için.
" Sen neden diliyorsun ki? Ne olduysa benim yüzümden oldu."
Omuz silktim.
" Öyle işte." öylece beraber dururken başını omzuma yaslayıp rahat bir pozisyon aldı.
" Ohh Allahım. Şükür verdiğin konfora. Şükür Karıma, sağlığına."
Eve kısa bir bakış atıp kolumu kaldırdım ve çok daha rahat bir pozisyon almasını sağladım. O da kollarını belime dolayıp basını göğsüme yasladı.
" Ben biraz uyusam böyle omzun ağrır mı karım?"
" Ağrımaz."
" Uyandır beni tamam mı?" çenemi başına yaslayıp etrafı izlemeye devam ettim. Onunda belimdeki elleri rahat durmuyor parmakları belimi oksuyordu yavas yavas.
O uyku pozisyonundayken ben kendimi uyumamak adına zorluyordum.
Yakalanırsak hoş şeyler olmayabilirdi. O yüzden kafamı meşgul etmek adına saçma sapan seyler düşünmeye başlamıştım bile.
Flashback son.
" Barış.." ben omzunu dürterken o daha da rahat pozisyon bulmaya çalışıyordu.
" Barış kalksana,"
" Az kıpraşma Işık'ım az daha uyuyayım." Sıçtık sıva kocam aferin.
" Işık'ım?" Annemin gözlerine bakamadan
omuzlarından hızlıca ittirip kalkmasını sağladım.
Gözünü açar açmaz annemlerle karşılaştığında suratıma baktı biraz.
" Şey yapalım, ben kahvaltı hazırlayayım," ben ayağa kalktığımda barış bileğimden tutup geri oturttu kalktığım yere.
Şaşkınlıkla suratına bakarken gözlerini kırptı bana.
" Bırak Leyla, daha ne kadar saklayacağız? En son 10. sınıfta babam görmesin diye bu kadar gizli saklı yanına geliyordum, bırak söyleyelim. "
Derin bir nefes aldım. Bileğimdeki parmakları avuçlarıma inip parmaklarımı kapladı.
" Valla barıştık biz. Oh be! Valla barıştık. Çok şükür rabbime. Rahatladınız mı? Bi daha birini yok görüştürmeymiş yok efendim tanıştırmakmış falan aman ha! Rahat bırakın ikimizi de."
Başımı salladım onu onaylar gibi.
" Elif avucunu yalasın anca kısacası." Barış ani çıkışıma gülerken annemler sanki biliyormuşta duyunca rahatlamışlar gibi bir rahatlama yaşadılar gözümüz önünde.
" Ay ben ne yapayım Elif'i kızım sen varken, çok şükür allah'ıma dualarım kabul oldu.. Aferin size çocuklarım benim."
Evet çocuğunuz emine teyze. Hatta ben gelininim:)
...
