Kararsızlık

11. BÖLÜM

Yanında kımıldanan ve sayıklayan bir Arifle uyandı Cenan. Arif onun tam göğsüne yatmış Cena ise bir eli ile Arifin ellini diğer eli ise de belini tutuyordu.

Arif o kadar terlemişti ki saçları hep alnına yapışmıştı.

"Arif!"

Arif zorla da olsa gözlerini açmıştı.

"Allah kahretmesin yatmamalıydım yanına al işte yanıyorsun yine. Ne var ki hayır olmaz deseydim de yatmasaydım yanına yine benim yüzümden oldu."

"Suçlanmayı kes artık."

"Özür dilerim. Duşa girmen gerek."

Cenan yine yaptığı gibi Arifi kucağına alıp banyoya ilerledi. Tabi ki de kendisi yıkayacaktı onu.

"Hadi otur şuraya bende üstünü çıkartayım."

"Ben hallederim."

"Arif yaptım bir hata iyileştirmeme izin ver."

Arifin tişörtünün eteklerinden tutup kaldırdı. O kadar terlemişti ki Arif tişörtü hep su gibi olmuştu. Altında ince ve kısa bir şort olduğu için hızlıca onu da çıkartmıştı. Altında yine boxer i vardı tabiki de.

Açtığı soğuk suyu istemeyerekte olsa Arife tutmuştu. Göğüsü hızla inip kalkıyordu Arifin ve bu da ne kadar üşüdüğünü gösteriyordu. Suyu biraz sıcak yapıp alışmasını bekledi ve yine sonda soğuk yaparak duşu bitirdi.

Üzerine sardığı havlu ile tekrardan odaya döndüler artık alışmışlardı aynı işlemi yaptıkları için. Hemen Arifin üzerini giydirdi ve saçını taradı.

"Sen dur şimdi ben ilaçlarını getireyim."

Oturduğu yerden kalkacağı sırada bileğine sarılan eller ile duraksadı.

"Şey. Teşekkür ederim. Her şey için."

Cenan Arife şaşkın bakışlar atarken bir an da anın gerçekçiliğine döndü ve gülümseme ile cevap verdi.

"Ne demek eminim ki aynı durumda ben olsam sende aynısını yapardın. Ve ayrıca elimi bırakırsan ilaçlarını getirebilirim."

"Özür dilerim."

Derin bir nefes alıp odadan çıktı Cenan ve çok geçmeden elinde su ve ilaçla geri döndü. İçmesi için Arife uzattı ve onu izledi.

İçtiği sudan 3-5 damlası çenesine ve üzerine akmıştı. Asla şu anda hasta olduğu için o hissettiği duygular ile yaklaşmak istememişti Cenan. Ama şu an ne olacağı ve ya ne diyeceği umrumda değildi.

Biraz daha onu hayranlıkla izledikten sonra kendine dokunan Arifle kendine geldi.

"İyimisin? Daldın gittin kaç kere seslendim."

"İyiyim ve umarım daha da iyi olacağım."

"Nasıl yani?"

"Boşver şimdi sen onu." Diyerek çenesinden akan suyu sildi.

Utancı ile Arif kafasını uzanan bacaklarıma çevirdi. Artık utanmasını istemiyordu çenesinden tutup kendisine bakmasını sağladı.

"Arif. Artık utanmanı istemiyorum, ne yapabilirim belki bakışlarım seni rahatsız ediyordur her ne kadar sen, ben bu haldeyken dediklerini düşünemiyorum desen bile düşündüğün o kadar belli ki. Biliyorum zamana ihtiyacın var, benimde vardı sonuçta bende bir erkeğe karşı ilk defa böyle hissediyorum ve seni anlayabiliyorum. Ama lütfen benden rahatsız olma söz veriyorum istemiyorum seni dersen asla arkadaştan öteye gitmem, kendime çeki düzen veririm. Ama rahatsız olma."