ışıklı evler...

mezarlık ziyareti. ..

Otobüs "Zincirli kuyu son durak" diye bağırmıştı...
Sesin ardından hep birlikte indik ve yavaş yavaş kapıya doğru ilerledik.
Damla tutamıyordu kendini gözyaşları içinde boğuldu sanki nefes alamıyordu...
Sinan bey ağır adımlarla Damla''nın yürümesini bekliyordu Damla yavaşca geldi orada bir güvenlik vardı" çok büyük bir mezarlığa getirmişler annemi" diyerek sessizce ağladı güvenlik söylenen isimi aradı ve "beni takip edin "dedi ...
Biraz yukarı doğru ilerlediklerinde orada Demet Günaydın yazıyordu "DEMET GÜNAYDIN. "
Damla ağladı bu sefer hıçkırarak iç çekerek aģladı güvenlik geri döndüğünde Sinan ve Gökhan ellerini açıp dualarını Demet Hanıma yollarken Damla sadece "ANNEM ben geldim ben geldim annemm dedi" ve toprağı ellerine alarak yüzüne sürdü
Ve şu şiiri okudu annesine ;
Bu acıya dayanmıyor yüreğim
Sensiz yaşanır mı bilemem anne
Sana kavuşmaktır benim dileğim
Vakit dolmayınca gelemem anne
Bana çok zor geldi böyle ayrılmak
Seni örter iken şu kara toprak
Yakar beni ateşin üzerimde hep
Doymadım ki ben senin gül yüzüne
Sana kavuşmayı istesem bile
Ecel gelmeyince ölemem anne
Diyerek sessizleşmeye başladı artık gözyaşları ve kalbinin dili konuşuyordu sadece...
Sinan bey de sadece şunları söyledi;
"Kızınız artık benim kızımdır Demet Hanım oğlumdan ayrı koymam ben onu siz rahat uyuyun mekanınız cennet olsun dedi "ve bir adım geri çekildi...
Gökhan 11 yaşındaydı damla dan 3 yaş büyüktü o yüzden onun da söyleyecekleri vardı...
"Demet ablacığım siz merak etmeyin rahat uyuyun olur mu ? Damla benim kardeşim biz birbirimizi çok seviyoruz "dedi ve hafifçe toprağı seviyordu ...
Damla biraz daha huzurluydu Ağlamıştı ama annesini gördü Damla bugün uzun zamandır gidemediği bulamadığı mezarlığa gitti bugün nasıl mutlu olmaz ki sizce ?
Damla Sinan Beye ve Gökhan a sarılarak "biz gidiyoruz annem seni çok seviyorum yine geliceģim sana söz veriyorum" dedi ve ağır adımlarla yokuş aşağı indiler...