_Mavi Hayaller_

Bölüm 8:Yeni Aile

Defne Mavisu

''Ağlama,lütfen!''

''Nasıl ağlamayım ya! Resmen iftira atmışlar. Yemin ederim bir şey yapmadım. Nolur,sınavlarımız bitti bizim. Okul tatil oldu resmen. Nolur,kaçalım? Biraz saçma gelebilir ama hepimiz çaresiziz. Birkaç gün sonra Çığlık da evsiz kalacak.''

''Tamam biz şimdi yetimhaneye geliyoruz. Sen hazırlan,bir şeyler konuşuruz. Ama yalvarırım ağlama Gece!''

''Tamam gelin bekliyorum.''

Telefonu kapattıktan sonra Çığlık'a durumu anlattım. Hemen hazırlanıp dışarı çıktık. Yetimhaneye geldiğimizde Gece bizi bekliyordu. Olan tüm durumu bize anlattı. 

''Uzay ne şerefsizmiş ya! Biz çocuk bile düşünüyorduk!'' dedi Çığlık. Ona biraz gülümsemişti ama hala ağlıyordu. 

''Bu arada sana bir şey açıklamam lazım.''

''Kötü bir şey mi?''

''Evet,sayılır.'' bu sırada Çığlık da alttan ayağıma vurmuştu. Ona 'ne yapayım?' bakışı atarken Gece de konuşmaya başladı.

''Bekleyebilir.''

''Ne zamana kadar?''

''Sonsuza kadar...'' dedi ve kollarını gerinirmiş gibi açtı. Ben şaşkınca ona bakarken o da 'anlat' bakışını bana atmıştı. Gözlerimizle anlaşabiliyorduk. 

''Bu Uzay var ya...O bizim erkeklerin çok yakın arkadaşıymış.''

''Ne?'' dedi Gece.

''Bu değil de Uzay,bunlara da çok kötü davranıyormuş. Acaba tek sana değil de herkese yapıyor ya...acaba başında bir bela varsa'' dedim. Uzay'a hak veriyordum bir yandan.

''Bence de,çünkü öğrendiğimize göre Uzay bunlara çok iyi davranırmış. Şimdi başı beladaysa...'' dedi Çığlık.

''İyi de benle ne alakası var?'' dedi Gece.

''Bence sana karşı bir hissi var. Bilmiyorum ama sana karşı-''

''Hayır,beni sevmiyor!'' diye sözümü kesti ve masadan kalktı.

''Onu affetmelisin. Bence bunların hepsi bir amaç için.'' dedi Çığlık.

''Üzgünüm ama size katılmıyorum. Eğer bana karşı bir hissi varsa bunu söylemeliydi.''

''Bunu söyleyemez ama. O kadar basit değil.'' dedim.

Başıyla onayladı ama yine kendi bildiğini yapacak gibiydi.

''Ben annemle konuştum. İstersen bizim evde Çığlık gidene kadar kalabilirsin. Kafandaki düşünceleri biraz kaldır ve kendine gel.'' dedim. Bu sefer ağlamaya başladı. 

''Ben bunları haketmedim ki...Her istediğini yaptım herkesin ama...ama...'' tekrar ağlamaya başladı. İlk önce ben sonra da Çığlık ona sarıldık. Onun isteğiyle annemi buradan izin alması için çağırdım. O da beni üzmemek için yanımıza geldi. İzin almak için Gülay Hanım'ın odasına girdi. On dakika konuştuktan sonra dışarı çıktı. Yanımıza gelip durumu açıkladı.

''Bugün Gece'yi evlat edinmek isteyen bir aile gelecekmiş.O yüzden alamam seni canım.''

''Anlıyorum. Ama biz köpek miyiz,evcil hayvan mıyız anlamadım?!'' dedi.

Annem üçümüzü de kollarının altına alıp bize sarıldı. Annem gitmişti ama biz Gece'nin yanında kalmıştık. Yarım saat sonra bir kadın ve adam Gülay Hanım'ın yanına gitti. Biraz sonra çıktıklarında Gece'yi de yanına aldılar. Biraz konuştuktan sonra Gece'nin bugün ilk defa kahkaha attığını gördüm. Kadın ve adam da gülüyorlardı. Biraz daha konuştuktan sonra onlar odaya tekrar girdi. Gece de bizim yanımıza geldi. Aileyi bize tanıttı. Adam ve kadın zengin bir aileymiş. Hiç çocukları yokmuş ve yaşları da ilerlemiş. O yüzden bir bebek sahiplenmek yerine genç kız ailesi olmak istiyorlarmış. Ayrıca bir de genç bir delikanlı evlat edinmişler. Olayı anlatınca biz de mutlu olmuştuk.

''Eğer sen mutlu olduysan Gece.'' dedi Çığlık ona sarılırken.

''Çok istiyorum ya. Bu yerden de kurtulmak istiyorum.'' dedi. Ona üzülüyordum arda sırada. Tamam biz de yetimdik ama onun üvey bir ailesi bile yoktu. Şimdi olacaktı. 

Aile Gülay Hanım ile beraber odadan çıkıp yanımıza geldiler. Bir hafta Gece onların evinde kalacaktı. Memnun kalırsa da onların çocuğu olacaktı. Birkaç belgeyi imzaladıktan sonra Gülay Hanım birini aradı. Yarım saat sonra da o kişi geldi. Birkaç belgeyi de o imzaladıktan sonra Gece'yi aldılar. Onun için seviniyordum. Eve varınca aramasını söyleyip ondan ayrıldık. Biz de kendi evimize gittik.

Gece Eren

Üvey ailemin spor arabasına bindikten sonra bir saatlik bir yolculuk yaptık. Bu sırada birbirimizi daha çok tanımıştık. Herhalde dönüm noktam şu andı. Onları da çok sevmiştim. Çok sıcakkanlılardı. Arabadan indikten sonra büyük bir villanın önündeydik.

''Vay anasını! Ben burada mı yaşayacağım?'' dedim istemsizce.

''Evet canım'' dedi ve güldü Sevil Hanım. Yeni annemdi. Babamın adı da İsmail'di. Beni odama çıkardıklarında evi daha bir sevmiştim. Odanın duvarları mavi renkteydi. Koyu mavi bir yatağım vardı ve beyaz bir dolabım ve çalışma masam vardı. Perdelerim mor renkteydi. Tek göze dokunan oydu. Onlar çıktıktan sonra valizimi açıp içindekileri dolabıma yerleştirdim. Yemek için beni çağırdığında aşağı inecektim. Üstümü giyinip saçlarımı toplamaya başladım. Bugün benim kesin dönüm noktamdı. Yeni ailemi çok sevecektim...