GÜLÜ'VERDİM

BÖLÜM 1

Hey, nasılsınızz?

Ben çok heyecanlıyım 🙈

Yaz dizisi tadında güzel ve eğlenceli bir kitap olacak.

Yorum ve oylarınızı esirgemeyin olur mu? Merakla bekliyor olacağım hepsini. 🥹🍬

Tiktok'tan gelenler?

Umarım beğenirsiniz, keyifli okumalarr. 🌸

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

GÜLÜ'VERDİM
BÖLÜM 1

“Ya Narin teyze lütfen! Valla uslu duracağız bak. Ya ne olur ki izin verseniz? Ayda yılda bir sizden bir şey istiyoruz şunun şurasında.” Diye duygu sömürüsü yaparak son kozumu oynadım. Bir yandan da bizimkilere işaret veriyordum, onlar da ikna etmeye devam etsin diye.

Yakup kafasını salladı. “Selvi teyze hadi be! Kurban olurum be.”

Selvi teyze bıkkınlıkla nefes alıp verdi. “Yakup, yavrucum ben senin annenim. Niye teyze diyorsun bana? Ben sizi bu akılla gönderir miyim hiç?” Biz çocuklarla gülmeye başladık. Batırıyor gibiydik ikna işini.

“Ya anne ben olayın heyecanıyla birden dedim. Hadi be ne olur sanki. Uzun zaman sonra hep birlikte güzel bir şeyler yapacağız çocuklarla. Hı?”

Acar bize sizden olmaz der gibi bir bakış attı. Kafasını büyüklere çevirdi. Olayı ele aldığını fark edince heyecanla yerimde kıpırdandım. Hep birlikte aile fertlerimizin önünde el pençe oturmuş yazlığa gitmek için ikna etmeye çalışıyorduk.

“Ben sahip çıkarım onlara aklınız kalmasın lütfen. Yanlarında olacağım nasılsa, bir şey olmasına izin vermem ben.” Babam kararsızlıkla önce bize sonra da kankilerine döndü.

Eşref amca “Tamam siz bir çıkın odadan, biz düşünelim, konuşalım haber veririz size.” Kararsızlıkla baktım hepsine, güven de olmazdı şimdi onlara. Yerimden kalkıp önden ilerledim.

“Bütün kış ders, stres, psikolojik baskı yaşıyoruz, yaz geliyor ama rahatlayamıyoruz da, işe bak arkadaş. Ne yapalım biz? Ölelim mi yani? Allah Allah ya..” diye bilerek kendi kendime konuşuyor gibi yaptım. Odadan çıktığım gibi diğerlerinin de gelmesini bekledim.

Son kozumu da oynadığıma göre, bu iş kesin tamamdır. Diğerleri de geldikten sonra kapıyı kapattık. Hepimiz birbirimize bakarken dayanamadım. “Ben dinleyeceğim valla, bakmayın öyle bu ayıp değil bu arada.” Diyerek yere çömelip dizlerimin üzerinde emekleyerek kapıya yaklaştım.

Kulağımı kapıya dayadım. İçeride ki sesleri dinlemeye çalışırken birden başımın üzerinde bir kafa daha hissettim. Sakince kafamı yukarı kaldırıp kim olduğuna baktım. Yakup kafasını hemen başımın üstüne getirmiş, dikkatle içeriyi dinlemeye çalışıyordu.

“Ne diyorsunuz? İzin versek mi?” Melike teyzeydi konuşan. Acar’ın annesi.

“Valla çocuklar da haklı şimdi, yazık onlara da.” Bunu diyen de Lâçin’in annesi Narin teyzeydi.

Üzerimde ki artan ağırlığı umursamamaya çalışıp dinlemeye devam ettim.

“Ben güvenmiyorum. Her an bir halt yiyebilirlermiş gibi geliyor bana.” Bunu diyen de benim çok sevgili annemdi. Çiçek. Valla hiç de çiçek gibi değildi bu arada.