Sancı... Korkutuyor bu kelime insanı değil mi ?.. Sabah uyandığımda sancılarımla uyanmıştım... Bebeğimin tekme attığını varsayarak umursamadığım sancılar artmıştı.
Birden bu sancılara daha fazla dayanamayıp Kerem'i uyandırdım. Ellerimi hızlıca ona vurup uyanmasını sağladım.
"Kerem. Kerem kalk suyum geldi !"
Birden Kerem yataktan kalkıp etrafında dönmeye başladı. Saat gecenin bilmem kaçıydı.
"Kereeemmm !" diye bağırdığımda Kerem etrafında dönmeyi kesip yanıma geldi.
"Tamam hayatım. Derinde derin nefes al. Ver. Al. Ver. Ben heme doğum çantasını alıyorum. Eşyaları alıyorum ve geliyorum."
Çıldırmak üzereydim. Birazdan doğum yapacaktım ve Kerem eşyalarla uğraşıyordu.
Yaklaşık 5 dakika sonra elinde doğum çantası ve diğer eşyalarla gelip telefonunu alıp taksi çağırdı.
Yavaşça kolumdan tutup yataktan çıktım. Merdivenlerden yavaş yavaş iniyorduk. Kapıyı açıp çıktığımız zaman taksi evin önüne gelmişti.
Taksiye bindiğimizde dişlerimi sıkarak Kerem'e döndüm.
"Babamı ara. Zeynep evde tek kalmasın. Çabuk ol ! Aaa..."
Yapabildiğim tek şey bağırmaktı. Yapmayacaktım sanırım. Sinirlerim bozulmuştu. Birden ağlayarak bağırdığımı hatırlıyorum. Kerem'i şoföre, "Abi ne olur. Acele et." diye bağırdığını.
Hastaneye vardığımızda sedye getirildi ve doğuma alındığımı hatırlıyorum. Bilincim şuralarda yerinde değildi.
Neler yaşıyordum ? Neler oluyordu ? Rüyada mıydım ?
Doğum masasında bir doktorun,
"Erina Hanım ıkının bebeğinizin kafası göründü." dediğini hatırlıyorum.
Ve işte o sevinç... Mutluluk gözyaşları... Yorgunluk... Ağlama sesi... Hayatımıza hoşgeldin...
Gözlerimin artık tam kapandığı sadece insanların sesini duyduğum saatlerdeydim. Gözlerimi hafif araladığımda beyaz tavanı gördüm. Ve sesler...
"Allah analı büyütsün Kerem Bey." diyordu Duru.
"Teşekkür ederiz Duru sağol." diyordu Kerem.
Gözlerimi tam olarak açtığımda herkesin etrafıma topladığını gördüm.
Kerem, yanıma gelip alnıma öpücük kondurdu.
"Sevgilim. Oğlumuz dünyaya geldi." diyordu sevinçle.
Yaklaşık 2 saat sonra artık tam kendime gelmiştim. Hatta yatakta oturuyordum bile.
Ve birde o merakla beklenen soru babamın ağzından çıktı.
"Ee gençler isim düşündünüz mü ?"
İsim... Şu ana kadar aklımı mı kaybetmiştim ben ? Oğluma isim düşünmemiştim...
Birden Kerem'le birbirimize baktığımız sırada aynı anda "Düşünmedik." dedik.
Babam da gülerek, "Olur mu öyle şey. Siz isim düşünün bakalım."
Birden aklıma gelen ilk ismi söyledim.
"Mete..." diye mırıldandım.
Kerem dönüp bana baktığında, "Mete... Çok güzel." dedi.
Babam da ellerini birbirine vurarak, "O zaman torunumun adı Mete." dedi.
Mete DENİZ... Oğlum... Hayatımıza hoşgeldin...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
YSSÖ - 2: HAYATIMIZA HOŞGELDİN
Acción24 yıl sonra babasına kavuşmuş, gerçek aşkı bulmuş Erina'nın hikayesi devam ediyor. Hayat onu yeniden vurmuştu. Bu kez can parçasıyla, oğluyla... Artık her şey çok değişti. Artık hiçbir şey eskisi gibi değildi. Büyük bir sorun vardı. Bu sorun çözülm...
