Piękna i Bestia (DESTIEL AU)

Fight the Power (dodatek 1)

Learning how to smile again, free to show my heart, knowing I can face the things that used to seem so hard – I look inside your eyes and see a different part of me, what I didn't know I want in life, you're everything I need.

Right from the start been friends forever, somehow we're meant to be together, I feel like you've shown me how to find my way home.

„Feels Like Home" (from „Brother Bear 2")

lipiec 2017, krótko po rozwiązaniu paktu a przed ekwinokcjum, zatem przed zaręczynami

Cas zaproponował, że każe przerobić napis na nagrobku rodziców Deana, ale Dean... się nie zgodził. Nie był dziś tym samym chłopcem, który jechał tamtym rolls-royce'm, nie był dziś Deanem, który zginął w strasznym wypadku 10 czerwca 1995. Bezpośrednio mężczyznę, którym stał się przed dwadzieścia lat, ukształtowały lata spędzone u Winchesterów – był Winchesterem. Oczywiście, że nim był. Nawet jeśli słowa wygrawerowane w kamieniu nie stanowiły prawdy, bo syn księcia i księżnej nie leżał w zakopanej trumnie, znaczenie symboliczne pozostawało trafne. Poprawki nie wydawały się konieczne.

W chłodny, wilgotny lipcowy dzień mżyło, żółte róże ścięte w różanym ogrodzie mokły delikatnie, pozostawione na miejscu ostatniego spoczynku jego faktycznych rodziców. Dean położył dłoń na skropionej mżawką zimnej kamiennej płycie, podniósł się z pozycji kucającej na nogi. Cas czekał na niego przed bramą cmentarza, trzymając za uprząż dwa konie, Casha i siwą Jocelyn.

– Wszystko gra? – spytał, oddając blondynowi ciemniejszego rumaka. Cash polubił Deana i od pewnego czasu traktował go jak swego naturalnego pana; ten niezbyt pogodny jak na w zamierzeniu cieplejszą część roku poranek, to była niedziela, Dean miał na sobie dżinsy, czarne eleganckie okrycie i białe rękawiczki. – Szybko pojawiłeś się z powrotem.

– Nic mi nie jest – potrząsnął głową, wsadził stopę w strzemię i odbił się od ziemi drugą, wsiadł Cashowi na grzbiet. – Wracajmy do zamku.

Dostali od Johna Winchestera zaproszenie na obiad w Rosendale. Choć Dean próbował ściągnąć swego przybranego ojca do pałacu, bądź co bądź jego życie na wózku byłoby tam sporo ułatwione, stary Winchester odmówił, stanowczo. Nie zamierzał wyprowadzać się z domu, w którym mieszkał z Mary i był pod tym względem bezkompromisowy – Samowi nie pozostawało wiele do gadania. Nie mógłby zostawić taty z obowiązkami.

– Głowa do góry – jadąc na siwej klaczy Cas poprowadził ją bliżej Deana, by dosięgnąć go ręką i pchnąć, zaczepnie. – Hej! Nie do wiary, że ja mówię to tobie, a nie odwrotnie. Zwłaszcza, że to przede mną obiad z potencjalnym przyszłym teściem, wkręciłeś mnie w to bez mojej zgody. To nie fair. To ja powinienem wyglądać tu jak zbity pies.

– Nie staram się wyglądać jak zbity pies. Boisz się teścia, Cas, taka z ciebie Bestia? – Uśmiech, nie do końca przekonujący. – Wiesz, że ciągle to przetrawiam. Im więcej próbuję o tym myśleć, tym gorzej. Przejdzie mi, to chwilowa... zapaść – poszukał w głowie właściwego słowa. – Sporo się pozmieniało.

Dali sobie buzi.

Zapominanie przychodziło łatwiej, gdy byli blisko siebie. Wtedy to, kim byli wcześniej i jakie mieli za sobą życiorysy traciło na znaczeniu – lżejszy o przekleństwo Cas nabrał beztroski, jakiej ubyło Deanowi, mniej więcej tak przedstawiała się ta zależność. Brunet w końcu mógł oddychać pełną piersią, blondyn okazał się potrzebować czasu, by to sobie poukładać. Nie podobała mu się świadomość, że Castiel cierpiał za niego. Że stracił dwie dekady swojego życia na męczarnie, bo nie uśmiechało mu się dać przyjacielowi umrzeć. Człowiek, który jak on wziąłby na swe barki wszelkie męki tego świata, by wolni byli inni, miał problem z pogodzeniem się z faktem, iż ktoś zrobił to przed nim. Wziął mękę na swoje barki. On wolałby ratować Casa, nie odwrotnie. Prawie było mu wstyd. Wolałby już, by Cas został przeklęty za jakąś materialną korzyść, z chciwości, czy coś. Nie za miłość do niego, to okropne. Nie chciał być powodem czyjejś katorgi.