Merhaba, bölüme geçmeden önce Instagram aldığım bir dm'i buradan yanıtlamak istedim. Belki bu okuyacağınız şeyler size birazda olsun iyi hissettirir. Yazılan dm'i aynen yazıyorum sizlere.
Yaşama hevesim kalmadı, herkes bir bir beni terk ediyor, ailem desen hep baskı yapıyor. Kaçış yolu arıyorum ama bulamıyorum. Hiç en dibi gördüğünde geri nasıl ayağa kalkıyorsun? İlk okuduğumda gerçekten bu duruma üzülmüştüm. Çünkü hiç kimse anne babasını ya da yaşayacağı hayatı maalesef seçemiyor. Hayat bize seçim yapma hakkı sunmuyor. Bizim iyi olup olmadığımızı sorgulamıyor.. Giden insanlar geride bıraktıklarının ne halde kalacağını umursamıyor.. Sizi eleştiren, küçümseyen,yaralamak isteyen insanlar sizden değil , kendilerinden emin değillerdir. Sizi anlamak isteyen sesiniz de sessizliğinizden de anlar. Benim kaçış yolum ise yazmak. Evet ben yazarak kaçıyorum bazı şeylerden. Müzik dinleyerek yazmak bana bir kaçış yolu. En dibi görme konusuna gelirsek dönem dönem en dibi bende görüyorum tabiki. Kolay olmuyor ama bir şekilde ayağa kalkıyorum. Bu bazen günlerce müzik dinleyerek resim çizerek oluyor bazense yazarak bazende konuşarak oluyor. Çok fazla uzattım kendinize çok iyi bakın size sizden başka kimse iyi gelemez. Keyifli okumalar. Yazım yanlışı varsa kusura bakmayın.
Araba yolculuğumuz bittiğinde eve gelmiştik. Arabadan iner inmez herkes bize bakmaya başlamıştı.
"Allah'ım şükürler olsun sen bana oğlumun evlendiğini gösterdin."
Ayten teyze'nin şükür nidalarının ardından el ele eve girmiştik. Evdekilerle el öpme merasiminin ardından her şey usulünce olsun diye Akalp ve ailesi kendi evlerine gitmişti. İsteme aile arasında olucaktı.
Akalp'in anne ve babası , ablası Nesrin, eşi Tunahan ve tatlı oğulları Kerem. Akalp'in abisi Asaf ve eşi Dilay olucaktı. Bizdede babaannem ve dedem. Sonrasında ise kuzenlerimiz olan Hasan,Ela ve Yunus artı olarak ikizim ve ikizimin müstakbel kocası Merih olacaktı. Gerçi Merih Akalp'in tarafındaydı ama olsun.
Bir saatlik bir ev halkıyla beraber kalmanın ardından Akalp ve ailesi kapıya gelmişti. Zil çaldığında kapıyı yavaşça açmıştım. En önde Akalp ve yanında babası Nurettin Amca duruyordu. Hemen arkada ise Nesrin abla ve Ayten teyze duruyordu. O ikilinin arkasında ise Tunahan abi,Asaf abi, Dilay ve kerem duruyordu.
Akalp elinde bulunan nergis çiçeğini ve çikolatayı bana uzatmıştı.
"Senin kadar fevkalâde bir çiçek."
"Çok teşekkür ederim"
"Çok rica ederim"
Akalp'in ardından Nurettin Amca içeriye girdi ve ellerini öptüm. Daha sonrasında sırayla diğerleri içeriye girdi ve hepsiyle selamlaştıktan sonra salona geçmiştik. İçeride bizimkiler otururken mutfağa geçip kahve yapmaya başlamıştım ki arkadan Nergis abla ve Dilay abla içeriye girmişti.
Nesrin abla sarı saçlı ve yeşil gözlü 30'lu yaşlarda çok güzel bir kadındı. Dilay abla ise kızıl saçları mavi gözleri olan 20'li yaşlarının sonunda oldukça alımlı bir kadındı.
"Tanışmaya fırsatmız maalesef olmadı Parlacım ben Nesrin."
"Tanıştığıma memnun oldum Nesrin abla."
"Parlacım bende Dilay Akalp'in abisi Asaf'ın eşiyim. Tanıştığıma memnun oldum"
"Bende çok memnun oldum Dilay abla."
"Kaç yaşındasın sen Parla?"
"24 yaşındayım."
"Çok genç ve çok güzelsin"
"Çok teşekkür ederim Dilay abla sizlerde çok güzelsiniz."
"Ne iş yapıyorsun Parla?"
"Resim öğretmenliği okudum ama henüz atanamadım Nesrin abla."
"Dilayla meslektaşınız."
"Ne güzel ne öğretmenisin Dilay abla?"
"Edebiyat öğretmeniyim ilerideki lisede. Hatta merihte orada Tarih öğretmeni. Umarım senide görürüz orada."
"Umarım."
"Biz seni tutmayalım içeriye geçelim."
Dilay ve Nesrin Abla içeriye geçtiğinde kahvelerim hazır olmuştu ki Dilara içeriye girmişti.
"Şu kahveleri ben alayım sen eniştenin kahvesini götür. İçine de tuz at"
"Tuz..Gerek yok ya hem anlamı pek doğru değil."
"Adetten ama Parla."
"Olsun ben bal koydum içine."
"Ah benim bal gibi ikizim. Hadi geçelim."
Dilara benden önce içeriye girip çoğu kahveyi vermişti. Dilara'dan işaret alınca içeriye ben girmiştim. O an tüm gözler bendeydi ancak bir çift göz hariç geri kalan hiç bir göz beni heyecanlandırmıyordu. Akalp'in gözleri üzerimdeyken ellerimin titremesine hakim olamıyordum.
"Hoşuma gidiyorsunuz hanımefendi. Elinize sağlık."
"Sizde benim hoşuma gittiniz beyefendi. Afiyet olsun."
Kahvesini verip yanındaki sandalyeye oturmuştum. Kahveyi tekte içmişti ki içer içmez yüzünde tatlı bir tebessüm oluşmuştu. Herkes kendi halinde konuşurken kulağıma hafifçe eğilip konuşmaya başlamıştı.
"Bal gibi kocamın kahvesine bal koyayım mı dedin müstakbel karıcım?"
"Aynen öyle dedim"
Herkes bir anda toparlanmıştı ki bizde aramıza biraz mesafe koymuştuk. O sırada Nurettin Amca'nın sesi duyulmuştu.
"Evet efendim sebebi ziyaretimiz belli. Lafı çokta uzatmaya gerek yok aslında. Hayırlı bir iş bir araya gelmiş bulunuyoruz. Allah'ın emri peygamberin kavliyle kızınız Parla'yı oğlumuz Akalp'e istiyoruz."
Nurettin Amca sözünü bitirdiğinde babamın gözleri saniyelikte olsa benj bulmuştu. Bana özlemle bakmıştı. Annem ise eli kalbinde güzel gülümsemesi ile Akalp ve bana bakmıştı.
"Bende lafı çok uzatmayı sevmem. Parla benim biriciğim her evladım gibi. Hayırlı olsun her ikisine de verdim gitti be!"
Herkes yüksek bir sesle alkışladıktan sonra sırayla büyüklerimizin ellerini öptük. El öpme merasiminin ardından yanımıza ilk gelen Merih olmuştu.
"Aslan gardaşım ve aslan yengem hayırlı uğurlu olsun ikinize de Rabbim bir yastıkta kocatsın sizi."
"Teşekkür ederiz kardeşim."
"Teşekkürler Merih"
"Yenge şey diyeceğim."
"Ne diyeceksin?"
"İkizin, Dilara şey gönlü dolu mu onun?"
"Ne , o da nerden çıktı?"
"Sabah kuaförden çıkıştı iltifat falan ettim. Ondan öncesinde konuşmaya çalıştım. Ama hiç olumlu tepki vermedi yüzüme bile bakmıyor."
"Yok be bugüne kadar kimseye aşık falan olmadı her şeyini bilirim ben onun. Dilara utangaçdır. Öyle duygularını dışa vurmaz. İçinde yaşar. Senlik bir durum yok."
"İnşallah yengem"
"Sevdin sanki?"
"Yalan söyleyemem valla yenge görür görmez hoşuma gitti."
Merihle sohbetin ardından fotoğraf çekilmeye başladık. Ardından herkes teker teker paylaşım yapmaya başlamıştı.
Bölüm sonu.. Keyifli okumalar dilerim tekrardan. Yorum ve vote olur mu canlarım..
