ELİZ (Gerçek Ailem)

1.0

Ayyy 10. bölüme geldik. 

Oylamayı ve yorum yapmayı unutmayııınnn. İyi okumalar IŞIKLARIMMMM:))))

Baba kelimesi bana bir o kadar uzak ve bir o kadarda yakın bir kelimeydi.

Baba ne demekti peki? 

Ben bu kelimeyi hiç bir zaman tanımlayamamıştım. Ama bir şeyler ifade ediyordu tabi. İki heceden oluşan basit bir kelime herkes de farklı ifade ediyordu. Bazılarımızda bir yara bazılarımızda ise hayatının şansı. Bende bir hafta önceye kadar bir yara olan bu kelime artık hayatımın şansı oldu.

Bunca yıldır baba kelimesini hak etmeyen birine demiştim. Ama artık hayatımda baba kelimesini hak ettiğini düşündüğüm biri vardı. Ve ben fırsat bulduğum her anımda ona baba diyecektim. 

Bu beni mutlu ediyor. 

"Ne dedin sen?" dedi babam şaşkınlıkla.

"Kızım bana baba dedi yanlış duymadım dimi?" 

Kafamı olumsuz anlamda salladım gülümseyerek. 

Beni kucağına aldığı gibi kendi etrafında dönmeye başladı. 

Bir insanı hayatımızın her anında kullandığımız iki heceden oluşan basit bir kelime nasıl bu kadar mutlu edebilirdi ki?

Ediyordu. Basit dediğimiz bu kelime bir insana hayatının en mutlu olduğu anı yaşatabiliyordu. Şu an babam hayatının en mutlu anını yaşıyordu. Bunu bize bakan herkes anlayabilirdi.

Babam mutluluğunu bildiren sözcükleri sıralarken bende gülüyordum.

Bizim sesimize herkes gelmişti.

Dönmemizden dolayı artık başım dönmeye ve midem bulanmaya başladı.

"Baba artık durur musun?" dedim ve babamda daha fazla uzatmadan beni yere indirdi.

Herkes sanki senkronize olmuşçasına "Ne?" dedi.

"Ben doğru mu duydum?" dedi Maran abim.

"Eliz babama baba mı dedi yoksa ben mi yanlış duydum?" diye sordu Rüzgar abim.

"Hepimiz yanlış duymuş olamayacağımıza göre..." dedi Pamir abim.

Herkes şok olmuştu. O sırada gözlerim anneme kaydı. Ona daha anne diyememiştim. Gözleri dolmuştu. 

Babam kolunu omzuma atıp "Evet doğru duydunuz. Kızım bana baba dedi." dedi neşeyle.  Annemde bize doğru geldi ve benim diğer tarafıma geçerek sarıldı. Bende ona sarıldım. 

"Ama biraz daha burada durursak yemekler soğuyacak. Hadi bakalım herkes mutfağa." dedi annem. 

"Tamam siz gidin ben Eliz'le bir şey konuşacağım." dedi Maran abim.

"Kıza zorla abi dedirttirmeyeceksin dimi?" dedi Rüzgar abim. 

"Boş konuşma Rüzgar." dedi ama öyle bir dedi ki Rüzgar abim arkasına bile bakmadan mutfağa doğru gitti. 

Herkes odadan çıktıktan sonra Maran abime dönüp "Seni dinliyorum." dedim.

"Yarın annemin doğum günü. Bu yüzden ona sürpriz bir doğum günü hazırlamak istiyoruz. Ve burada da sana önemli bir görev düşüyor." 

"Neymiş o görev?" 

"Yarın annemi kahvaltıdan sonra dışarıya çıkartacaksın."