លង់លក់បានបន្តិចម៉ោងប្រហែលជាប្រាំព្រឹកមេឃក៏ស្រាប់តែបង្អុរភ្លៀងឡើងមកយ៉ាងសន្ធឹកសន្ធាប់វាមិនចម្លែកទេដែលតែងតែធ្លាក់ភ្លៀងញឹកញាប់ព្រោះតែទីនេះជាកោះដែលសម្បូរទៅដោយធម្មជាតិខៀវស្រងាត់មេឃក៏តែងតែអំណោយផលមកជារឿយៗទៅហើយក្តី។
ម្រាមដៃក្រាស់បែកសរសៃរវៀមច្រត់ដៃទៅនឹងកញ្ចក់ថ្លានៃបន្ទប់មើលទៅទឹកភ្លៀងនៅខាងក្រៅនៃទីធ្លារភូមិគ្រឹះលើវាលស្មៅធំល្វឹងល្វើយដែលស្រក់ធ្លាក់ចុះឥតឈប់ឈរខ្យល់បក់បោកប៉ះស្លឹកឈើនាំឲមានសំឡេងលាន់រងំធ្វើឲរងារត្រជាក់អស់សព្វកាយ។
ស្របនឹងកំពុងតែគិតរឿងរ៉ាវជាច្រើននៅក្នុងខួរក្បាលក៏បានដឹងដល់ម្រាមដៃស្រឡូនលូកចូលមកឱបចង្កេះនាយព្រមទាំងផ្អឹបមុខនឹងខ្នងមាំក្រាស់របស់នាយបន្ថែមទៀត។
“ថេហ្យុង..”
“ត្រជាក់ណាស់”
“ក្រោកហើយឬ?”
“អ្ហឹមតែរងារណាស់តើភ្លៀងធ្លាក់យូរប៉ុណ្ណាហើយ?”
“មួយម៉ោងហើយ”
“លោកចេញកប៉ាល់ទេ?”
“អត់ទេ”
“ចុះការងារលោក?”
“យើងសម្រាកមួយសប្តាហ៍ទើបចេញកប៉ាល់វិញ”
“ពិតមែនឬ?”
“ឯងសប្បាយចិត្ត?”
“អ្ហឹមព្រោះពួកយើងនឹងមានពេលនៅជាមួយគ្នាច្រើននោះអី”ឮហើយជេឃេក៏បង្វែមុខមកសម្លឹងមុខតូចច្រមិចរបស់ដៃគូម្ខាងទៀតដែលកំពុងឈរខាងមុខខ្លួនមុននឹងប្រើចាប់មិចចុងចង្កាថេហ្យុងឲផ្ញើយឡើង។
“ថេហ្យុង..”កាន់តែសម្លឹងកាន់តែយល់ថាថេហ្យុងស្រស់ស្អាតប៉ុណ្ណានាយមិនអាចហាមអារម្មណ៍ខ្លួនឯងឡើយនៅពេលដែលបបូរមាត់នាយរុលទៅរកមាត់ស្រទន់របស់ក្មេងនៅក្បែរដៃមុននឹងថើបលើបបូរមាត់គេថ្នមៗស្របពេលដែលថេហ្យុងក៏បិទភ្នែកសង្ងំស្ងៀមទទួលយកស្នាមថើបនិងអណ្តាតក្តៅឧណ្ហៗរបស់គេ។
ផឹប! នាយលើកបីរាងកាយស្រឡូនឡើងដើរសំដៅទៅគ្រែឃីងសាយដែលមានពូកទន់ល្មើយចាំទ្រពីក្រោមរាងកាយអ្នកទាំងពីរជេឃេផ្តួលខ្លួនថេហ្យុងថ្នមៗទាំងបបូរមាត់នៅថើបស្អិតរមួតរហូតពួកគេត្រូវផ្តេកផ្តួលលើគ្រែដោយមានជេឃេតាមសង្កត់ពីលើជាប់រហូតឃុំខ្លួនថេហ្យុងនៅក្រោមទ្រូង។
សុឺត!
“ព្រមទេ?”ថេហ្យុង ងក់ក្បាលហាក់យល់ពីន័យដែលនាយសំដៅដល់ទើបម្រាមដៃស្រឡូនត្រូវលើកឡើងឱបកញ្ចឹងកនាយជាប់ទាញមកថើបមាត់ជាមួយមាត់គេម្តងទៀតមាត់ស្រទន់ផ្អែមមិនអាចហាមអារម្មណ៍ពួកគេឲកាន់តែក្តៅរោលរាលបាននោះឡើយពេលដែលអណ្តាតក្តៅៗរស់រវើកក្រលាស់នៅក្នុងក្រអូមមាត់ថេហ្យុងក៏ថ្ងូររហ៊ឹះនៅដើមក។
សុឺត! ផ្តល់ឲគេដោយស្នាមថើបស្រទន់នាយបង្អូសថ្នាមថើបមកលើកញ្ចឹងកសខ្ចីក្រអូបពង្វក់ឲនាយឈ្លក់វង្វេងហាមមិនបានទើបត្រូវប្រើមាត់និងធ្មេញខាំបឺតជញ្ជក់ឲឡើងស្នាមជាំដុំៗ។
“ជេឃេ..”ភ្នែកថេហ្យុងត្រូវបិទបើកៗទាំងញ័របបូរមាត់ទទ្រើកអារម្មណ៍គេជ្រួលច្របល់ប្រាប់មិនត្រូវឡើយបេះដូងគេលោតញាប់ណាស់អារម្មណ៍នេះស្រដៀងនឹងអារម្មណ៍កាលពីមុនបន្តិចដែរតែមិនទាំងស្រុងទេព្រោះជេឃេថ្នាក់ថ្នមគេ។
“ហៅថាបង..”សុឺត! ថើបទៀតហើយគេហាក់ងប់នឹងក្លិនខ្លួនថេហ្យុងចង់ឱបចង់ថើបគេឲឆ្អែតឆ្អន់ចិត្តទទួលស្គាល់ថាថេហ្យុងតែងតែធ្លាប់ធ្វើឲអារម្មណ៍នាយជ្រួលច្រាលឡើងម្តងៗតែគេតែងតែមិនចង់បំពានគេព្រោះមិនចង់ឲគេឈឺចាប់។
“ខ-ខ្ញុំអៀន”
“ដឹងទេវីក៏ធ្លាប់និយាយបែបនេះពេលពួកយើងចាប់ផ្តើមដែរ”នាយមិនចង់លើករឿងអ្នកចាស់ឡើងមកនោះទេតែថេហ្យុងតែងតែបញ្ចេញទង្វើនិងកាយវិការមកដូចជាវីតើឲគេធ្វើបែបណាទៅ? ពេលឃើញថេហ្យុង សម្លឹងមុខនាយទាំងស្រពោននាយក៏អាចយល់បានទើបឱនមុខទៅថើបថ្ងាសគេមួយខ្សឺតទៀត។
“បេះដូងបងកំពុងទទួលយកអូនហើយថេហ្យុង”
“ឈប់សិន”ពេលនាយឱនមុខមកម្តងទៀតថេហ្យុងក៏លើកដៃទប់ទ្រូងនាយឃាត់ ជេឃេមើលមុខថេហ្យុងបែបមិនយល់ន័យពេលគេងើបខ្លួនឡើងអង្គុយលើកដៃដោះអាវស្តើងចេញបង្ហាញរាងកាយខាងលើឡើងលេចចេញមកចំពោះមុខគេ។
“កុំមើលបែបនេះអី”កែវភ្នែកជេឃេមើលមកគេដូចចង់ស៊ីសាច់គេទាំងរស់ទើបគេលើកដៃឡើងទប់ខ្លួនបិទបាំងតែនាយក៏សើចនិងឈ្ងោកទៅថើបគេម្តងទៀត។
“គួរឲស្រលាញ់ណាស់”
“ថ-ថាម៉េច?”
“អូនគួរឲស្រលាញ់បំផុត”ថេហ្យុង ឱនមុខគេចស្តាប់សម្តីសាសងនាយហើយគេក៏អៀនព្រានដោយហាមពុំបានមិនដែលមាននរណាមកសាសងសម្តីជាមួយគេយ៉ាងច្រឡឺសបឺសបែបនេះពីមុនមកឡើយ។
“ជ-ជេឃេ”ដៃគេត្រូវលើកឡើងទប់ទ្រូងនាយពេលជេឃេឱនមុខមកថើបប្រដេញពីលើស្មានិងដងកាំបិទគេថ្នមៗធ្វើឲគេភ័យអរញ័រខ្លួនមិនឈប់។
“មិនមែនមិនធ្លាប់ឯណាមែនទេ?”
“គឺអ្ហឹម..”បបូរមាត់ទន់ល្មើយគ្របដណ្តប់លើមាត់គេម្តងទៀតទើបបរិយាកាសកាន់តែក្តៅគគុកក៏កាន់តែពុះកញ្ច្រោលឡើងជាលំដាប់ពីមួយនាទីទៅមួយនាទីសម្លៀកបំពាក់ជេឃេក៏ត្រូវរបូតនិងបានជ្រៀតខ្លួនចូលទៅក្នុងខ្លួនថេហ្យុងបានសម្រេច។
“ថេហ្យុង”
“អ្ហាហ្ហឹកហ្ហឹក..កុំខាំ”ថេហ្យុង លើកដៃទប់ដើមទ្រូងដែលមានសាច់ពើកៗពេលនាយមិនស្តាប់ចាប់ទាញដៃគេឡើងលើផ្អឹបនឹងពូកទន់ល្មើយមាត់នាយក៏ប្រឹងខាំបឺតច្បូតចញ្ជក់ជីបៗរហូតថេហ្យុងត្រូវគ្រវីក្បាលបះសក់សំពោង។
សង្រ្គាមស្នេហ៍បន្តតាមចង្វាក់ពីមួយទឹកទៅមួយទឹករហូតមេឃចាប់ផ្តើមរាំងនៅសល់ត្រឹមតែដំណក់ទឹកភ្នែកដែលស្រក់មកតក់ៗត្រជាក់ស្រឹបនៅខាងក្រៅថេហ្យុងក៏ដកដង្ហើមដង្ហក់ក្រោមដើមទ្រូងរឹងមាំដែលកំពុងតែសង្កត់ផ្ទប់មុខពីលើទ្រូងរលោងរបស់ខ្លួន។
“ជេឃេ..”ម្រាមដៃស្រឡូនលូកទៅអង្អែលសរសៃសក់ទន់រលើបរលោងនាយអង្អែលច្បូតថ្នមៗទាំងចិត្តរំភើបទទួលបានអារម្មណ៍ចំណែកៗមកជាបន្តបន្ទាប់។
“ហ៊ឺ..?”
“មុខលោកកើតអ្វីទើបមានស្នាមបែបនេះ?”ជេឃេ ចាប់ដៃស្រឡូនដែលអង្អែលថ្ពាល់ខ្លួនលើកយកមកថើបខ្សឺតៗទើបពោលឡើង។
“វាកើតឡើងកាលពីមួយឆ្នាំមុន..ភ្លើងបានឆាបឆេះនៅឃ្លាំងកាំភ្លើង”
“ទើបមុខលោកក្លាយជាបែបនេះ?”
“ត្រូវហើយអូនខ្លាចទេ ស្អប់ដែលមុខបងអាក្រក់បែបនេះដែរទេ?”
“អត់ទេ! មិនធ្លាប់ស្អប់ទេ”
“ហេតុអ្វី?”
“បើទោះមុខលោកមិនល្អស្អាតដូចគេដទៃតែលោកមានចិត្តស្អាតនិងបរិសុទ្ធខ្ញុំមិនធ្លាប់បានចួបនរណាដូចលោកពីមុនមកទេ”
“ពិតមែនឬ?”
“ពិតមែនលោកកុំបោះបង់ខ្ញុំណាជេឃេ”
“ហេតុអ្វីបងត្រូវបោះបង់អូន?”
“ខ្ញុំ.”
“ខ្ញុំ??”ជេឃេ សម្លឹងមើលមុខថេហ្យុងបែបមិនពេញចិត្តដែលគេនៅតែបន្តហៅខ្លួនឯងដូចអ្នកដទៃទាំងដែលពួកគេបានខ្លួនគ្នាទៅហើយ។
“គ-គឺអ..អូនគ្រាន់តែខ្លាច”
“បងមិនបោះបង់អូនឡើយថេហ្យុងមើលមកបងមកបងជាជេឃេបងនឹងមិនព្រមលែងដៃអូននោះទេ”
“ចុះបើបងក្បត់សន្យា?”
“បើទោះជាបងលែងអូនពិតមែនតើអូនរត់ទៅណារួច?”ត្រូវហើយទីនេះនៅកណ្តាលកោះសមុទ្រធំល្វឹងល្វើយមើលត្រើយមិនទាំងឃើញផងនឹង?
“បងនិយាយដូចបងចង់លែងអូនចេញឆ្ងាយពីបង”
“មានឯណា”
“កុំប៉ះអូន!”ឆើសបានខ្លួនហើយចង់ដោះដៃផងមែនទេ?”
សុឺត! “ប៊េប៊ីបងមិនមានន័យបែបនឹងទេ”នាយស្រវាឱបថេហ្យុងជាប់ទ្រូងបើទោះជាមានការរើបម្រះហើយក៏ដោយក៏គេមិនអនុញ្ញាតឲគេចេញផុតពីវង្វង់ដៃនាយដែរ។
"មកឱបធ្វើអីលែងទៅ”
“កុំខឹងបងបែបនេះអីក្រញិចឥឡូវហើយ”
“លែងអូនទៅ”
“កុំរើបងកំពុងតែលួងអូនហើយ”ថេហ្យុង ព្រមស្ងាត់ឈប់រើបម្រះជេឃេថើបចន្លោះកញ្ចឹងកថេហ្យុងខ្សឺតៗបឺតច្បូតតិចៗរហូតធ្វើឲថេហ្យុងរសើប។
ក្រោយពីភ្លៀងហើយមេឃក៏ស្រឡះព្រះអាទិត្យរះឡើងយ៉ាងស្រស់បំព្រងស្របនឹងពន្លឺចាំងឡើងមកក្នុងសួនទីធ្លារធំល្វឹងល្វើយចាប់ហោះហើរទុំលើមេឃឈើខ្ពស់ៗយំជ្រិបច្រឹប។
“មោះឲបងបីអូន”
“អត់ទេអូនដើរបានតើ”គេនៅតែប្រកែកដ្បិតពួកគេកំពុងតែដើរចុះពីជណ្តើរដើម្បីទៅរកតុអាហារព្រឹកនេះ ជេឃេបានស្ម័គ្រខ្លួនបីគេតែគេចចេសមិនព្រមទើបនាយមានតែព្រមដើរតាមគេពីក្រោយចុះមកជាមួយគ្នាទាំងដែលថេហ្យុងដើរទប់ៗចង្កេះដូចឈឺចុកស្រពន់ណាស់។
“អ្នកប្រុសកើតអ្វីនឹង?”អ្នកបម្រើខ្សឹបខ្សាវនៅខាងក្រោម។
“ស្ងាត់កុំមាត់ឮពេក”
“ម័រដឺនរៀបចំអាហារមក”
“ចាសចៅហ្វាយ”
“អង្គុយលើបងមក”
“អត់ទេខ្មាសគេ”អ្នកបម្រើនៅញុកផ្ទះចង់ឲមកផ្អែមល្ហែមនៅនឹងមុខពួកគេបែបនេះថេហ្យុងមិនដឹងយកមុខទុកឯណាទេ។
“ពួកគេមិនចេះនិយាយអ្វីផ្តេសផ្តាសទេឆាប់ឡើងមកអូនកំពុងតែឈឺចង្កេះផង”
“មកពីបងនឹង!”ពេលខ្លួនត្រូវនាយលើកឡើងឲមកអង្គុយលើភ្លៅធ្ងុនកន្តុកថេហ្យុងក៏លើកដៃវាយដើមដៃអ្នកដែលអង្គុយឱបចង្កេះខ្លួនពីក្រោយតិចៗ។
“ចុះហេតុអ្វីក៏មិនប្រកែក?”ចង់បន្ទោសគេតែម្នាក់ម្តេចនឹងបាន? ក្នុងបន្ទប់ទឹកខ្លួនប្រាណថេហ្យុងក្រោមដំណក់ទឹកទាក់ទាញសាឡប់នាយហាមម្តេចនឹងកើតបើកូនប្រុសគេងើបឡើងទល់ខោស្លីបរឹបក្បឺតណែនក្តន់ទៅហើយ។
(អ្ហាសអ្ហាស....)
(អ្ហើសៗ...)
(អ្ហឹកហ្ហឹក..អ្ហាសអ្ហា..លឿនជាងនេះសុឺត..)
“អ្ហាយខ្មាសគេណាស់”គេលើកដៃខ្ទប់មុខទាំងខ្មាសអៀននឹកឃើញរឿងរ៉ាវក្នុងបន្ទប់ទឹកគេសឹងតែរត់ឲផុតផែនដីគេគួរតែឈ្មុលខ្លួនចូលក្នុងដីល្អទេ?
“ហុតទឹកស៊ុបនេះទៅបងបានឲគេចម្អិនដោយផ្ទាល់”
“មិនមែនបងជាអ្នកធ្វើទេហ្ហ៎?”
“អឺ..”
“ចៅហ្វាយមិនចេះធ្វើម្ហូបទេ”ឮបែបនេះថេហ្យុងក៏ងាកក្រោយបែរទៅសម្លឹងមុខនាយដែលធ្វើភ្នែកភ្លឹះៗសម្លឹងមើលមកគេដូចគ្នា។
“ពិតមែនបងមិនចេះធ្វើម្ហូបទេឬជេឃេ?”
“វាជាការពិតបងមិនបដិសេធទេហើយឯងវីលហ៍ខែនេះគួរតែស៊ីបាយសជាមួយអំបិលហើយ”នាយងាកទៅសម្លក់កូនចៅជំនិតទាំងសង្រ្កឺតជើងធ្មេញចង់តែអត់មិនបាន។
“បងកុំខ្មាសអីព្រោះអូនក៏មិនចេះធ្វើអ្វីដែរ”ថាអ្វីតែនាយទៅបើគេក៏មិនចេះដែរតាំងពីធំដឹងក្តីមកប៉ាម៉ាក់គេថ្នមគេដូចពេជ្រមិនឲធ្វើអ្វីលំបាកឬលើករបស់ធ្ងន់ៗអ្វីឡើយរហូតនៅជាមួយជុងហ្គុកក៏គេមិនដែលបានធ្វើអ្វីព្រោះត្រូវគេឃុំឃាំងរហូតមកដល់ពេលនេះគេមិនចេះអ្វីសូម្បីបន្តិចគិតទៅបើរស់នៅជាមួយគ្នាតែពីរនាក់ប្រហែលជាញាំតែមីឆុងរាល់ថ្ងៃមិនខានគូគេនេះ។
“ទោះយ៉ាងណាក៏បងមិនឲអូនលំបាកដែរថេហ្យុង”លុយកាក់នាយចាយមិនខ្វះគ្រាន់រឿងហូបចុកនាយមិនឲថេហ្យុងលំបាកជាមួយទេ។
“អ៊ីចឹងចេះល្អអត់ពួកយើងរៀនធ្វើម្ហូបទៅ”ពេលនាយលើកចានស៊ុបបញ្ចុកថេហ្យុងឲហាមាត់ចាំទទួលញាំយឺតៗស្របនិងអ្នកបម្រើឈរចាំស្តាប់ការសន្ទនារវាងចៅហ្វាយនិងអ្នកប្រុសតូចយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់។
“អើ..”
“ពួកយើងនឹងអាចចេះធ្វើម្ហូបនោះអីជេឃេដល់ពេលនោះអូនអាចធ្វើម្ហូបឲបងញាំដោយផ្ទាល់ដៃហើយអូននឹងអាចបានញាំស្នាដៃម្ហូបរបស់បងដែរ”
“អូនចង់ញាំស្នាដៃបង?”
“ហ្ហឹមចង់ណាស់”
“ល្អរសៀលនេះចាប់ផ្តើមទៅម័រដឺនឲគេរៀបចំរបស់របរក្នុងផ្ទះបាយទៅពួកយើងនឹងរៀនធ្វើម្ហូប”
“ច-ចាស?”នាងសឹងតែគាំងបេះដូងពេលឮដូច្នេះជេឃេស្អប់ការចម្អិនអាហារបំផុតហើយតាំងពីនាងក្លាយជាអ្នកបម្រើនិងជាមេចុងភៅនៅទីនេះមកមិនដែលឃើញចៅហ្វាយគេឈានជើងចូលចង្ក្រានបាយម្តងណាទេ។
“យ៉ាងម៉េច?”
“ចាសខ្ញុំនឹងរៀបចំភ្លាម”
“ហាមាត់!”ថេហ្យុង ញញឹមស្រស់ព្រមហាមាត់ឲនាយបញ្ចុកទឹកស៊ុបគេរហូតដល់អស់ពីចានទើបជេឃេញាំអាហារជាក្រោយ។
រហូតថ្ងៃរសៀលចូលមកដល់បន្លែត្រីសាច់ក៏មានរៀបត្រៀបត្រាលើតុវែងក្នុងផ្ទះបាយ សូម្បីតែផ្ទះបាយក៏មានកន្លែងធំទូលាយដែរចំជាអ្នកមានមែន។
“ចៅហ្វាយចង់ធ្វើម្ហូបអ្វី?”
“ថេហ្យុងអូនចង់ធ្វើអី?”
“អឺគឺ..ជេឃេអូនមិនដឹងមុខម្ហូបទេ”ថេហ្យុង ឱនមុខមកខ្សឹបប្រាប់នាយសង្ហាទើបជេឃេយល់ន័យនាយក៏ធ្វើជាគ្រហេមដើមកបើនាយក៏មិនដឹងថាត្រូវធ្វើអ្វីដែរនឹង :))
“ម័រដឺនតើមានមុខម្ហូបអ្វីខ្លះ?”
“ចាសមានច្រើនណាស់តែខ្ញុំចង់ដឹងថាចៅហ្វាយនិងអ្នកប្រុសចង់ពិសារអ្វីសិនទើបអាចធ្វើបាន”
“រញ៉េរញ៉ៃមែនបងគិតចឹងអត់?”ថេហ្យុង ពោលឡើងក្បែរៗដើមដៃនាយជេឃេក៏យល់អ៊ីចឹងដែរតាំងពីកើតមកគេមិនដែលចូលចង្រ្កានបានម្តងណាឡើយបើសួររឿងបន្លែបន្លុកត្រីសាច់នឹងនាយបានត្រឹមស្គាល់បើឲចម្អិនចប់តែម្តង។
“មុខម្ហូបមានច្រើនចៅហ្វាយរបៀបនៃការធ្វើយើងក៏ត្រូវតែដឹងពីឈ្មោះមុខម្ហូបដែលយើងចង់ធ្វើដែរដើម្បីដឹងថាគ្រឿងផ្សំវាមានអ្វីខ្លះងាយស្រួលក្នុងការចម្អិន”
“ស្អីក៏ពិបាកម្លេះធ្វើម្ហូបហើយក៏ត្រូវរកនឹកឈ្មោះទៀត?? ហ្ហឹមវេទនាចុ*ម្រាយ”
____
ហ្ហឹមគិតទៅបើយកគ្នាអត់មានអ្នកបម្រើនៅពីរនាក់នឹងដឹងតែញាំមីមែននឹង :))
Hope you guys enjoy បាត់យូរតិចហើយព្រោះអ្នកសរសេរខ្ចិល hehe
