_
"ជេឃេបងភ្ញាក់ហើយឬ?"
"អូនទើបមកពីណា?"អ្នកដែលអង្គុយនៅលើគ្រែសម្លឹងមើលមកគេដោយអារម្មណ៍រសាប់រសល់ពិបាកហាស្តីនិយាយរឿងអ្វីមួយទៅកាន់គេណាស់នៅពេលដែលនាយទើបតែឃើញគេនៅជាមួយបងប្រុសខ្លួន។
"អូនបានចុះទៅខាងក្រោមរកអ្វីផឹកបងភ្ញាក់យូរឬនៅ?"ថេហ្យុង វាឡើងលើគ្រែទៅអង្គុយច្រកគាវពីលើចង្កេះនាយដោយមិនភ្លេចលើកដៃឱបកញ្ចឹង.កនាយជាប់ស្អិត។
"មុននេះទេថ្ងៃក្រោយបើឃ្លានអ្វីអូនគ្រាន់តែប្រាប់បងកុំដើរតែម្នាក់ឯងបែបនេះ"
"ហ្ហឹម? វាជាផ្ទះបងទេតើគ្រប់គ្នាក៏ស្គាល់អូនដែរ"
"បងគ្រាន់តែមិនទុកចិត្ត"
"អូនយល់ហើយ.."នាយច្បាស់ជាចង់សំដៅដល់បងប្រុសខ្លួនមិនខានគេអាចមើលដឹងហើយថាទំនាក់ទំនងរវាងជេឃេនិងជុងហ្គុកវាមិនរលូននោះទេ។
"ថ្ងៃស្អែកបងត្រូវឡើងកប៉ាល់អូននៅតែឯងបានពិតទេ"
"បងទៅយូរទេ?"
"កន្លះខែប៉ុននោះបងនឹងឆាប់មកឲបានលឿនបំផុតអូនកុំទៅណាចោលបងណាថេហ្យុងត្រូវនៅចាំបងនៅទីនេះស្តាប់បានទេ?"
"បានអូននឹងរងចាំបងនៅទីនេះ"
"សុឺត! ថ្ពាល់ក្រអូបណាស់តែមាត់អូនទៅត្រូវនឹងអ្វីមកម្តេចក៏វាឡើងហើម?"នាយទើបចាប់ភ្លឹកឃើញបបូរមាត់ស្តើងត្រូវហើមទើបសួរ។
"អ-អឺគឺអូនរលាក់ទឹកក្តៅ"
"ពិតមែនឬ? ឈឺទេបងទៅយកថ្នាំមកលាបឲអូនចាំបន្តិច"
"មិនបាច់ទេវាលែងអីហើយបងគ្រាន់តែថើបវានឹងបាត់ឈឺមិនខាន"
"ពិតមែនឬមិនមែនកំពុងតែបោកយកស្នាមថើបរបស់បងទេដឹង?"
"ជេឃេ.."
"បើនិយាយលេងប៉ុននោះ"នាយសើចដើម.កទើបលើកដៃក្រសោបមុខថេហ្យុងឲចូលមកជិតផ្តល់ស្នាមថើមផ្អែមល្ហែមទៅកាន់គេយ៉ាងសមចិត្ត។
"បានហើយអូនពិបាកដកដង្ហើមណាស់"
"តាំងពីពេលណាដែលអូនហ៊ានបដិសេធបងបែបនេះ?"
