AY IŞIĞI VE GECENİN SANRISI

(5) CANAVARDI, BENİM GİBİ

Lord, Lanetli Gecenin Sanrısı olan bir Lordmuş, ama diyarda yeşilleri bu kadar güzel olan tek Lordmuş.

Sarayda günler daha doğrusu sabahları onu gördüğüm için sinir bozucu geçsede geceleri en azından çekilir geçiyordu. İkimizde uyku problemleri yaşıyorduk. Bunu geçen gördüğü kabusunda anlamıştım. Bu yüzden ikimizde çok erken bir saatte uyanıyor ve kahvaltı yapıyorduk. Tabi bu yüzdende saat epey zor geçiyordu.

Bugün ise birlikte kahvaltı yaparken bana yumurta salatasının aslında curianmon mu nedir isminin o olduğunu kabul ettirmeye çalışmıştı! Tabii bunu asla kabul etmedim, çünkü sevdiğim bir yemeğin adının başka bir şey denmesini kaldıramazdım! Adam yakında soğana onion derse şaşırmam.

İnsan yemeklerinin tadıyla buradaki yemekler asla yarışamazdı. Buradaki yemeklerin ayrı bir büyüsü vardı. Ve evet görünüşünü ne kadar bilsekte dünyadaki tadıyla asla bir olamazdı. İçinde sihir vardı.

Kahvaltının ardından o odasına çekilmişti. Orada tam olarak ne yapıyor bilmiyorum ama ara ara çıkıyordu dışarı. O da benimle uğraşmak için! Bu herife cidden gıcık oluyordum.

Yaklaşık bir saat sonra hazırladığım atıştırmalık şeyleri bir sepete koyup Taylor arkamda put gibi dikilip korumalığımı yaparken bahçede piknik yapıyordum. Evet bundan nefret eden İzel piknik yapıyordu. Ne gülünç ama! Taylor'a kabul etmeyeceğini bildiğim halde yinede şansımı deneyip yanıma oturmasını söylemiştim ama tabii ki reddetmişti. Fazla ciddi bir koruma ahlakı vardı. Sepetten çıkardığım üzümleri, ve elmayı yerken kafamı göğe doğru kaldırıp havayı içime çektim.

Piknik yaparken bile düşüncelerimden kaçamıyordum. Uzun zamandır bunu gizlemeye ve düşünmemeye çalışsamda. Aklımdan çıkmıyordu.

Öldürme arzum.

Uzun zamandır insan öldürmemenin yoksulluğu gibiydi. Ellerimin içi karıncalanıyordu bu arzuyla. Öldürme isteğim ise beni dehşete düşürüyordu. Geçen günlerde Aren ile girdiğimiz muhafızlara karşı yaptığımız o kılıç savaşında kendimi zor durdurmuştum. Durmak imkansız gibi gelmişti. Onca zamanın acısını çıkarmıştım o döktüğüm kanlardan. Dünyadaki işim bir suikastçı olduğundan her günüm kan dökmekle geçiyordu. Ama şimdi günler geçiyor ama kan dökmüyorum.

Şimdi de üzerimde yine geçenki giydiğime benzer bir elbiseyle, yere serdiğim örtünün üstünde dizlerimin üzerinde oturup, kendimi normal bir insan gibi hissetmek için yapmıştım bu pikniği. Eskiden ailem ile yaptığım gibi. Babamın kocaman gülümsemesiyle annemin yaptığı güzel yemeklere iltifat ederkenki kızaran annem, biricik kardeşimin etrafta koştururken annemden aldığı sapsarı saçlarının rüzgarda uçup hafifçe yüzüne çarpması ve kocaman gülümsemesi...

O kadar güzel zamanlardı ki sanki bir rüyadan uyanmıştım ve o zamanlar yaşadığım şeyler sadece bir rüyadan ibaretti. O masum yüzlerin alınacak intikamı varken ben neden buradayım? Neden yapamadım baba? En azından kötü insanları öldürürken onları bir an düşünmek zorunda olmuyordum, daha az acıtıyordu.

Yanıma birinin oturduğunu yada yattığını anca fark edebilmiştim. Dur bir dakika bu neden pikniğimin içine ediyordu şuan? Bir kolunu başının altına, diğerinide aramıza koydu. Uzandı ve gökyüzüne baktı. Bugün genellikle giyindiği şeyler vardı üzerinde. Siyah bir pantolon, üzerine beyaz gömlek ve pelerini. Her zamanki Karanlık Lord kombini. Ona yakışmadığını söyleyemem tabii.

"Ne yapıyorsun sen?" Kafasını bana çevirmeye zahmet etmeden, "Piknik." Vay canına, gerçekten mi? ben şok. Alayla sırıttım, "Gecenin Sanrısı piknikte mi yaparmış?" dediğime sırıttı.

"Gecenin Sanrısı, ha? Sadece Sanrı olarak anıldığımı sanıyordum." Kendimden ödün vermeyip omuz silktim. "Zaten öyle, ama Gecenin Sanrısı demek ayrı bir hava katıyor." Onunla birlikte açık gökyüzüne doğru baktım güneş tam buraya vurmuyordu çünkü gölge taraftaydık, rüzgar hafifçe esiyordu ve bu da insanın mayışmasına neden oluyordu. Etrafıma baktığımda Taylor'ı görememiştim. Sanırım Lordu'nun genellikle olduğu yerlerde bulunmuyordu. Ben olsam bende bulunmazdım.