❝Her şey eski püskü perdeleri olan camlarının bir kısmı kırık yetimhaneye yerleşmesiyle başladı. Asıl memleketini bile bilmeyen yaşamın ona verdiği küçük ekmek kırıntılarını takip edip evini bulamayan küçük bir kızdan bir Yenilmeze dönüşmesi çok ani...
Üzerine uğraşılmış bir bölüm oldu. Beğendiğim ancak bazı noktalarda sizin beğeneceğinizden emin olamadığım bir bölüm olduğunu da söyleyebilirim. Ama bu bölümden sonra işlerin kolaylaşacağına olan inancım yüksek.
Her neyse diyorum ve iyi okumalar diliyorum!
Oy ve yorum atarsınız mutlu olurum tabii. ʕ•ᴥ•ʔ
İ𝐛𝐢𝐬̧ : Orta oyununda aptal uşak rolünü oynayan komik karakter.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
︶꒦꒷♡꒷꒦︶
"Yani Arap ırkından geliyorsunuz?" Yanındaki kumral saçlı, el kadar erkek çocuğunun sorduğu soruyla gözlerini devirdi. Cinnet geçirmesine ramak kalmıştı ama elinden bir kaza çıkmasını da istemiyordu.
"Bana bak son beyin hücresini izlediği shortslarda unutmuş olan hars¹ yoksunu meymenetsiz velet; ben Arap değilim, Arap asıllı değilim, Arapça konuşmuyorum ve içinde Arap geçen herhangi bir cümleyle alakam senin matematik sınavından A+ alman kadar imkansız!" Tüm öfkesini karşısındaki tahminen on iki yaşlarında olan çocuğa kusmuştu.
Ancak bu ona yetmemiş olacakki devam etti. "Ayrıca;ben bir Türküm ve Türkler de kaşık kullanır seni oksijen israfı!" Oturduğu banktan kalkıp kuleye doğru yürümeye başladı ancak çocuk tam bir yüzsüz gibi onu takip ediyordu. "Ama ben matematik sınavından A+ aldım."
Ellerini yüzüne kapatıp derin bir iç çekti ve Allah'ın ona sabır vermesi için dua etmeyi de ihmal etmedi. "Yani topraklarınız Sahra Çö-" Kan ilk önce yanaklarına oradan da beynine sıçramıştı. Yabancıların Türkiye'yi bir Arap ülkesi zannetmesi gına getirmeye başlamıştı artık.
Kıpkırmızı olmuş suratıyla çocuğun sözünü bilmem kaçıncı kez keserek açık yeşil gözlerini ona çevirdi. "Seni şimdi burada;bu mekanda, öldürmemi istemiyorsan uza çocuk!" Çocuk gitmeyip bir eşek gibi gözlerini kocaman açınca bir şeylerin ters gittiğini anladı.
Aniden korku dolu gözlerini etrafında gezdirdi. Havada uçuşan koyu siyah, sis benzeri ışıkları âdeta ona göz kırpıyordu. Çok öfkelenmiş olabilirdi. Çünkü çocuk, hava almak için dışarı çıktığı bu dakikaların her bir salisesini ona zehir etmişti.
Bundan nefret ediyordu. Her öfkelenişinde bu ışıkların saçılmasından gerçekten nefret ediyordu. Gözlerine siyah sıçramasından nefret ediyordu. Ona göre bu dakikalarda korkunç bir yaratıktan farkı yoktu. Tek amacı ölüm olan dehşet saçan bir yaratık.
Bu defa öfkesi kendisineydi. Güçlerini keşfetmesinin üzerinden on yıldan fazla bir zaman geçmişti ancak o hâlâ ölüm gücü üzerinde etkisizdi. Onu kontrol edemiyor hiçbir şekilde söz dinletemiyordu.
