❝Her şey eski püskü perdeleri olan camlarının bir kısmı kırık yetimhaneye yerleşmesiyle başladı. Asıl memleketini bile bilmeyen yaşamın ona verdiği küçük ekmek kırıntılarını takip edip evini bulamayan küçük bir kızdan bir Yenilmeze dönüşmesi çok ani...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
︶꒦꒷♡꒷꒦︶
Alessi'nin etrafa baktığında gördüğü tek şey karmaşaydı. Tüm Yenilmezler yarınlar yokmuşçasına dövüşüyordu. Ki buna kendisi de dahildi ve onun nasibine de hız gücüyle yüzüne sıcak rüzgarlar çarparak sinir olmasını sağlayan Pietro Maximoff düşmüştü.
Aslında bu dövüş Pietro için adeta bir oyundu. Alessi'nin yavaş hareketleri karşısında kolaylıkla kaçıyor ve onun bedenini yoruyordu. Genç kız, ne zamandır böyle oynadıklarını bilmiyordu çünkü Pietro'yla dövüşürken ona o kadar odaklanmıştı ki genç oğlan, adeta zaman algısını yerle bir etmişti.
Dur durak bilmeden ona savurduğu yeşil kürelerin hepsi boşlukta kaybolurken genç kız gittikçe öfkeleniyordu. "Çık karşıma Maximoff!" diye bağırdı tüm gücüyle. Ses telleri isyan edercesine sızlarken bu defa sakinleşmek adına derince nefeslendi.
"Korkaklık ediyorsun, Pietro!"
Mavi ışıklar saçarak aniden karşısına dikilirken yutkundu ve çenesini dikleştirdi. Pietro'nun bakışları pek hayra alamet değildi. Aralarındaki boy farkı yüzünden-Alessi onun omuzlarına geliyordu-başını biraz eğerek konuştu.
"Sence ben mi korkaklık ediyorum?" Fırtınadan önce sessizlik misali birkaç saniye sustu ve öylece genç kızın yeşil hareli gözlerini izledi. Ona biraz olsun öfkelenmek kızmak istiyordu. O yokken bu çok kolaydı ancak şimdi... Gözlerine baktıkça keskin öfkesinin an be an yok olduğunu hissediyordu. "Ben seni terk mi ettim Alessi? Arkama bakmadan, arkamda kalanları düşünmeden öylece kaçtım mı? Ben yapmadım ama bütün bunları sen yaptın Alessi."
Genç kız, bakışlarını ondan kaçırdı. Bunu konuşmaktan hiç hoşlanmasada ona hesap vermeliydim. Çünkü onu önemsiyorum, ondan hoşlanıyordu ya da her ne deniyorsaydı işte."Pietro ben..." dedi, zorlukla. İki kelime aklında dolanıp duruyordu.
Özür dilemek hiç bu kadar zor olmamıştı.
"Alessi, bana bakar mısın?" Genç kız, kaçırdığı bakışlarını tekrar oğlana çevirdi.
Şu an gereğinden fazla yakınlardı ve bütün yüzüne nedenini bilmediği bir şekilde sıcak basıyordu. Elini yumruk yaparak sıktı.
"Özür dilerim Pietro. Ben korktum. Zarar verdiğim insanların gözlerine bakmaktan korktum, sizinle konuşmaktan korktum, sebep olduğum o hasara bir kez daha bakmaktan korktum ama en önemlisi seninle yüzleşmekten korktum!"
