Gökyüzünde Aşkın Yıldızları: Kalbimizin Şiir Atlası

İntiharın Eşiğinde

Bugün günlerden 21 Ekim 2024. Gece, acıların toplanmaya başladığı o saatteyiz. Bu mektubu okuyorsanız, muhtemelen artık hayatta değilim. Belki bir mezar başında, belki de bir hastane morgunun önündesiniz. Belki hüzünlüsünüz, belki de Şaşkın. Ama bu satırları okurken, yalnız olmadığınızı bilmenizi istiyorum.

Hayat bana çok şey öğretti. Pek çok zorlukla karşılaştım, pek çok acı çektim. Ancak, artık bu yükü taşıyacak gücüm kalmadı. İçimdeki karanlık, her geçen gün biraz daha büyüdü ve sonunda beni ele geçirdi. Bu karanlıkta boğulmamak için aldığım bu kararı anlamanızı ve affetmenizi umuyorum.

Sizlerle geçirdiğim zamanlar, hayatımın en değerli anıları arasında. Her anınızı, her gülüşünüzü, her gözyaşınızı kalbimde sakladım. Ama ne yazık ki, içimdeki boşluğu dolduramadım. Rendimi hep bir yabancı gibi hissettim, kendi hayatımda bile.

Bu satırları yazarken, içimde tarifsiz bir acı ve hüzün var. Sizi bırakmak zorunda kaldığım için çok üzgünüm. Ama bilmenizi isterim ki, bu kararım sizden kaçmak için değil, kendi acılarımdan kurtulmak içindi. Sizi çok sevdim, ve her an yanınızda olmaya çalıştım. Ama artık devam edemiyorum.

Sizden tek bir şey istiyorum: Lütfen beni affedin.
Bu dünyadan ayrılırken, sizleri kalbimde
taşıyacağım. Belki bir gün, başka bir yerde,
başka bir zamanda, yeniden buluşuruz.

Sağlıcakla kalın

Sevgilerle
???