Hospital Wing Hassle (Dutch)

Stropdas, Ricky's/Caspers pov

Ricky's pov
"Jij- jij- JIJ VIEZERIK!" Ik sloeg hem op z'n arm, ik weet niet welke ik sloeg hem gewoon. "Hé je hebt geluk dat dat niet m'n nu-gebroken-arm-door-fakking-Ricky-Treaty was!" Hij keek me boos aan, en ik keek boos terug. We gaan zitten op de bankjes tegenover elkaar, zo dat onze knieën net elkaar aanraken. We kijken elkaar in stilten aan en dan stopt de trein opeens en is er een harde fluit. "We zijn er." Zegt Casper met een straight face, maar wanneer ik geschrokken opkijk, omdat we allebei nog geen pak aan hadden en je daar straf voor zou kunnen krijgen, verscheen er een grijns op z'n gezicht. "Nee! Waarom- Ach laat ook maar." Ik stond op en trok m'n trui snel uit. "Wayo je doet het nog echt ook?!" Ik keek hem aan, "ja, het zal wel moeten hé!" Ik kleedde me snel om, ik had gezegd dat hij weg moest kijken maar ik weet zeker dat hij af en toe toch gewoon keek maar goed. Toen ik klaar was hielp ik Casper ook maar aangezien hij door mij, verdiende looohoon, een gebroken arm had. Ik trok z'n shirt uit en keek een lange tijd, veel te lang, naar z'n buikspieren. Ik had nooit verwacht dat hij- "valt er iets te zien?" Vraagt Casper waar door ik snel op keek, "nee..." ik voelde m'n oren en m'n wangen rood worden, niet blozen door die gast! Ik knoopte snel z'n bloes bij hem om en gaf hem z'n mantel, "dat lukt je zelf wel toch?" Hij keek me aan en moest lachen "ja dat lukt wel, mare je moet wel even m'n stropdas bij me om doen." Hij lachte schaapachtig en gaf het met z'n niet gebroken arm aan. Ik zuchtte en knoopte het bij hem om, het voelde best raar, zo dicht bij hem staan. "Uhmmm..." ik had nog nooit een stropdas ofzo aan gedaan bij mezelf of iemand anders, het moest wel maar ik vond het zo vervelend zitten dat ik er echt schijt aan had. Hij keek me verbaasd aan, "nog nooit een stropdas geknoopt?" Ik knikte en hij pakte een van m'n handen vast. Hij hielp me door me aanwijzingen te geven en ik trok als laatste de stropdas goed aan, "niet. Te strak.." oeps iets te strak, ehehe. Ik trok hem wat losser en gaf hem nog een klein rukje  zodat hij weer een beetje stikte. "Jij! Ik laat je nooit meer m'n stropdas doen!" Riep hij terwijl hij achter me aan renden. "Dat zullen we nog wel zien." We renden snel naar onze spullen, pakte ze en renden weer uit de trein. "Nou nou Tenshi, je kan harder rennen dan ik dacht." Ik rolde m'n ogen en we stapte samen in een koets, aangezien we de laatste waren en er nog maar één koets was.

Caspers pov

Omg! Ik- ik aaahhh! Ricky, Ricky als in DE Ricky Treaty, het meisje van m'n dromen, het meisje wat niet als andere meisjes is, het meisje wat van mij is en waar geen andere jongen ook maar één seconde aan mag zitten, heeft me net geholpen m'n shirt uit te trekken! En nu lopen we snel naar de ziekenboeg, samen! Niet hand in hand, maar hé dat gebeurd nog wel, ik heb geduld. "Tenshi! Niet zo snel! Als ik val dan... tja je snapt wel, want ik weet zelf niet wat er dan gebeurt eigenlijk." Bij elke stap dat ik zet doet m'n arm nog meer pijn, maar dat kan ik echt no way zeggen tegen haar, dan ziet ze me al helemaal niet meer staan. "Oh uhm sorry." Ze remt af en komt naast me lopen en kijkt me aan, "uhm Casper, ik vind het echt je verdiende loon, je arm, maar sorry." Ik kijk haar met grote ogen aan, "zei je nou sorry?!" Ze knikte, oh man nu vind ik haar nog leuker! Ze doet de deur open en we lopen naar madame Plijster toe. "Jullie zijn nu 15 minuten op school en der is nu al iets?" Vraagt ze terwijl ze door gaat met wat ze mee bezig was. "Nou, kijk, eigenlijk was het al in de trein gebeurd..." zegt Ricky en madame Plijster draait zich om, "dat is een nieuw record!" We lachen allebei, boy wat is dit awkward, ik wil haar niet de schuld geven maar wat zou ik anders moeten vertellen, ik besluit om maar gewoon m'n mond te houden. "Kom hier, vertel wat er is gebeurd en dan zal ik naar je arm kijken." Hoe wist ze dat m'n arm gebroken was?! Ik keek naar m'n arm en zag ook dat er iets mis mee was, hij was opgezwollen en een beetje rood en blauw. Ik keek naar Ricky en zag dat ze zich eigenlijk echt heel schuldig voelt, ze kijkt naar me en ik geef haar en van m'n wel bekende super knappe grijnzen. We liepen naar madame Plijster toe en ik moest gaan liggen op het bed. "Oké dit kan pijn doen." Ze haalde haar toverstok te voorschijn en sprak een rare spreuk uit, ik weet niet welke want voor ik het wist was er een hele pijnlijk steek in m'n arm en werd het zwart.

Ik werd langzaam wakker maar merkte dat Ricky m'n hand vast hield en dat ze het verhaal aan madame Plijster aan het vertellen was. "-dus ik pakte hem vast en zei nog; 'als je nu beweegt breek je je eigen arm' maar hij bewoog dus brak hij z'n arm, en toen moest ik hem helpen met- maar goed uhm toen leerde hij me een stropdas knopen en toen haalde we het dus bijna niet meer en moesten we haasten." Maakte ze haar verhaal af, ik opende m'n ogen en zag nog madame Plijster weglopen. Ricky zag dat ik wakker werd dus liet ze snel m'n hand los, ik kreunde en probeerde recht op te zitten. "Boy oh boy, wat heeft ze gedaan? De pijn in m'n arm is weg," ik keek even naar m'n arm en zag dat het in gips was verbonden. "Maar m'n hoofd man! Die doet pijnnnn en ik heb ZO'N HONGER!" Zei ik en Ricky moest lachen, ze had een prachtige lach. "Ik zal wel wat te eten voor je halen." Ze maakten aanstalten om te gaan naar de eetzaal maar draaide zich nog even om. "Oh en dadelijk komt professor Anderling, ik denk dat ze me een straf wilt geven." Zei ze terwijl ze haar schouders op haalde. "Ricky! Als ze jou een straf geeft, zal ik je helpen!" Riep ik haar nog na, maar ze was al weg gelopen.

~ zo weer een hoofdstuk af, EN WEER MEER DAN DUIZEND WOORDEN! Ik heb echt een heel leuk idee voor de straf! Dus ik ga meteen verder schrijven, oh en @AgnessPeat3 thx voor het helpen met de koets 😂 en @Sarah5158 thx voor het gwn helpen nz. Mare ik ga maar naar het volgende hoofdstuk, bye bye girliesssss 🤟❤️
Ya_girl_Ricky out! ❤️ ~