Hospital Wing Hassle (Dutch)

Vader Akihiko, Caspers pov

~ hey girlies, ik ben echt enorm boos. Ik had een heel hoofdstuk geschreven van meer dan 2000 woorden, hij was super goed en Wattpad heeft hem gwn zo 123 verwijderd. 🤬🤬🤬 Naja veel leesplezier 😭🥲 ~

We kwamen de zaal in en daar lag ze, mijn prachtige, super slimme en levende Tenshi. Ze leeft nog, ik lachte en moest huilen tegelijk. Als ze dit niet overleefd had, dan had ik het gewoon niet geaccepteerd. Ik rende naar haar toe en knuffelde haar, ze knuffelde me stevig terug, "Cassie, ik hou zo zo zo veel van je!" Huilde ze, ik lachte "Tenshi, ik zal altijd meer van je houden. Je bent my number one!" Ik gaf haar een kus op haar mond, oh man ik had dit zo erg gemist. Ik was ZO ontzettend bang geweest! Ricky's kussen waren het beste van de hele wereld. Ze kuste me terug en ik merkte dat ze nog koorts had en dat haar lippen echt droog waren. "Wat?! Maar ik dacht dat IK je number one was!" Roept Leo die naar binnen komt, waardoor Ricky terug trekt. Nou... "Ricky is my number one, jij natuurlijk m'n number two!" Zeg ik en we geven elkaar een bro-hug. Dan gaat m'n aandacht weer naar Ricky, Missy en Leo lopen weg voor wat privacy,  ik ga naast haar in bed zitten. Ze bibbert en komt tegen me aan zitten, "Tenshi kom eens hier." Ik til haar voorzichtig bij haar heupen op en zet haar tussen m'n benen in, ze leunt naar achteren en ik sla m'n armen om haar heen. Dan trek ik de deken om ons heen en ze valt in slaap. Ze is echt zo schattig als ze slaapt! Ik hou echt zo veel van haar! Hopelijk wil ze alleen nog wel samen met me zijn als ik mijn geheim vertel... het zou ons leven echt helemaal veranderen. "Tenshi, als je het wist was dit allemaal anders geweest..." mompel ik in haar oor, bij de aanraking van mijn lippen zacht bij haar oor glimlacht ze en knuffelt ze me stevig. Zelf val ik ook bijna in slaap en ik zal een beetje onderuit zodat ik kan liggen.

"Casper Darin!" Roept mijn vader boos, mijn achter oom, mijn vaders neef, staat naast hem. Ik ben het enige kind in de familie, dus krijg ik 'de prijs'. Helaas. Ik vind het verschrikkelijk, niemand mag het weten, ze zullen me anders gaan aanspreken en zo en, gewoon ze mogen het gewoon absoluut NIET weten! "Casper! Hoor je wat ik zeg?!" Roept mijn vader nog bozer, hij geeft me een klap tegen m'n hoofd. Kk kijk hem bang aan, boos tegen me schreeuwen doet al pijn, maar me slaan? Ik voel de tranen branden en kijk meneer ome Eiji aan, hij straalt echt nul emotie uit. "Maar vader Akihiko, ik wil het echt niet!" Hij slaat me nog een keer en loopt dan weg. Ik zak meer en begin te huilen, geluidloos. Als vader zou merken dat ik huil zou hij nog bozer worden, "een echt man huilt niet!" Riep hij altijd.
Ik moet altijd trainen, ik mag niet alles eten omdat me dat 'uit vorm haalt' en ik mag geen contact met 'gewone mensen'.
Over een week is de zomer voorbij en kan ik weer naar Zweinstein. Toen de brief binnen kwam, was vader echt woedend, ik zou elk jaar buiten zijn zicht zijn en ik zou weg moeten uit mijn 'moederland'. Japan is mijn moederland niet! Schreeuwd ik dan terug, "Engeland! Mama..." toen begon ik te huilen waardoor vader me weer sloeg en weg liep.
Ik mis mijn moeder zo erg, sinds haar dood is mijn vader wreed en behandelt hij me als een ding.
Ik sta op en loop naar de foto van haar op de openhaard. Ik lijk heel erg op haar zegt Jonathan altijd, hij is onze butler en de enige in dit huize wie mij normaal behandelt. Hij kwam naar me toe en gaf me een icepack voor mijn wang. Vader begon steeds harder te slaan en het begon echt pijn te doen.
Ik ging op de bank zitten en wou even op mijn telefoon zitten, toen vader en meneer ome Eiji weer aan kwamen lopen. "Zoon, dit jaar ga je niet naar... je school"  zei hij, zoals altijd zei meneer niets. Ik sprong van de bank "wat?!" "Geen word meer. Maar je kamer." Zei vader droog. Ik rende boos naar m'n kamer, ik GA dit jaar naar Zweinstein. Ik neem gewoon het vliegtuig ernaar toe en kom gewoon nooit meer terug. Ik moest gaan, ik moest zorgen dat mama trots zal zijn. Mama kon zelf ook naar Zweinstein, aangezien ze een heks was, maar haar moeder werd ernstig ziek waaardoor ze nooit is gegaan. Zelf kreeg ze die ziekte ook, gewoon puur toeval, en streefde op m'n. Achtste, sindsdien behandelt vader me zo.
Ik ging op m'n bed liggen en viel in slaap.

Ik word wakker, gelukkig. Het was gewoon een droom, of Naja eerder nachtmerrie! Het was een flash back van de week voordat ik weg liep van huis. Ricky lag op m'n borst nog steeds slapen en ik had me armen stevig om haar heen. Ik kon haar echt niet verliezen, echt niet. Niemand hier opschool weet van mijn probleem, Naja bijna. Leo weet het, en ik weet het zijne.
Ricky  werd ook langzaam wakker en ze knuffelde me stevig. Ze opende haar ogen en keek me aan, man wat was ze mooi. "Wat is er?" Vraagt ze zacht. Ik zucht, "niets." Ze legt haar handen op m'n wangen, "Cassie je kunt me ALLES vertellen." Ze kust me en ik kus natuurlijk terug. Ik trek terug en kijk haar verdrietig aan, ik ben ect zo bang om haar te verliezen, sinds ik haar ken ben ik smoorverliefd. Ik wist gewoon eerst nog niet hoe ik dat moest aanpakken dus plaagde ik haar. Maar nu zal ik de wereld echt in de fik zetten als er iets met haar zal
Gebeuren. En als ik erachter kom wie dit met haar heeft gedaan... "ik ben gewoon zo bang om je te verliezen." Ze glimlacht verdrietig, "Watashi no ai, Watashi wa kesshite anata o okizari ni shimasen." (My love, ik zal je nooit achterlaten) Ze geeft me een kusje op m'n neus en legt haar hoofd tegen m'n borst aan. Ik lach "je hebt zitten oefenen." Ze knikt, "ik weet nog niet wat Tenshi betekend, maar ik zal wachten." Ze kruipt nog dichter tegen me aan en ik knuffel haar. Ik zal zorgen dat niets meer haar overkomt.
Madame Plijster komt binnen en ik ga recht op zitten, nog steeds met Ricky in mijn armen. "Hallo meneer Darin, mevrouw Treaty als je wilt mag je met meneerDarin een rondje gaan lopen, voorzichtig." Ik kijk vragend naar Ricky, ze knikt enthousiast "ja graag!" Ze wil opstaan, maar voelt zich meteen al duizelig. "Cas wil jij me even helpen?" Vraag ze schaapachtig. "Natuurlijk." Ik sta op en geef haar een hand. Ik sla m'n arm om haar middel en ondersteun haar. "Meneer Darin, ha niet te ver, ze is echt nog heel zwak." Ik knik "maar madame Plijster, wat is er eigenlijk met Ricky gebeurd?" Ze denkt even na, "vervloekt, ik denk of Crucio of Metamorfotiaanse Marteling. Als het een Metamorfotiaanse vloek is heeft ze enorm veel geluk gehad en is haar lichaam heel erg sterk geweest." Ze laat dit even bezinken, "als je meschien nog meer informatie zou willen, kom dan morgen na je laatste les naar mij toe." Ik knik, "oh en Ricky, ik ben bang dat je echt nog een tijd in de gaten moet worden gehouden. En morgen niet naar je lessen mag gaan, meschien de hele week niet." Ze knikt verdrietig, "dankjewel madame Plijster, ik kom morgen zeker even langs. Mijn laatste les uur is trouwens om kwart over drie." Ik glimlach en ze glimlacht terug. Als wr uit de ziekenboeg zijn vraag ik aan Ricky, "zal ik je huiswerk en boeken brengen zodat je niet te ver achter loopt?" "Ja graag." Reageert ze, we lopen het kasteel uit.

~ Heyyy girliesss! Dit is een leuk hoofdstuk vind ik, de geheime komen een beetje naar boven. Er zullen best wat mensen zijn die weten wat de 'problemen' zijn, maar niet verklappuhhhh! Een Metamorfotiaanse Marteling vloek is trouwens dit,
Een vloek die volgens Gladianus Smalhart dodelijk is. Hij denkt dat Mevrouw Norks door deze vloek geraakt is, terwijl schoolhoofd Albus Perkamentus zegt dat ze "gewoon" versteend is. Waarschijnlijk heeft het Duistere tovenaarsartikel de Metamorfmedaillon iets met deze vloek te maken. Lat. metamorfose = gedaanteverwisseling
Ik heb het natuurlijk gwn opgezocht op https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Lijst_van_toverspreuken_uit_Harry_Potter, Naja ya girl Ricky outttttt ❤️🤘 ~