Lost Chance "bo ponownie uznałam kogoś, za tego jedynego.."

XXVIII

   Moja relacja z mamą zaczęła stawiać pierwsze cegiełki. Chociaż był to dopiero początek budowania ogromnego budynku, byłam dumna z tych postępów. Z pojedynczych zdań wymionionych pomiędzy sobą, przeszłyśmy na rozmowy przy wspólnym śniadaniu i herbacie pod wieczór. Ojca praktycznie nie widywałam. Czasami krzątał się rano po domu, jednak gdy schodziłam na dół, on już wychodził. Nie przeszkadzało mi to. Nie chciałam z nim walczyć. Od kilku dni czułam spokój, dzięki naprawie relacji z jednym rodzicem i to mi w zupełności wystarczyło.

- Czyli za jakieś dwie godziny do mnie przychodzisz? - upewniała się blondynka, myjąc zęby.

- Tak. A kto jeszcze przychodzi?

- Kilka osób z czwartych, chyba dwie laski z innej szkoły i nie pamiętam już. Łącznie będzie nas nie wiem sześćdziesiąt? Tak, chyba coś takiego.

Na chwilę wyłączyłam kamerę, aby przebrać się z piżamy. Założyłam pierwsze lepsze ciuchy, ponieważ przed wyjściem i tak planowałam założyć sukienkę. Jednak póki co nie chciałam marznąć w samej piżamie, jak i nie chciałam pobrudzić outfitu na sylwestra.

- Jak mnie tam zostawisz chociaż na chwilę, zabije cię.

- Nie zostawię, wyluzuj. Najwyżej zostawię cię z Willem, czy coś. W ogóle właśnie, wiesz że Aaron będzie? Musisz go poznać!

- Jasne - prychnęłam - jeszcze czego.

- On jest idealny, przysięgam! Zresztą sama zobaczysz.

Zrezygnowana pokręciłam głową, po czym wreszcie ubrana włączyłam z powrotem kamerę. Usiadłam przy toaletce i zaczęłam robić makijaż. Chciałam się odwalić. W końcu sylwester był tylko raz w roku, prawda?

- W ogóle jak twoja noga? Dajesz radę jakoś?

- Taa - przerwałam na chwilę, by nałożyć na twarz krem - ale czasami tak mnie boli, że mam ochotę ją sobie uciąć. No i te kule mega mnie irytują.

- Szczerze nie wyobrażam sobie być na twoim miejscu, przejebane.

- Najgorsze chyba są i tak szwy, bo takto ich nie czuć, ale czasami jak przejadę po nich szczotką, albo jak myję włosy, to jest tragedia.

Rozmowy z przyjaciółkami były trochę, jak rozmowy z psychologiem. Oczyszczające i pełne narzekań na życie.

- O jezu biedna! A będziesz mogła z nimi pić? - dopiero teraz sobie uświadomiłam, że nie miałam pojęcia. Znając życie nie powinnam. Ale przecież ten jeden raz nic się nie stanie..

- Nie wiem, ale i tak będę. Wyjebane w szwy.

- No i super!!

Po półtora godzinie skończyłam się malować. Makijaż zrobiłam dość mocny, jednak nie chciałam nakładać sobie pełnego krycia. Postawiłam na coś pomiędzy lekkim, a mocnym. A oku zrobiłam sobie efekt cut crease. Usta obrysowałam brązową konturówką i dopełniłam tego samego koloru pomadką. Gdy do tego założyłam czarną, lekko rozkloszowaną u dołu sukienkę mini, poczułam się zajebiście ładnie. Dla pewności założyłam pod sukienkę krótkie kolarki tego samego koloru. Nie do końca ufałam swoim umiejętnościom chodzenia o kulach.

- Staraaaaaa wyglądasz cudownie! - zapiszczała Aurelia, gdy zaprezentowałam jej się w pełnym wydaniu - czekam na ciebie!!

Rozłączyłam połączenie, po czym chwyciłam małą torebkę na ramię i zeszłam na dół.

- Mamo możemy wychodzić? - krzyknęłam w stronę salonu.

Już wcześniej ustaliłam z nią, że odwiezie mnie na imprezę. Najpierw wzbraniała się, jednak gdy przypomniałam jej, że nie jestem już małym dzieckiem plus był sylwester, wreszcie uległa.