Captive in Hell #TDASG2024

Κεφαλαίο 9

      Καθώς περνούσαν οι μήνες μάθαινα πως πάνε τα πράγμα σε αυτή την κόλαση που είχα πέσει. Μπορεί όλο το βράδυ να με βίαζε και να με χτυπούσε ο αφέντης άλλα μέχρι να νυχτώσει κανένας δεν τολμούσε να απλώσει χέρι πάνω μου. 

     Μπορείς να πεις ότι ήμουν τυχερή μέσα στην κόλαση που ζούσα, ΄΄Η ΤΥΧΕΡΕΣ΄΄ όπως μας αποκαλούσαν ήμασταν μόνο τέσσερις κοπέλες μόνο που φορούσαμε το κολάρο του αφέντη.

      Οι άλλες κοπέλες είχαν χειρότεροι μοίρα από μας. Της χτυπούσαν και της βίαζαν αρκετέ φόρες μέσα στην ήμερα, είτε επειδή έκανα κάποιο λάθος είτε άπλα γιατί είχαν νευρά. Όταν ένας από τους άντρες του τόλμησε να με χτυπήσει γιατί άπλα έπεσα πάνω του κατά λάθος, του έσπασε το χέρι.

    Σήμερα το βραδύ ο αφέντης δεν με διάλεξε. Όποτε έπρεπε να μείνω κλεισμένη μέσα στο δωμάτιο, από το δείπνο και μετά δεν επιτρεπόταν να βγω ούτε για τουαλέτα. Έπεσα για ύπνο να ξεκουραστώ, όταν ξαφνικά ένας έντονος πόνος, με ανάγκασε να ξυπνήσω. 

    Είχα διπλωθεί από τον πόνο, ήθελα να κάνω εμετό και ταυτόχρονα να πάω τουαλέτα, ήξερα ότι άμα με πιάσουν έξω από το δωμάτιο υπήρχε ακόμα και περίπτωση να με σκοτώσουν επιτόπου. Η ώρες περνούσαν και εγώ ένιωθα ακόμα περισσότερο χειρότερα από την στιγμή που ξύπνησα. Εκείνη την στιγμή αποφάσισα να βγω και ότι γίνει.

     Βγήκα από το δωμάτιο προσεχτικά και τοίχο – τοίχο έφτασα στην τουαλέτα που ευτυχώς δεν ήταν μακριά, αφού ανακουφίστηκα άνοιξα την πορτα της τουαλέτα προσεχτικά, ώστε να γυρίσω στο δωμάτιο με τον ίδιο τρόπο άλλα η τύχη μου είχε τελειώσει.

      Άσπρισα μόλις αντιλήφθηκα ότι είχα πέσει πάνω στον αφέντη, περίμενα τον θάνατο μου άλλα αυτός είχε ήδη αποφασίσει μια χειρότερη τιμωρία για έμενα. Αφού με πλάκωσε στα χαστουκιά με έπιασε από τα μαλλιά και με τράβηξε προς την άυλη και το χιόνι.

    Την στιγμή που φτάσαμε μπροστά σε μεταλλικό στύλο, μου έδωσε μια μπουνιά στην κοιλιά και διπλώθηκα στην μέση, με πέταξε κάτω και έδεσε τα χεριά μου στον στύλο., υστερα μου πήρε το κολάρο και έφυγε χωρίς να είχε γίνει κάτι.

    Το κρύο ήταν τόσο τσουχτερό που ένιωθε όλους μου τους πόρους να έχουν πεταχτεί έξω άλλα δεν ήταν το κρύο με τρόμαζε ήταν ότι κάποια στιγμή θα ερχόταν το ξημέρωμα και πλέον δεν είχα τον κολάρο να με προστατεύει.