Captive in Hell #TDASG2024

Κεφάλαιο 1

   Άνοιξα τα ματιά και προσπαθούσα να δω που βρίσκομαι το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι να ξαπλώνω στο κρεβάτι εχτές το βράδυ. Δεν ξέρω που είμαι , σηκώνομαι όρθια και ανακαλύπτω ότι είμαι σε ένα αγρόκτημα.

  Κοιτάζω αριστερά και δεξιά και το μόνο που βλέπω είναι ατελείωτα χωράφια με στάρι. Ψάχνω απεγνωσμένα να βρω μια ανθρώπινή παρουσία όταν βλέπω ένα ξύλινο άλλα μάλλον εγκαταλελειμμένο σπίτι, στο βαθος.

   Κοιτάζω το σώμα μου δεν έχει κανένα εμφανές τραύμα, είμαι ακόμα την παλιά φόρμα και το χιλιοφορεμένο μπλουζάκι μου. Είμαι ξυπόλητη και βέβαια το ρούχα μου είναι μέσα στα χώματα.

    Τινάζω τα χώματα από πάνω μου και προχωράω με αργά αλλά σταθερά βήματα προς το σπίτι, νιώθοντας της πέτρες να μου γρατσουνιές της πατούσες αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι αυτή την στιγμή. Πρέπει να φτάσω στο σπίτι να ζητήσω βοήθεια.

    Όσο φτάνω ποιο κοντά στο σπίτι, τόσο νιώθω το ενιστικό μου να μου φωνάζει να τρέξω μακριά αλλά εγώ το αγνοώ και ανεβαίνω στην βεράντα του σπιτιού. Πιάνω το χερούλι της πόρτα το κατεβάζω. Καθώς ανοίγει ακούω αυτό το χαρακτηριστικό τρίξιμο από τους μεντεσέδες της πόρτα και για άλλη μια φορά το ενιστικό μου, μου λέει να τρέξω.

    Μπαίνοντας μέσα στο σπίτι και μια ανατριχίλα διαπερνάει το δέρμα μου. Δεν υπάρχει ούτε ένα παράθυρο έκτος από δυο στην κορυφή της σκάλας που έχει είναι κλειστά με σανίδες.

     Βλέπω ότι το τζάκι είναι αναμμένο, όμως για κάποιο λόγο δεν νιώθω την ζεστασιά του, μπροστά μου είναι μια ξύλινη σκάλα που οδηγεί στο πάνω όροφο. Από την κουζίνα που είναι στα δεξιά ακούω φασαρία άλλα όσο και να φωνάζω εγώ κανένας δεν απαντάει. Αποφασίζω να πάω προς την κουζίνα όπου ακούω την φασαρία με την ελπίδα ότι θα βρω βοήθεια.

    Προχωρά όσο ποιο προσεχτικά μπορώ, παρότι με κάθε βήμα μου τρίζει όλο το πάτωμα, σπρώχνω την μισό χαλασμένη πόρτα με φόβο ότι δεν θα βρω κανέναν πάλι. Στο πρώτο βήμα που κάνω μέσα στην κουζίνα νιώθω ένα πόνο στο σβέρκο μου και έπειτα σκοτάδι.