Λίγο πριν πεθάνω..

Η αρχή

Λίγους μήνες πριν το τέλος…

Μπήκα μέσα στην αίθουσα όλοι γύρισαν να με κοιτάξουν. Ένιωθα τα μάτια τους να μου τρυπούν το σώμα… Διέσχισα τον ελεύθερο διάδρομο ανάμεσα στα θρανία και κάθισα στο τελευταίο. Από τα χείλη της καθηγήτριας κάτι ακούστηκε που έμοιαζε με καλωσόρισμα. Την κοίταξα στην αρχή σαν να μην καταλάβαινα τι έλεγε, έπειτα σηκώθηκα συστήθηκα στους συμμαθητές μου μα και στη καθηγήτρια έπειτα ξανακάθισα. Η υπόλοιπη ώρα κύλησε δίχως κανείς πια να μου δίνει σημασία και αυτό κάπως καταλάγιασε το άγχος που είχα μέσα μου. Το κουδούνι δεν άργησε να χτυπήσει όλοι οι συμμαθητές μου ξεχύθηκαν στην αυλή, έμεινα μονάχη μου μη ξέροντας τι να κάνω. Τελικά με πλησίασε μια παρέα τριών κοριτσιών.

«Καλώς όρισες Μαρίτα στο σχολείο μας.» μου είπε η κοπέλα με τα κατάμαυρα μαλλιά. « Είμαι η Έλενα και από εδώ η Έλλη και η Μαίρη. Δεν είναι ωραίο να μένεις μόνη σου.»

«Σας ευχαριστώ. Χάρηκα πολύ» και σηκώθηκα να της ακολουθήσω, νομίζοντας πως μου πρότειναν να τις ακολουθήσω.

«Καλέ δεν εννοούσα να έρθεις μαζί μας απλά να βρεις παρέα και να μην στέκεσαι έτσι μονάχη.»
«Μα ναι φυσικά τι νόμιζες ότι θα μπεις στη δική μας παρέα. Αχ κοριτσάκι για ρώτα για εμάς και μετά ξανά έλα να μπεις στη παρέα μας.» είπε η Έλλη  κοιτάχθηκαν  οι τρείς τους  ξεσπώντας σε γέλια. Έφυγαν  έμεινα πάλι μόνη νιώθοντας ακόμα χειρότερα απ’ ότι προηγουμένως.

«Μην στενοχωριέσαι έτσι φέρονται σε όλους.» Ακούστηκε μια φωνή από το πλάι μου, γύρισα και η είδα ένα αγόρι με  στρογγυλό πρόσωπο και λίγες φακίδες. Έδειχνε τόσο γλυκός.  «Πέτρος.» μου είπε και μου έτεινε το χέρι του το οποίο ήταν ζεστό και υγρό. «Πέρσι ήρθα και εγώ και μου έκαναν τη ζωή κόλαση. Αυτό που θα κάνεις είναι να μην δίνεις σημασία μέχρι να βρεθεί κάτι άλλο για να ασχοληθούν. Έτσι είναι τα κορίτσια αυτά. Έλα πάμε μια βόλτα έξω μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι..