Λίγο πριν πεθάνω..

Αποκαλύψεις α'μερος

«Όλα μοιάζουν αλλιώς και όλα  είναι τόσο μπερδεμένα ακόμα και τώρα που βρίσκομαι στο τέλος δεν καταλαβαίνω το γιατί ..γιατί έπρεπε να πεθάνω;; Γιατί;»

Πρέπει να είχα χάσει ξανά τις αισθήσεις μου όταν συνήλθα, άρχισα με μανία να τραβώ τα χέρια μου για να λυθούν από τα δεσμά τους με καμία απολύτως επιτυχία.. Αντί να χαλαρώσουν έστω και λίγο τα σκοινιά έσφιγγαν όλο και περισσότερο. Στο δωμάτιο στο οποίο βρισκόμουν ήταν σκοτεινό και υγρό. Έγειρα λίγο το κεφάλι μου και είδα ένα παράθυρο με κατεβασμένες τις γρίλιες. Δεν μπορούσα να δω και πολλά το μόνο που μπόρεσα να δω ήταν πως είχε βραδιάσει. Έκανα άλλη μια προσπάθεια με το στόμα μου αυτή την φορά άρχισα να δαγκώνω με λύσσα το σκοινί τίποτα και αυτή η προσπάθεια μου ήταν άκαρπη.. είχα αρχίσει να τρέμω από τον φόβο μου. Μέχρι που άκουσα βήματα πίσω μου, γύρισα να δω ποιος είναι, στην αρχή ένιωσα μεγάλη ανακούφιση βλέποντας την…

«Αχ Ζωή .. εσύ ; Πως βρέθηκες εδώ; Σε έχουν απαγάγει και εσένα; Της είπα καθώς το μυαλό μου ήταν ακόμα ζαλισμένο και η σκέψη μου θολή… «Μήπως γνωρίζεις που είμαστε.. Ποιος το έκανε ποιος μας έφερε εδώ .. δεν θυμάμαι τίποτα.. Η Έλενα μήπως η Έλενα ..μου είπε προηγούμενος πως δεν έχουμε τελειώσει αυτό να εννοούσε. Αλλά και πάλι εσύ πως βρέθηκες εδώ. Ένιωσα όλα να γυρίζουν και στο στομάχι μου μια δυνατή σουβλιά που με δίπλωσε στα δύο από τον πόνο. « Ζωή βοήθησε με σε παρακαλώ λύσε με… να εκεί πίσω σου είδα κάτι νομίζω μαχαίρι. Πήγαινε να το φέρεις και να μου κόψεις τα σκοινιά σε παρακαλώ.» της είπα ικετεύοντας την. Με αργές κινήσεις η Ζωή σηκώθηκε τίναξε πίσω μια κόκκινη μπούκλα από τα μαλλιά της και έπιασε το μαχαίρι. Ήταν δυστυχώς στομωμένο έστω και έτσι όμως έκανε την δουλειά του. Σιγά σιγά άρχισα να τα νιώθω να χαλαρώνουν ώσπου επιτέλους ύστερα από λίγα λεπτά, τα χέρια μου ήταν ελεύθερα. Μουδιασμένα ταλαιπωρημένα και πονεμένα αλλά ελεύθερα.

Η Ζωή συνέχιζε απλά να με κοιτάζει δίχως να βγάζει λέξη.

«Ξέρεις πως μπορούμε να βγούμε από εδώ. Μίλα μου… Ζωή; πες μου κάτι. Εσύ πως βρέθηκες εδώ;»

«Δεν μπορούμε να φύγουμε ..»

Μου είπε μόνο..

«Εσύ έχεις σκοπό να με τρελάνεις έτσι; Γιατί κορίτσι μου γλυκό δεν μπορούμε να φύγουμε από εδώ …και γιατί δεν μου απαντάς σε αυτό που σε ρωτάω… ΠΩΣ … ΒΡΕΘΗΚΕΣ ΕΔΩ;; τότε μια σκέψη μου ήρθε .. είσαι μπλεγμένη σε αυτό; Εσύ με έφερες εδώ;;» Είπα και απομακρύνθηκα από κοντά της..

«Δεν σταματούσες τις ερωτήσεις χώνοντας την μύτη σου παντού… και σαν να μην έφτανε  αυτό τα έφτιαξες μαζί του …και από ότι καταλάβαμε σε ερωτεύθηκε ο ηλίθιος….»

«Τι λες; Ζωή τι λες; Όχι πλάκα μου κάνεις έτσι; αποκλείεται να είσαι πίσω από όλα αυτά εσύ… έλα σταμάτα..»

«Σου φαίνεται πως κάνω πλάκα;;» Την κοίταξα στα μάτια και κατάλαβα πως δεν υπήρχε τίποτα από αυτά που έλεγε  που να μην το εννοούσε.. Η μορφή της ήταν τόσο μα τόσο διαφορετική. Δεν ήταν η φίλη μου, δεν ήταν η κοπέλα που μέχρι πριν λίγο με παρηγορούσε. Όχι ήταν μια άλλη μια ξένη …

«Και τα μηνύματα εσύ τα έστελνες; Έτσι;; Εσύ;; Και ήθελες να με βγάλεις και τρελή. Και η επίθεση στη θάλασσα. Πάλι εσύ;; Ω Θεέ μου δεν το πιστεύω. Ο Πέτρος και ο Πέτρος είναι ανακατεμένος σε όλο αυτό;»

«Τον Πέτρο να τον αφήσεις ήσυχο. Σου έλεγε να μην ανακατεύεσε αλλά τίποτα εσύ .. ούτε αυτόν άκουγες.. Ούτε αυτόν ούτε και κανέναν. Καμία απειλή δεν σε σταματούσε εσύ συνέχιζες να ανοίγεις τα πόδια σου στον κύριο καθηγητάκο. Μια αχόρταγη τσούλα, αυτό είσαι..»

«Δηλαδή… εσύ σκότωσες την μαμά μου … γιατί;; Τι σου έκανε η μητέρα μου γιατί έπρεπε να την σκοτώσεις…» της είπα και χίμηξα πάνω της. Την είχα πιάσει και την ταρακουνούσα φωνάζοντας της «γιατί, γιατί την σκότωσες…γιατί όλο αυτό γιατί οι απειλές γιατί η διορία να φύγουμε …τι σου έκανα; Τι σου έκανε η οικογένεια μου ….γιατί μας διέλυσες… γιατί …..» την είχα πιάσει από το λαιμό και την έσφιγγα με τέτοια δύναμη που το πρόσωπο της είχε γίνει πιο κόκκινο και από τα μαλλιά της

Μια φωνή ακούστηκε από πίσω μου μια φωνή να φωνάζει επιτακτικά.

«Σταμάτα τώρα …. Μην την αγγίζεις … απομακρύνσου τώρα... Άκουσες τσούλα τι σου είπα άσε την Ζωή να αναπνεύσει και απομακρύνσου από πλάι της....»

…………………….