Λίγο πριν πεθάνω..

Δύο μήνες μετά

"Γιατί Θεέ μου...γιατί...δεν λυτρώνομαι;; δεν αντέχω άλλο πόνο..δεν αντέχω. Και όλα αυτά που έρχονται στο μυαλό μου...."

Πέρασαν δύο μήνες και ακόμα η μάνα μου δεν έχει συνέλθει εντελώς... Βέβαια έχει ανακτήσει τις αισθήσεις και επικοινωνεί αλλά έχει ακόμα δρόμο μπροστά της.... Το μέρος που πειράχτηκε στον εγκέφαλο της, της έχει αφήσει κάποια προβλήματα στην ομιλία..Όμως ευτυχώς πάνε όλα καλά οι γιατροί πιστεύουν πως θα επανέλθει πλήρως, ίσως όχι ακριβώς όπως ήταν... Φοβήθηκα τόσο πολύ πως θα την έχανα..... Όμως ....παρόλο που έφτασε στο χείλος του γκρεμού δεν άλλαξε.. . καθόλου δεν άλλαξε...κόντεψε να πεθάνει και τίποτα... Όταν ήρθε η αστυνομία για να της πάρει κατάθεση εκείνη τα αρνήθηκε όλα ακόμα και αυτά που είχα πει στην κατάθεση μου εγώ..είπε πως μεγαλοποιούσα τους καβγάδες τους οι οποίοι ήταν όπως όλων των ζευγαριών.... Κατέθεσε πως είχε πιει παραπάνω από όσο άντεχε και καθώς πήγε να πιάσει ένα βιβλίο από τη βιβλιοθήκη παραπάτησε και πιάστηκε από ένα ράφι και ανατράπηκε ολόκληρη η βιβλιοθήκη και την πλάκωσε .. Δυστυχώς οι αστυνομικοί έδειξαν να την πιστεύουν.Για μια ακόμη φορά του έσωσε το τομάρι του.Εγώ όμως τον μισώ γιατί είμαι βέβαιη πως εκείνος το έκανε δεν θέλω ούτε να τον βλέπω...προσπαθώ να λείπω συνεχώς από το σπίτι.. Όσες φορές έχουμε συναντηθεί κάνει πως δεν έχει συμβεί τίποτα και αυτό είναι που με τρελαίνει περισσότερο..

Μέσα σε αυτό το διάστημα δεν έχω λάβει κανένα μήνυμα στο κινητό μου μα ούτε μου επιτέθηκε κάνεις ξανά..Όμως μια μέρα καθώς επέστρεφα από το σχολείο βρήκα ένα περίεργο πακέτο έξω από την πόρτα μου. Το άνοιξα και μέσα είχε μια φωτογραφία μου η οποία στο λαιμό μου είχαν καρφώσει ένα μαχαίρι και ένα δακτυλογραφημένο σημείωμα έγραφε "μπράβο έβαλες μυαλό..." Δεν το έχω ούτε δείξει ούτε πει σε κανέναν ακόμα και στα παιδιά που τελικά έκανα τόσο λάθος για αυτούς. Από την πρώτη στιγμή η Ζωή με τον Πέτρο που έμαθαν για το τι είχε συμβεί δεν με άφηναν λεπτό μονάχη μου. Έχουμε δεθεί τόσο.. ούτε με τους φίλους μου στην Αθήνα έτσι. Τα περισσότερα βράδια τα περνάω στο σπίτι του Πέτρου με έχει φιλοξενήσει τόσες φορές ο καλός μου... Δεν τους ρώτησα όμως ποτέ γιατί είπαν στην Έλενα πως ρωτούσα για την αδελφή της, το έχω αφήσει πίσω ...είναι απλά ένα μελανό σημείο στη σχέση μας...και το αφήνω πίσω. Ύστερα από τα γεγονότα αυτά δεν ασχολήθηκα ξανά με το θέμα της Ελπίδας... Είχα τόσα στο κεφάλι μου με τους γονείς μου ... Και ο Αλέξης αχ ο Αλέξης δεν με έχει ενοχλήσει καθόλου. Κράτα μια τυπική συμπεριφορά κατά την διάρκεια του μαθήματος απέναντι μου.. Όμως τον βλέπω και θέλω να τρέξω και να χωθώ στην αγκαλιά του... Πιστεύω πως μου λέει αλήθεια για όλα... Και μου λείπει. Έχουν έρθει στιγμές που θέλω να πάρω το κινητό μου να του τηλεφωνήσω, όμως συγκρατούμαι.

Πλησιάζουν Χριστούγεννα η πόλη έχει φορέσει τα καλά της και πραγματικά είναι τόσο όμορφη. Κάτω στο λιμάνι έχουν στολίσει καραβάκι.. Κάνω βόλτα και χαζεύω την στολισμένη πόλη σταματώ και κοιτάζω τις γεμάτες με λαμπιόνια βιτρίνες. Έχω σταθεί σε μία απ' αυτές που μου τράβηξε πιότερο την προσοχή και βλέπω ένα χριστουγεννιάτικο χωριό...είναι τόσο όμορφο.. έχει ένα σχολείο με παιδάκια να παίζουν στο προαύλιο μια μικρή εκκλησία με ένα μικρό φωτισμένο σταυρό..πολλά σπιτάκια με χιονισμένες τις στέγες τους, μια μικρή πλατεία με μια πίστα πατινάζ που στροβιλίζονται σε ζευγάρια οι ανθρώπινες μινιατούρες. Και η Χριστουγεννιάτικη μουσική να παίζει χαμηλά.. Έχω μείνει να κοιτάζω και συγχρόνως να ονειροπολώ, όταν μέσα στο τζάμι καθρεφτίζεται η μορφή του. Γυρνάω και έρχομαι πρόσωπο με πρόσωπο μαζί του. Κάθε αντίσταση μου νιώθω να χάνεται.. Ανοιγοκλείνω τα μάτια και του λέω. "Μου έλειψες.." με κοιτάζει και μου λέει .."Σε εμένα περισσότερο ....θες να με ακολουθήσεις..." Του γνέφω ναι και τον ακολουθώ με κάποια μικρή απόσταση για μην τυχόν και μας δεί κάποιο μάτι. Φτάνουμε σε ένα σκοτεινό πάρκινγκ και βλέπω το αμάξι του. Το ξεκλειδώνει μπαίνει πρώτος μέσα και το βάζει μπροστά. Κοιτάζω γύρω γύρω εάν υπάρχει κάποιος και μπαίνω μέσα... Ξεκινά και νιώθω πως βαδίζουμε στον δρόμο του έρωτα....σταματά σε ένα απόμερο σημείο και με τραβά κοντά του. Νιώθω την καυτή ανάσα του και έπειτα τα γλυκά χείλη του ..έχω παραδοθεί τελείως στα χέρια του...αφήνοντας τον να με οδηγήσει σε ένα γλυκό ερωτικό ταξίδι που το κορμί μου το έχει τόσο ανάγκη .. τελικά όμως η ψυχή μου ήταν αυτή που τον χρειάζεται περισσότερο..

Έπειτα από λίγο έχουμε χωριστεί και επιστρέφω στο σπίτι μου, όμως ακόμα έχω την γεύση του και το άρωμα του. Ανοίγω την πόρτα του σπιτιού μου και πηγαίνω σαν υπνωτισμενη στο δωμάτιο μου. Δεν πέρασα ούτε να δω πως είναι η μητέρα μου. Θέλω απλά να ξαπλώσω να κλείσω τα μάτια και να ονειρευτώ πως συνεχίζω να είμαι στην αγκαλιά του..

Η ειδοποίηση από μήνυμα όμως διακόπτει την ονειροπόληση μου. Το παίρνω στα χέρια και η ανάσα μου σταματά καθώς διαβάζω το μήνυμα..

"Οι τσούλες πρέπει να τιμωρούνται όταν δεν βάζουν μυαλό και συνεχίζουν να ανοίγουν τα πόδια τους .... Πήγαινε να δεις την μάνα σου για τελευταία φορά να την χαιρετήσεις εάν την προλάβεις ζωντανή ... γιατί αυτή την φορά δεν θα γλυτώσει ..... χαχα.... Την προηγούμενη φορά μου γλύτωσε όχι όμως και απόψε .....και δεν με κατάλαβε ούτε τότε, καθώς ήταν λιώμα από το ποτό ούτε και σήμερα γιατί μάλλον ήταν εντελώς χαπακωμένη και εσύ η καλή κόρη δεν είχες καταλάβει πώς τα χάπια τα έπινε με τις χούφτες κατά τα άλλα την αγαπάς ... Αλλά τι να περιμένει κανείς από μια τσούλα ...Είσαι και στη ψυχή και στο σώμα μια πουτάνα... Καληνύχτα ..."