Λίγο πριν πεθάνω..

Η επόμενη μέρα

Όλο το βράδυ δεν κατάφερα να κλείσω μάτι. Μα τι μήνυμα ήταν αυτό; ποιος να ήταν ο αποστολέας του, πως γνώριζε για την σχέση μου με τον Αλέξη ...και το κυριότερο ποια ήταν η κοπέλα που είχε δολοφονηθεί;

Έφυγα από το σπίτι πολύ πρωί, δεν συνάντησα κανέναν από τους δύο, δεν είχα το κουράγιο  στην παρούσα στιγμή για τα δικά τους προβλήματα. Έφτασα στο σχολείο, ότι είχαν ανοίξει την καγκελένια πόρτα πέρασα μέσα στο προαύλιο και με τα ματιά μου έψαξα για το αμάξι του Αλέξη, ήθελα όλο το βράδυ να τον βρω και να του μιλήσω αλλά δεν είχαμε ανταλλάξει τηλέφωνα, τι ανοησία μας και να του δείξω το μήνυμα. Δεν ήξερα ποιον άλλον να εμπιστευτώ άλλωστε τον αφορούσε και εκείνον το θέμα. Επίσης έπρεπε να τον ρωτήσω εάν γνώριζε αν είχε δολοφονηθεί κάποια κοπέλα στην πόλη. Όλο το βράδυ μέχρι το ξημέρωμα έψαχνα στο διαδίκτυο χωρίς να βρω κανένα αποτέλεσμα. Έτσι το μυαλό μου πήγε στην αυτοκτονία της Ελπίδας. Μήπως τελικά δεν ήταν αυτοκτονία αλλά δολοφονία. Το μυαλό μου ήταν γεμάτο ερωτήματα και ειλικρινά δεν είχα κανέναν για να μιλήσω. Μόνο εκείνον. Το αμάξι του δεν βρισκόταν στο πάρκινγκ των καθηγητών έτσι πήγα και κάθισα σε ένα παγκάκι, έβγαλα το κινητό μου και ξανά κοίταξα το μήνυμα.
"Επ καλημέρα κορίτσι." Άκουσα πίσω από την πλάτη μου μια φωνή  και φρόντισα αμέσως να κλείσω το μήνυμα.
"Καλημέρα Πέτρο. Πως είσαι;"
"Εγώ καλά είμαι εσύ καλέ τι έπαθες και είναι έτσι η φάτσα σου, σαν να την έχει πατήσει φορτηγό;"
"Εμ.. να ξέρεις δεν κοιμήθηκα καθόλου καλά. Με παίδεψε όλο το βράδυ ένας τρομερός πονοκέφαλος. Δεν με άφησε να κλείσω μάτι."
"Τώρα είσαι καλά; Α να και η Ζωή. Ε .. Ζωή εδώ είμαστε."
"Καλημέρα παιδιά. Ε εσύ πως είσαι έτσι καλέ; σαν να είδες τον διάβολο, τι σου συνέβη;"
"Να όπως είπα και στον Πέτρο είχα πονοκέφαλο όλο το βράδυ. Αλλά μην νοιάζεστε νιώθω πολύ καλύτερα απλά είμαι άυπνη... Να δω πως θα την παλέψω σήμερα στα μαθήματα."
"Ε και εσύ δεν έκανες κοπάνα; Σιγά ή τουλάχιστον να κοιμόσουν τις πρώτες ώρες και ας ερχόσουν έπειτα.."
"Μα αφού όπως σου είπα δεν μου κολλούσε ύπνος τι να έκανα είπα να έρθω να μην πάρω και τσάμπα απουσίες." Τότε με την άκρη του ματιού μου τον είδα να παρκάρει το αυτοκίνητό του και είπα στα παιδιά πως θα επέστρεφα σε δύο λεπτά. Τον κάρφωσα με τα μάτια μου και του έκανα νόημα να με ακολουθήσει. Εκείνος κοίταξε τριγύρω  είδε μόνο την Ζωή και τον Πέτρο να είναι κοντά και εκείνοι να είναι  απορροφημένοι στη συζήτηση τους.
Μου έκανε νόημα να τον ακολουθήσω, πήγαμε σε μια γωνιά που έκανε το κτήριο και από εκεί δεν μπορούσε να μας δεί κανείς.
"Μα καλά τρελάθηκες δεν είπαμε να προσέχουμε; Και εσύ με το που με βλέπεις μου κάνεις νοήματα."
"Έχω να σου δείξω κάτι πολύ σημαντικό το οποίο αφορά και εσένα. Επίσης θέλω να μου δώσεις τον αριθμό σου γιατί εάν τον είχα δεν θα αναγκαζόμουν να σε φέρω σε δύσκολη θέση."
"Ναι πρέπει να ανταλλάξουμε τηλέφωνα. Για δείξε μου λοιπόν τι είναι το τόσο σοβαρό."
Του έδειξα στο κινητό μου το μήνυμα.
"Και αυτό το έλαβες μόλις χωρίσαμε εχθές το βράδυ;"
"Ναι λίγο αργότερα."
"Πάει κάπου το μυαλό σου μήπως;"
"Μπα όχι,άλλωστε  πέραν από τον Πέτρο και την Ζωή δεν έχω γνωρίσει άλλα άτομα εδώ στην πόλη Α και τους συμμαθητές στη τάξη που μόνο την ώρα που τους παρουσιάστηκα στη τάξη μιλήσαμε. Οπότε όχι δεν πάει πουθενά ."
"Μμ πολύ περίεργο. Ποιος άραγε να μας είδε μέσα στην ερημιά και στο σκοτάδι."
"Αλέξη φοβάμαι. Ποιος να είναι... Αλήθεια έχεις ακούσει εάν έχει δολοφονηθεί κάποια κοπέλα τα τελευταία χρόνια εδώ;"
"Όχι δεν έχω ακούσει τίποτα τέτοιο. Σίγουρα εάν είχε γίνει κάποιο έγκλημα θα το είχε πάρει το αυτί μου. Εκτός ....ναι.. εκτός από την αυτοκτονία που είχε γίνει εδώ στο σχολείο... Βέβαια επρόκειτο για αυτοκτονία και όχι για δολοφονία.."
"Ναι και εγώ αυτό σκέφτηκα.. εκεί πήγε το μυαλό μου.."
"Μαρίτα πρέπει να πηγαίνω, μην μας δεί κανείς, μην φοβάσαι, θα το ψάξουμε και κάτι θα βρούμε.. μην φοβάσαι κορίτσι μου." Μου είπε και άγγιξε τρυφερά το χέρι μου.. έπειτα γύρισε την πλάτη του και πήγε προς τις σκάλες που οδηγούσαν στο γραφείο των καθηγητών. Με χαμηλή φωνή του φώναξα. "Τα τηλέφωνα μας δεν ανταλλάξαμε."
"Μετά στην τάξη θα βρω τρόπο να στον δώσω τον αριθμό μου... Μείνε ήσυχη.." ...

Καθόμουν όλη μέρα σε αναμμένα κάρβουνα κατά την παράδοση των μαθημάτων δεν έδινα καμια σημασία. Απλά περίμενα να έρθει η ώρα των μαθηματικών. Το μόνο που έκανα ήταν να κοιτάζω ξανά και ξανά το κινητό μου, μήπως λάμβανα και άλλο μήνυμα.. ευτυχώς δεν είχε έρθει κάτι..
Τα παιδιά κατάλαβαν την ταραχή μου και με ρώτησαν εάν ο πονοκέφαλος είχε επανέλθει. Τους είπα πως απλά ένιωθα ζαλισμένη.
Επιτέλους ήρθε η ώρα των μαθηματικών. Ο Αλέξης μας έβαλε μια άσκηση και μας ζήτησε να την λύσουμε στα τετράδια μας. Έπειτα  πήρε τα τετράδια  στην έδρα του για να τα διορθώσει. Εκεί βρήκε την ευκαιρία και στη τελευταία σελίδα στο τετράδιό μου έγραψε τον αριθμό του..
Μόλις σχολάσαμε ρώτησα τα παιδιά εάν γνώριζαν κάτι περισσότερο για την αυτοκτονία της Ελπίδας καθώς όπως είχαν πει δεν βρήκα τίποτα στο διαδίκτυο όμως προσποιήθηκα  πως όλο αυτό μου είχε εξάψει την περιέργεια. Ο Πέτρος τότε είπε χαμογελώντας.
"Τι λέτε έρχεστε το απόγευμα σπίτι μου θα λείπουν οι γονείς μου εκεί θα σου πούμε και ότι γνωρίζουμε. Ε Ζωή τι λες;  Γιατί το κορίτσι από εδώ φαίνεται πως δεν θα ησυχάσει εάν δεν μάθει όσα γνωρίζουμε.. όμως να ξέρεις δεν είναι και πολλά."
"Ναι αμέ ...αρκεί όμως να πιούμε και τίποτα και δεν εννοώ αναψυκτικά."
"Όπως καλά θυμάσαι οι  γονείς μου πάντα φροντίζουν και έχουν από όλα και στο ψυγείο και στο μπαρ του σπιτιού μας.. όπως επίσης ποτέ δεν καταλαβαίνουν εάν λείπει κάποιο ποτό.."
"Ε τότε φυσικά και είμαι μέσα."
"Για εσένα Μαρίτα δεν ρωτώ είμαι σίγουρος πως θα έρθεις...αφού έχεις κολλήσει με την υπόθεση της Ελπίδας."
"Ε δεν είναι ότι έχω κολλήσει απλά δεν μου έχει ξανά τύχει κάτι αντίστοιχο και θα ήθελα να μάθω περισσότερα. Πως ένα κορίτσι στην ηλικία μας με όλη την ζωή μπροστά του μα και από καλή μα και ήρεμη οικογενεια (αυτό το τόνισα ιδιαίτερα καθώς σκέφτηκα την δική μου) να αποφασίσει να βάλει τέλος στη ζωή του..."