«Νιώθω σιγά σιγά να φεύγω …όμως τι ακούγεται.. φωνές;; Κάποιος ουρλιάζει; Δεν καταλαβαίνω ..το όνομα μου φωνάζει; Αχ δεν καταλαβαίνω…. Λυπάμαι …πρέπει να φύγω θέλω να φύγω θέλω να ξεκουραστώ….»
Ενώ σιγά-σιγά νιώθω την ζωή να χάνεται από μέσα μου ένα ουρλιαχτό με κάνει να ανοίξω τα μάτια. Είναι η Ζωή …ναι φωνάζει αντιστέκεται… Αχ βρε Ζωή πάλεψε …πάλεψε να γλιτώσεις και να ζήσεις εσύ τουλάχιστον πάλεψε Ζωή…
Οι φωνές ακούγονται από μακριά…δεν ακούω καλά τι λένε ..λίγα πράγματα…
« Ποιον κάλεσες στο τηλέφωνο πες ….αχ και εσείς που είχατε το μυαλό σας ... Όλα εγώ πρέπει να τα κάνω …μίλα Ζωή ποιόν πήρες τηλέφωνο ..»
« Όχι δεν σου λέω και μην με πλησιάζετε …ακούτε…καμία σας μην με πλησιάζει..» είπε και έκανε μια κίνηση προς το μέρος τους με έναν μαχαίρι που κρατούσε.. «Τελικά Έλενα δεν είμαι όσο χαζή νόμιζες … είπα να μην είμαι άοπλη …σκέφτηκα να είμαι προετοιμασμένη να έχω και εγώ ένα μαχαίρι πάνω μου σε περίπτωση που πήγαινε κάτι στραβά. Εάν και πότε δεν πίστευα πως θα το έστρεφα σε εσάς .. σε εσένα …. Αχ βρε Έλενα ….»
« Τώρα Έλενα τι κάνουμε;» Είπε με φωνή γεμάτη απελπισία η Μαίρη..
« Ποιον κάλεσες …»είπε με οργισμένη φωνή η Έλενα ..
Μαζί με την Έλλη την πλησίασαν εκείνη έδειξε φοβισμένη και έκανε ένα βήμα πίσω ..
«Σας είπα μην με πλησιάζετε… δεν θα διστάσω να χρησιμοποιήσω το μαχαίρι.. με ακούτε …»
Με μια γρήγορη κίνηση όμως η Έλενα της χτύπησε το χέρι και το μαχαίρι έπεσε στο έδαφος .
« Τώρα Ζωή;; Έλα σαν καλό κορίτσι δώσε μου το τηλέφωνο…»
« Πέτρο είμαστε στις αποθήκες του πατέρα της Έλλης κάνε γρήγορα ειδοποίησε κάποιον ….Πέτρο βοήθεια…»
« Σκύλα …δεν το πιστεύω…ανοιχτή την είχες τόση ώρα την γραμμή…κορίτσια μαζέψτε τα όλα και πάμε να φύγουμε από εδώ.» έδωσε μια δυνατή μπουνιά στο πρόσωπο της Ζωής και εκείνη έπεσε αιμόφυρτη στο δάπεδο ...
« Και τώρα Έλενα τι θα κάνουμε… εκείνος ο Πέτρος θα τα άκουσε όλα και σίγουρα θα καλέσει την αστυνομία…» είπε με τρεμάμενη φωνή η Μαίρη…
« Ω ωω πάψτε, πάψτε, ηλίθιες, όλα από εμένα τα περιμένετε.. Έπρεπε να την έχετε στο νου σας γαμώτο … Έλλη; Ξέρεις εάν ο πατέρας σου έχει πουθενά φυλαγμένα βενζίνη ή μήπως πετρέλαιο; Κάτι σκέφτηκα… αρκεί να έχει.»
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Λίγο πριν πεθάνω..
Gizem / GerilimΈνα κορίτσι δεκαεφτά χρονών διηγείται την ιστορία της ... Πως έζησε τους τελευταίους μήνες πριν το τέλος της .... όλα ξεκίνησαν με την μεταγραφή της στο σχολείο στη κωμόπολη την οποία μεγάλωσαν οι γονείς της..ήταν μια νέα αρχή για τους δικούς της...
