Λίγο πριν πεθάνω..

Πόσο κρατά η διορία;;

«Αχ μαμά μου.. επιτέλους σε βλέπω... πόσο πολύ μου έλειψες, στάσου μαμά πάρε με μαζί σου...θέλω να νιώσω την ζέστη αγκαλιά σου το γλυκό άρωμα σου ... όμως ...όχι...όχι .. ξανά.. αυτές οι εικόνες δεν θέλω να θυμάμαι .. θέλω να αποκοιμηθώ μέσα στη ζέστη την αγκαλιά σου θέλω να ξεχάσω να μην πονάω άλλο πια ....μαμά μου....»

«Δεν το πιστεύω αυτό που συμβαίνει.. εκεί ήταν σας λέω το μήνυμα ήταν εκεί και έγραφε όλα όσα σας είπα. Με απειλούσε πως εάν δεν φύγω σε δύο μέρες θα με σκοτώσει.. όπως έκανε με την μητέρα μου.. Γιατί δεν με πιστεύετε αλήθεια σας λέω..»
«Έλα κορίτσι μου γλυκό ηρέμησε.. Έλα πιες λίγο από το νεράκι σου να ηρεμήσεις... Α περίμενε έχω κάτι χάπια που παίρνει η μητέρα μου όταν είναι ταραγμένη κάτσε να σου φέρω να πιείς. Σίγουρα θα σε ηρεμήσουν.» είπε ο Πέτρος και πήγε προς τον μεγάλο διάδρομο που οδηγούσε στα υπνοδωμάτια.
«Ήμουνα έτοιμη να πάω στην αστυνομία να τους δείξω το μήνυμα με την απειλή και να ζητήσω την προστασία τους. Τώρα; πως να πάω, τι να τους πω και πως να με πιστέψουν; Πλέον δεν υπάρχει καμία λύση αφού δεν μπορώ να πάω στην αστυνομία και αποκλείεται να καταφέρω να πείσω τον πατέρα μου να φύγουμε από εδώ... οπότε πρέπει να επιστρέψω στο σπίτι του Αλέξη.. Ζωή.. φοβάμαι.. Φοβάμαι ...»
«Έλα ηρέμησε σε παρακαλώ, έχεις περάσει δύσκολα κορίτσι μου. Έλα κάθισε πρώτα θα ηρεμήσεις και ύστερα πας όπου θέλεις.»
«Γιατί δεν με πιστεύετε. Λέω αλήθεια κάποιος όντως μου στέλνει μηνύματα και στο τελευταίο έλεγε πως εάν δεν φύγω μέχρι την Κυριακή θα με σκοτώσει ...όπως έκανε με την μάνα μου... Λέω αλήθεια...» είπα και ξέσπασα σε κλάματα.
Ο Πέτρος ήρθε κρατώντας μια καρτέλα με χάπια έβγαλε ένα και μου το έδωσε.
«Έλα πιες το θα σου κάνει καλό.. θα σε χαλαρώσει αμέσως ..»
Το πήρα και το έβαλα στο στόμα μου πίνοντας μια γουλιά νερό το ήπια αμέσως. Ο Πέτρος μου έδωσε και την υπόλοιπη καρτέλα λέγοντας μου πως κάθε φορά που δεν θα νιώθω καλά να παίρνω και από ένα αλλά να προσέξω να μην κάνω υπερβολική χρήση διότι θα έχω αντίθετα αποτελέσματα. Τα έβαλα στην τσέπη και τον ευχαρίστησα. Πήρα το τηλέφωνο μου να καλέσω τον πατέρα μου, ήθελα να του πω εάν γινόταν να φύγουμε από εδώ όσο πιο μακριά γινόταν. Ίσως και εκείνος να ήθελε να φύγει από αυτό το καταραμένο μέρος. Έπρεπε να προσπαθήσω...
«ΕΕ μην μου πεις πως παίρνεις τον καθηγητή ; Κάτσε βρε κορίτσι μου να ηρεμήσεις λίγο. Θα δεις που όλα θα πάνε καλά. Παιχνίδια του μυαλού σου είναι λόγω της μεγάλης σου απώλειας.»
«Όχι δεν παίρνω τον Αλέξη, τον πατέρα μου παίρνω τηλέφωνο. Είπα κοιτάζοντας την εκνευρισμένη. «Και σας παρακαλώ πολύ να πάψετε αυτή την στιγμή να λέτε το ίδιο πράγμα συνεχώς ...Δεν είμαι ταραγμένη δεν είμαι τρελή ξέρω πολύ καλά τι είδα στο κινητό μου. Αα και να ξέρετε θυμάστε εκείνη την μέρα που είχα έρθει στο σχολείο με την μύτη μελανιασμένη αυτός.... αυτός μου το είχε κάνει αυτός που μου στέλνει τα μηνύματα... ή αυτή ..δεν γνωρίζω ποιος είναι εάν και έχω αρχίζει να υποψιάζομαι ...περίμενα τον Αλέξη στη παραλία και μου επιτέθηκε πριν προλάβω να δω ποιος ήταν.. έχω μάρτυρα τον Αλέξη έχει δει άλλωστε όλα τα μηνύματα που μου έχουν στείλει. Πάντως σας ευχαριστώ πολύ σπουδαίοι φίλοι. Όχι μόνο δεν με πιστεύετε αλλά θέλετε να με βγάλετε και τρελή πως τα έχω παίξει τελείως.. τέλεια παιδιά σας ευχαριστώ πολύ...» είπα και σηκώθηκα εκνευρισμένη για να φύγω ... ο Πέτρος σηκώθηκε και προσπάθησε να με κρατήσει .
«Άσε μου τώρα το χέρι..» του είπα με φωνή που δεν του άφηνε πολλά περιθώρια.
«Εμείς μόνο το καλό σου θέλουμε ... εντάξει ...εντάξει φύγε ... εμείς εδώ είμαστε σε ότι και εάν χρειαστείς.» μου είπε αφήνοντάς μου το χέρι και κάνοντας στην άκρη για να περάσω ..
Βγαίνοντας από το σπίτι επιτέλους ο πατέρας μου ύστερα από τις τρείς κλίσεις απάντησε. Η φωνή του ήταν βαριά και δεν την αναγνώρισα αμέσως ..ύστερα όμως κατάλαβα ..
«Μπαμπά που είσαι.. Είσαι καλά ; Πόσο έχεις πιει; πες μου αχ βρε μπαμπά. Σε χρειάζομαι...πες μου που είσαι τουλάχιστον.»
«Μμ χαχα να εδώ με την μαμά σου είμαι και τα λέμε.. Έφερα να πιούμε λίγο κρασί πως κάνεις έτσι; Θα σε δω μετά στο σπίτι μην μας ενοχλείς τώρα παιδί μου έχουμε μια συζήτηση. Να μου λέει πως με συγχωρεί και εγώ της λέω πόσο πολύ μου λείπει ...άσε μας τώρα έχουμε πολλά να πούμε ακόμα.»
«Μπαμπά περίμενε μην κλείσεις περίμενε. Στο κοιμητήριο είσαι;» Ακούστηκε το κλικ και έπειτα τίποτα. Ξανά προσπάθησα να τον βρω όμως μάταια δεν το σήκωνε. Έτσι αποφάσισα να πάω στο κοιμητήριο να τον βρω ήμουν σίγουρη πως ήταν εκεί.
Ο δρόμος ήταν ανηφορικός και γεμάτος πέτρες . Περπατούσα και ένιωθα να κόβεται η ανάσα μου. Σταμάτησα για λίγο ...να πάρω μια ανάσα . Είχα αρχίσει να νιώθω μια ζαλάδα και δεν μπορούσα να αναπνεύσω καλά.. Έβγαλα από την τσέπη τα χάπια που μου είχε δώσει ο Πέτρος και πήρα άλλο ένα. Έκλεισα τα μάτια για να ηρεμήσω πήρα μια βαθιά αναπνοή και έπειτα συνέχισα. Μόλις έφτασα είδα το αυτοκίνητο του αραγμένο απ' έξω. Δίπλα ήταν παρκαρισμένο ένα ακόμα αμάξι. Άνοιξα την σιδερένια πόρτα και μπήκα μέσα επικρατούσε απόλυτη σιγή και μια μυρωδιά από λιωμένο κερί πλανιόταν στον αέρα. Τον είδα τότε να κάθεται οκλαδόν δίπλα από το σημείο που ήταν μητέρα μου. Κρατούσε ένα ποτήρι γεμάτο με κρασί και το άλλο ήταν ακουμπισμένο πάνω στο χώμα γεμάτο και αυτό. Παραδίπλα άλλα δύο ακόμα μπουκάλια αδειανά από κρασί.
Μια φωνή ακούστηκε από αριστερά μου.
«Δεν πας να τον μαζέψεις . Τρομάζει και ενοχλεί τον κόσμο με αυτά που κάνει μιλάει και γελάει μόνος τους. Έχω έρθει να επισκεφθώ το μνήμα της αδελφής μου θέλω ηρεμία και έχω δίπλα έναν μην πω να κάνει δήθεν πως πονάει. Ενώ πριν την τσάκιζε στο ξύλο....όλα για τα μάτια του κόσμου... τι περιμένεις όμως από ανθρώπους σαν και εσάς. Έχει βουίξει όλη η πόλη ότι εσείς την ξεκάνατε.. και τώρα κάνετε.. τους θλιμμένους.»
«Πάψε επιτέλους. Κλείσε το βρομόστομα σου. Αλλιώς θα στο κλείσω εγώ..» είπα και της όρμησα δίνοντας της μια δυνατή σπρωξιά κάνοντας την να παραπατήσει. Τότε μου αντεπιτέθηκε και εκείνη σκίζοντας με τα νύχια της το μπράτσο μου. Την βούτηξα από τα μαλλιά με τόση δύναμη που μου έμεινε μια τούφα στο χέρι ... Από κάπου εμφανίστηκε ένας ηλικιωμένος άντρας και άρχισε να μας φωνάζει.
«Σαν δεν ντρέπεστε ολόκληρες γυναίκες τι πράγματα είναι αυτά δεν σέβεστε ούτε το μέρος ούτε τους κεκοιμημένους... ντροπή σας παλιοκόριτσα .. φύγετε να μην σας βλέπω..»
Εκείνη γύρισε με ένα πρόσωπο αλλοιωμένο από το μίσος και μου είπε..
« θα μου το πληρώσεις αυτό σκύλα βρωμιάρα τσούλα ....να πάρεις τον χαμένο τον πατέρα σου και να φύγετε από εδώ να εξαφανιστείτε να καθαρίσει ο τόπος μας ... εάν δεν φύγετε θα ..»
«Τι θα ;; Θα με σκοτώσεις ;; Τι κάνεις Έλενα. Δεν σε φοβάμαι όσα μηνύματα και εάν μου στείλεις ..κατάλαβα πως εσύ κρύβεσαι πίσω από όλα ...όχι δεν σε φοβάμαι...»
«Ακόμα εδώ είσαστε βρε παλιοκόριτσα.. ΕΕ;; τώρα θα δείτε θα πάρω την αστυνομία και θα δείτε μετά.» είπε ο ηλικιωμένος και έβγαλε το κινητό του για να καλέσει. Η Έλενα γύρισε και έφυγε λέγοντας του « Δεν χρειάζεται να καλέσεις κανέναν ορίστε φεύγω..» είπε και έφυγε, πριν φύγει όμως γύρισε και μου είπε.
«Εμείς δεν τελειώσαμε..»

Την άφησα να φύγει χωρίς να της απαντήσω, γύρισα προς το σημείο που μέχρι πριν λίγα λεπτά βρισκόταν ο πατέρας μου, όμως δεν ήταν πουθενά. Κοίταξα παντού τριγύρω όμως ήταν άφαντος. Βγήκα έξω να δω εάν το αυτοκίνητο του βρισκόταν ακόμα εκεί αλλά και εκείνο ήταν άφαντο. Χωρίς να ξέρω τι να κάνω και που να τον ψάξω πήρα τον δρόμο για να επιστρέψω πίσω στην πόλη.
Το κινητό μου χτύπησε και ήταν ο Αλέξης του είπα που ήμουν και τι είχε συμβεί.
"Σε δύο λεπτά θα είμαι στη πλατεία θες να με περιμένεις λίγο πιο έξω."
"Ναι κορίτσι μου όπως θες .. τα λέμε σε λίγο από κοντά.. να προσέχεις ΕΕ και θα τον βρούμε τον μπαμπά σου λογικά θα επέστρεψε σπίτι σας .."

Λίγο πριν φτάσω όμως κάτω στο κέντρο ένιωσα μια τρομερή ζαλάδα λίγο πριν πέσω στο έδαφος ένιωσα δύο χέρια να με αρπάζουν, πριν καταλάβω ποιος ήταν έχασα τις αισθήσεις μου.
Όταν συνήλθα βρισκόμουν σε ένα άγνωστο μέρος...και τα χέρια μου ήταν δεμένα...ήμουν τόσο ζαλισμένη και γύρω τα έβλεπα όλα θολά ...
«Βοήθεια βοήθεια...» φώναξα με όλη μου την δύναμη ...»
Μια φωνή που κάτι μου θύμιζε είπε. «Όσο και εάν φωνάζεις δεν θα σε ακούσει κανείς... η διορία σου έληξε νωρίτερα ..ήρθε η ώρα να πληρώσεις τσούλα ...»....