နေ့ခင်းပိုင်း မုန့်စားပြန်လာပြီးကတည်းက ခု လူအိပ်ချိန်ထိ ဟာအို့အခန်းပေါက်ကို နှစ်ဆယ့်ရှစ်ခါလောက် တဒီးဒီး ခေါက်ကာ ဝင်ထွက်နေသည့် ဆောင်းဟန်ဘင်းက ခုလည်း ဘာအလိုရှိပြန်ပြီရယ်မသိ။
"ဒုဥက္ကဌ ကျွန်တော် အိပ်ချင်နေပြီဗျ!!"
ဟင်!!
ခေါင်းအုံးပိုက်ကာ ရပ်နေသည့် ပုံစံက မဟုတ်မှ!!
"ဟုတ်တယ် ဒီမှာ လာအိပ်တာ၊မနက်က ဟာအို မြင်တဲ့အတိုင်းပဲ အခန်းထဲမှာ ဘာမှ မရှိသေးဘူးလေ"
"ဗျာ!"
"အိပ်ခန်းက ဒီဘက်မလား ?"
"ဟို အားနာပေမယ့် အိပ်ခန်းက တစ်ခန်းပဲပါတာ"
"ရတယ်လေ၊ အတူတူအိပ်ကြတာပေါ့"
"ဗျာ! "
"ဘာလို့လဲ၊ ပြဿနာရှိလို့လား ဒါမှမဟုတ် အိပ်ယာက ကျဥ်းလို့လား"
"ဟို..ဟို.."
"ကျွန်တော်က အိပ်ရေးမကြမ်းဘူးရယ်"
"ဟို..ကျွန်တော်ကတော့ နည်းနည်း.. "
"ဟာအို အိပ်ရေးကြမ်းလည်းရပါတယ်၊ ကျွန်တော့်ကို ဖတ်လို့လည်းရတယ် ခွလို့လည်းရတယ်၊ ကျွန်တော်က စိတ်မဆိုးတတ်ပါဘူး"
ပြောချင်ရာပြောပြီး ခပ်တည်တည်ပင် သူ့အိမ်သူ့ယာလို ဝင်ချသွားတဲ့သူနောက်ကို ယောင်တောင်တောင်လေး နောက်က လိုက်ပြီး ကြည့်လိုက်တော့ အိပ်ယာပေါ် အခန့်သား။
"ဟို တစ်ယောက်ထဲပဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ် အိပ်လိုက်ပါဗျ၊ ကျွန်တော် ဧည့်ခန်းမှာပဲ အိပ်လိုက်ပါ့မယ်"
"အိမ်မှာဆို ဟန်ဘင်းလို့ခေါ်လေ"
"ဗျာ! "
"ဟန်ဘင်းလို့..ဟန်ဘင်း"
"ရပါတယ် အိမ်မှာ အမြဲ တွေ့မှာမှ မဟုတ်တာ"
"အား...အိပ်ချင်နေပြီ၊ ခေါ်ချင်ခေါ် မခေါ်ချင်နေဗျာ လာအိပ်တော့ "
"ရတယ်..အပြင်မှာပဲ အိပ်..အိပ်.."
စကားပင်မဆုံးသေး လက်ကောက်ဝတ်လေးကို ဖျတ်ခနဲ အိပ်ယာပေါ် ဆွဲချလိုက်တာမို့ ဟာအို မွေ့ယာပေါ် ဖရိုဖရဲ ပြိုကျသွားရသည်။
