Maybe Next Life

Changes

Alas-sais ng umaga nang matapos ang shift namin, at sa wakas, lumuwag na rin ang opisina. Kanya-kanya na kami ng kuha ng gamit sa locker. Agad kong nakita si Jin na naglalakad palapit, parang may kaunting kislap sa mga mata niya, kahit halatang pagod.

“Wow, nakakapagod!” buntong-hininga niya sabay hampas sa balikat ko. “Buti na lang talaga fresh ako, tapos ikaw pa ang kasama ko, Joon, kaya natatanggal agad ang pagod ko.”

Parang gusto kong umiling, pero natatawa lang ako. Ganito kasi si Jin—magaan kasama, palaging nakatawa o may sinasabi para buhayin ang paligid. Hindi ko maiwasang mapangiti, kahit pa alam kong malapit na naman siyang magpabibo.

“Hoy, pwede ba tumigil ka na sa kalandian mo?” biglang singit ni Danica, naka-kunot ang noo pero nakangiti rin.

“Kung suntukin kaya kita para manahimik ka,” pabirong sagot ni Jin, sabay muwestra na parang suntok na pakwela.

“Loko ka talaga!” sigaw ni Danica, natatawa na lang. Ako naman, pinagmamasdan silang dalawa habang nag-aayos ng mga gamit ko, pilit na huwag matawa nang malakas.

Pagkaayos ko ng gamit, inabot ko ang bag ko at tumayo na sana para maglakad palabas, nang maramdaman kong hinawakan ni Jin ang kamay ko.

“Joon, sasama ka raw sa eat-out?” tanong niya, sabay tingin sa akin, mga mata niya’y para bang nangungusap. Para siyang nagpu-puppy eyes—alam na alam niya kung paano ako kukumbinsihin.

“May gagawin pa kasi ako, eh…” pag-aalinlangan kong sabi.

“Ano naman?” tanong niya, na para bang may kahalong konting tampo.

“Sabi niya ihahatid niya raw si Elle,” biglang sabat ni Danica, sabay ngisi na para bang alam niyang may aasahan siyang reaksiyon kay Jin.

Agad na nag-iba ang ekspresyon ni Jin. Napataas ang kilay at sumeryoso, “Hoy… kayo na ba?” tanong niya, habang ang kamay niya’y nakapatong na sa beywang.

“Hindi ah! Huwag kang maniwala diyan kay Danica. Gawa-gawa lang niya ‘yan,” mabilis kong sagot, sabay tingin kay Danica ng pasimangot.

“O, edi kung ganon… sasama ka na?” balik ni Jin, para bang gusto niyang marinig ang oo na hinihintay niya.

“Ano bang mapapala ko kung sasama ako?” biro ko, pilit na nag-aalangan kahit gusto ko rin talagang makasama siya.

“Makakakain tayo, tapos ako na bahala sa after-party, kung gusto mo,” sagot niya, sabay kindat. Nagbiro pa siya nang malandi, na para bang nag-mukbang joke siya.

“Dugyot,” bulong ni Danica, nakatawa habang umiiling.

Natatawa lang ako pero naiilang din sa kanya. Parang may nararamdaman akong hindi ko mabigyan ng pangalan. Gusto kong tumanggi pero pakiramdam ko, gusto ko ring malaman kung ano’ng mangyayari kung sasama nga ako.

Nasa ganito akong pag-iisip nang biglang sumingit si Ron sa eksena.

“Tara na, may alam akong kainan malapit dito,” sabi niya, nakaakbay kay Jin.

“Oh, sasama ka ba o hindi?” tanong ni Jin, tinitigan ako nang matagal na para bang hinihintay niyang sumuko ako sa pangungulit niya.

“Eh bakit di ka na lang umangkas kay Joon?” biro ni Ron, sabay ngisi.

Nakita ko si Jin na tumingin lang sa akin bago umiwas ng tingin. “Ay, baka mamaya di na kami sa kainan dumirecho kung magba-backride ako sa kanya,” biro niya sabay hagikhik, pero napansin kong may kakaiba sa tono niya.

Tumawa na lang ako kahit may konting kirot sa dibdib ko. “Ang landi mo,” pabulong kong sabi, pero alam ko, may halong totoo sa mga salita ko.

Pagkatapos no’n, nagkanya-kanya na kami ng lakad. Pumunta ako sa motor ko at pinaandar na ang makina. Habang inaayos ko ang helmet, napansin kong naglakad na rin si Jin palapit kay Ron at tumatawa pa habang nag-uusap sila.

Naisip ko, sa tuwing may ganito kaming mga lakad, bakit nga ba lagi niyang mas pinipili ang ibang kasama kesa sa akin? Bakit mas gusto niyang umangkas kay Ron, kay Andrew, o kahit sino basta’t huwag lang sa akin? Hindi naman ako nagdadamot, pero bakit nga ba may kakaibang dating sa akin ‘pag iba ang kasama niya?

Nasa kalagitnaan ako ng mga iniisip ko nang dumating si Coach Vince sa tabi ko.

“Pare, gusto mo bang ako na lang ang umangkas kay Ron, para si Jin sa’yo?” tanong niya, parang nagbiro pero parang totoo rin.

“Okay lang, Coach. Parang nag-enjoy na rin siya kay Ron, eh,” sagot ko na lang, sabay smile kahit may halong lungkot sa tono ko.

Pinilit kong mag-focus sa daan habang sumusunod kami sa mga motor nina Ron at Jin. Ang lakas ng hangin habang bumibiyahe kami, at sa bawat minuto, hindi ko maiwasang mapansin si Jin na naka-backride kay Ron, tumatawa at nagpipicture pa habang bumabyahe.

Sa loob-loob ko, naisip ko, ano kaya ang pakiramdam kung ako ang kasama niya? Kung ako ang mahigpit na yakap niya habang nasa biyahe kami, ako kaya ang tatawagin niyang "boyfriend" nang pabiro, tulad ng tawag niya sa akin sa opisina?

Nang makarating kami sa kainan, agad kaming pumili ng mesa at nag-order ng pagkain. Kanya-kanya kaming kuwentuhan, tawanan, at tuluy-tuloy ang pagpasok ng mga biro. Pero habang ang lahat ay masaya, di ko maiwasang pansinin si Jin, na mukhang enjoy na enjoy sa bawat segundo ng aming pagsasama. Nangingiti ako pero naiilang din, alam kong hindi siya sa akin nakatingin.

Isang araw, siguro, sana, makasama ko si Jin na kaming dalawa lang, sa ganoong klaseng sitwasyon. Siguro ‘di ko man siya masakyan sa mga biro niya minsan, pero darating din ‘yong oras na hindi ako mangangapa o maiilang sa kanya.